Η ΟΣΙΑ ΧΑΪΔΩ, Η ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΑ

Η ΟΣΙΑ ΧΑΪΔΩ, Η ΟΜΟΛΟΓΗΤΡΙΑ

            Ἡ Ὁσία Χάϊδω γεννήθηκε μέσα στὴν τουρκοκρατία, γύρω στὸ 1800, στὸ χωριὸ Στανὸ τῆς Χαλκιδικῆς ἀπὸ εὐλαβεῖς γονεῖς καὶ μεγάλωσε ὡς καλοποτισμένη δρῦς ἀπὸ τοὺς κρουνοὺς τῆς Χάριτος τοῦ μαρτυρίου, ποὺ ἄρδευε στὰ χρόνια ἐκεῖνα τὴν σκλάβα ρωμιοσύνη. Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστὸ γέμιζε τὴν ψυχή της καὶ μόρφωνε ὡς χριστιανῆς τὸ καθημερινό της βίωμα καὶ τὶς ὅποιες ἐπιλογές της. Ἦταν ὄμορφη. Ὅταν ἔφθασε γύρω στὰ εἴκοσί της χρόνια, ὁ γιὸς τοῦ Μαντὲμ Ἀγὰ τῶν Μαντεμοχωρίων τὴν θέλησε γιὰ γυναίκα του. Γιὰ νὰ τὴν παντρευτῇ, ὅπως ἤθελε, ἔπρεπε ἐκείνη νὰ δεχθῇ τὸν ἐξισλαμισμό της. Ἀρνήθηκε κατηγορηματικά, ὁμολογώντας σταθερὰ τὴν πίστι της στὸν Χριστό. Τὴν φυλάκισε κι ἄρχισε νὰ τὴν βασανίζῃ. Ἡ Ἁγία ἔμενε ἄκαμπτη. Τὰ βασανιστήρια γίνονταν ὅλο καὶ πιὸ φρικτά, ἀλλὰ ἡ Χάϊδω δὲν ἀρνιόταν τὸν Χριστό της. Ἔξω ἀπὸ τὸ χωριὸ Στανὸ βρίσκεται ἀκόμα κτῆμα μὲ τὸ προσωνύμι τὸ ἁλώνι τῆς Χάϊδως, ὅπου ὁ τόπος τῆς φυλακίσεως καὶ τοῦ βασανισμοῦ της. Ὁ τότε ἱερομόναχος ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ μαζὶ μὲ ἀρκετοὺς Ἕλληνες παραφύλαξαν ἐκεῖ καὶ κατόρθωσαν νὰ τὴν ἀπελευθερώσουν καὶ τελικὰ νὰ τὴν φυγαδεύσουν κατὰ τὸ ἔτος 1821 μαζὶ μὲ τὴν μητέρα της στὴ Θάσο καὶ στὸ ἐκεῖ Μετόχιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους, τὸ ἐπονομαζόμενο τῆς Καλλιράχης. Ἐκεῖ ἡ Ἁγία ζοῦσε μαζὶ μὲ τὴν μητέρα της καὶ διακονοῦσε τὶς ἀνάγκες τῆς ἐκκλησίας τοῦ Μετοχίου. Ἡ βιοτή της ἦταν ἀφιερωμένη στὸν Θεὸ μὲ παρθενία, ἄσκησι καὶ προσευχή. Ὅταν ἡ μητέρα της ἐκοιμήθη, ἡ Ὁσία Χάϊδω βάθυνε ἔτι πλέον τὴν προσευχή της καὶ αὔξησε τὴν ἄσκησί της. Ἡ καρδία της ἀφιερώθηκε στὸν Χριστὸ τόσο ὥστε νὰ φθάσῃ στὴν θεωρία καὶ νὰ ἔχῃ ὑπερκόσμιες ἐμπειρίες. Πράγματι κάποτε γιὰ δύο μέρες ἀνηρπάγη ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ στὸν οὐρανὸ καὶ εἶδε τὰ ἀθέατα κάλλη τοῦ παραδείσου. Διηγήθηκε τὴν φοβερή της αὐτὴ ἐμπειρία στὸν ἱερομόναχο τοῦ Μετοχίου π. Γεράσιμο, ὁ ὁποῖος καὶ διέσωσε τὴν θεωρία τῆς Ὁσίας Μητρός. Ἡ ὑγεία της ὅμως εἶχε καταβληθῆ καὶ ἡ ἁρπαγὴ ἐκείνη ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἐκληφθῇ ὡς προάγγελος τῆς κοιμήσεώς της, ἡ ὁποία μετ᾽ ὀλίγον ἐπῆλθε. Λίγο πρὶν κοιμηθῆ ζήτησε ἀπὸ τοὺς παρισταμένους νὰ μὴν τῆς ἀλλάξουν ὅ,τι φοροῦσε μὲ καινούργια φορέματα, ἀλλὰ νὰ παραδώσῃ τὸ λείψανό της στὴ γῆ περιβεβλημένο μὲ τὰ ἐνδύματα τῆς ἀσκήσεώς της. Ἐκεῖνοι, ὅμως παρήκουσαν τὴν ἐπιθυμία της. Τότε στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ἄρχισε θύελλα καὶ ἔγινε σεισμὸς καὶ βροντὲς κι ἀνάμεσά τους ἀκούστηκε φωνὴ ποὺ ζητοῦσε ἐπιτακτικὰ νὰ τῆς φορέσουν τὰ παλαιά της ἐνδύματα, γιὰ νὰ παύσῃ ἡ θεομηνία, ὅπως καὶ πράγματι ἔγινε. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό της ἄρχισε νὰ ἀναδύῃ ἄρρητη εὐωδία, εἰς ἐπιβεβαίωσι τῆς εὐαρεστήσεως τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ἐπέτυχε μὲ τὴν ὁσία καὶ ὁμολογιακὴ βιοτή της. Ἡ μνήμη της ἑορτάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας τὴν 1η Σεπτεμβρίου.