ΠΑΛΙΝ ΗΡΩΔΙΑΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ, ΠΑΛΙΝ ΤΑΡΑΤΤΕΤΑΙ!

ΠΑΛΙΝ ΗΡΩΔΙΑΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ, ΠΑΛΙΝ ΤΑΡΑΤΤΕΤΑΙ!

Ἡ ἀ­νο­μί­α εἶ­ναι κι αὐ­τὴ ἕ­να μυ­στή­ρι­ο, καθ᾽ ὅ­τι οἱ δι­ά­κο­νοί της πα­ρα­βι­ά­ζουν ἀ­δί­στα­κτα τὴν φύ­σι τους καὶ τὴν λο­γι­κή τους, γι­ὰ νὰ τὸ συν­τε­λέ­σουν καὶ μά­λι­στα ἀ­να­τρέ­πον­τας κα­τά­φο­ρα κά­θε­ τι, ποὺ ἐ­νερ­γεῖ ὑ­πὲρ τῆς ζω­ῆς καὶ τῆς ὑ­πάρ­ξε­ως τῶν ἰ­δί­ων. Μὲ αὐ­τὸν τὸν πα­ρά­δο­ξο, πα­ρὰ φύ­σι τρό­πο, τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς ἀ­νο­μί­ας συ­νε­χί­ζει νὰ συν­τε­λῆται μέ­σα στοὺς αἰ­ῶ­νες· ἀ­φα­νι­σμέ­νο στὴν πρό­σκρου­σί του μὲ τὴν ζω­ὴ τῶν ἁ­γί­ων, πε­ρι­μέ­νει τὴν ἀ­πό­λυ­τη ἀ­να­τρο­πή του κα­τὰ τὴν Δευ­τέ­ρα τοῦ Κυ­ρί­ου Πα­ρου­σί­α. Ἑ­πο­μέ­νως ἡ ἀ­νο­μί­α πα­ρου­σι­ά­ζει μι­ὰ ἐ­πα­νά­λη­ψι καὶ δι­α­χρο­νι­κό­τη­τα, τὴν ὁ­ποί­α ἡ Ἁ­γί­α Ἀ­κο­λου­θί­α ἀ­σφα­λῶς κα­τα­γρά­φει: πά­λιν Ἡ­ρω­δι­ὰς μαί­νε­ται, πά­λιν τα­ράσ­σε­ται. Εἶ­ναι ἐν­τυ­πω­σι­α­κὸ μὲ πό­ση ἀ­κρί­βει­α ψυ­χο­γρα­φεῖ ἡ Ἁ­γί­α Ἀ­κο­λου­θί­α τοὺς δι­α­κό­νους τῆς ἀ­νο­μί­ας: Ψυ­χο­βλα­βῆ μέ­θην καὶ οἶ­στρον ἀ­κό­λα­στον, ἐ­κνο­σή­σας Ἡ­ρώ­δης, φο­νεὺς Προ­φή­του γε­γέ­νη­ται· συ­νέ­λα­βε γὰρ μέ­θην ἀ­σω­τί­ας μη­τέ­ρα καὶ δει­νὴν ἀ­νο­μί­αν ἀ­πέ­τε­κε. Δι­α­βλέ­που­με, ἑ­πο­μέ­νως, στὸν ἄ­νο­μο μα­νί­α, δη­λα­δὴ νό­σο ψυ­χο­βλα­βεί­ας καὶ οἴ­στρου δη­λα­δὴ πα­ρα­φρο­σύ­νης, ἡ ὁ­ποί­α προ­ε­κλή­θη ἀ­πὸ τὴν μέ­θη καὶ τὴν ἀ­κο­λα­σί­α καὶ τὴν γε­νι­κότε­ρη ἀ­σω­τί­α καὶ ἐ­πέ­φε­ρε τὸν φό­νο. Ταυ­τό­χρο­να μὲ τὴν πα­ρα­φρο­σύ­νη δι­α­γι­νώ­σκε­ται καὶ ἡ τα­ρα­χή. Καὶ ἡ μὲν πα­ρα­φρο­σύ­νη στη­ρί­ζει καὶ προ­ω­θεῖ τὴν ἐ­πι­τέ­λε­σι τῆς ἀ­νο­μί­ας, ἡ δὲ τα­ρα­χὴ ἔρ­χε­ται σὰν ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς συγ­κρού­σε­ως τῆς ἀ­νο­μί­ας μὲ τὴν ἀ­λή­θει­α τοῦ νό­μου τοῦ Θε­οῦ, δη­λα­δὴ μὲ τὴν ἁ­γι­ό­τη­τα. Ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ ἁ­γί­ου ἐ­λέγ­χει τὸν ἄ­νο­μο καὶ τα­ράσ­σει ὀ­δυ­νη­ρὰ τὴν τραυ­μα­τι­σμέ­νη του συ­νεί­δη­σι, προ­σβάλ­λον­τας τὸ δι­α­σα­λευ­μέ­νο του θέ­λη­μα. Ἡ ἀ­νο­μί­α ἀν­τι­στρα­τεύ­ε­ται τὴν ἁ­γι­ό­τη­τα καὶ ὁ ἄ­νο­μος τὸν ἅ­γι­ο. Ἡ ἀ­μεί­λι­κτη αὐ­τὴ σύγ­κρου­σι ἀ­νο­μί­ας καὶ ἁ­γι­ό­τη­τος εἶ­ναι βέ­βαι­α σύγ­κρου­σι με­τα­ξὺ μί­σους καὶ ἀ­γά­πης. Ὁ ἄ­νο­μος μι­σεῖ τὸν ἅ­γι­ο καὶ μὲ κά­θε τρό­πο ἐ­πι­δι­ώ­κει τὴν ἐ­ξόν­τω­σί του: Ἄ­σε­μνον ἀ­ναί­δει­αν, τῷ με­θυ­σμῷ πλη­σθὲν κό­ρι­ον, Δός μοι φη­σί, Κά­ραν Ἰ­ω­άν­νου, τῷ Ἡ­ρώ­δῃ ἀ­νέ­κρα­ζε. Ὁ ἅ­γι­ος, ὁ ἐκ­φρα­στὴς τῆς ἀ­λή­θει­ας, ἀγα­πᾶ τὸν ἄ­νο­μο καὶ τοῦ προ­σφέ­ρει, μὲ παρ­ρη­σί­α, θε­ρα­πευ­τι­κό, τὸ ἀν­τί­δο­το τῆς ἀ­νο­μί­ας του, κα­θό­τι τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς ἀ­νο­μί­ας θε­ρα­πεύ­ε­ται κα­τα­λυ­τι­κὰ ἀ­πὸ ἕ­να ἄλ­λο μυ­στή­ρι­ο, ἐ­κεῖ­νο τῆς με­τα­νοί­ας. Γι­ὰ τὸν ἅ­γι­ο εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νὰ μὴν ἐκ­φρά­σῃ καὶ νὰ μὴν προ­α­σπι­στῇ τὸν νό­μο τοῦ Θε­οῦ, δη­λα­δὴ τὴν μό­νη ἀ­λή­θει­α, ὅ­πως τοῦ εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νὰ μὴν προ­σφέ­ρῃ, ὡς ἔκ­φρα­σι ὑ­πέρ­τα­της ἀ­γά­πης πρὸς τὸν ἄ­νο­μο, τὸ λυ­τή­ρι­ο τῆς ἀ­σθε­νεί­ας του, τὴν με­τά­νοι­α, ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πὸ τὸ προ­σω­πι­κὸ κό­στος αὐ­τῆς τῆς ἐ­πι­λο­γῆς. Τῇ 29ῃ τοῦ μη­νὸς Αὐ­γού­στου, μνή­μη τῆς ἀ­πο­το­μῆς τῆς τι­μί­ας Κε­φα­λῆς τοῦ ἁ­γί­ου ἐν­δό­ξου Προ­φή­του, Προ­δρό­μου καὶ Βα­πτι­στοῦ Ἰ­ω­άν­νου. Ἀλ­λὰ ὁ ἄ­νο­μος συ­ναν­τᾶ, κα­τὰ τὴν ὁ­δὸ πρὸς τὴν με­τά­νοι­α, τὸν σκό­πε­λο τοῦ ἐμ­πα­θοῦς ἐ­γω­ϊ­σμοῦ του καὶ ἡ δυ­σκο­λί­α αὐ­τὴ ἐν­τεί­νε­ται στὸν ἔ­πα­κρον, ἐ­ὰν αὐ­τὸς κα­τέ­χῃ τοὺς θώ­κους τῆς ἐ­ξου­σί­ας. Μέ­σῳ αὐ­τῶν, ἐ­πι­τί­θε­ται ἀ­δυ­σώ­πη­τα ἐ­ναν­τί­ον τοῦ ἁ­γί­ου. Δι­ὰ τὸν νό­μον Κυ­ρί­ου τὴν κε­φα­λὴν ἀ­πε­τμή­θης,  ὦ πα­νά­γι­ε Ἰ­ω­άν­νη. Ἤλεγ­ξας βα­σι­λέ­α δυσ­σε­βῆ πα­ρα­νο­μή­σαν­τα παρ­ρη­σί­ᾳ ἀ­μέμ­πτῳ. Ὁ Ἡ­ρώ­δης με­τέρ­χε­ται τὰ πάν­τα, γι­ὰ νὰ φι­μώ­σῃ τὴν ἁ­γί­α φω­νή, ἀρ­νού­με­νος, πα­ρά­φρο­να, τὸ κα­θαρ­τι­κὸ φάρ­μα­κο τῶν ἐ­λέγ­χων τῆς με­τα­νοί­ας στὴν βα­θεῖ­α τῆς ἀ­νο­μί­ας του πλη­γή· οὐκ ἐ­νεγ­κών, τὸ τῶν ἐ­λέγ­χων ἀ­πό­το­μον, δε­σμή­σας συ­νε­τή­ρει, τὸν ἀΰλως τοῖς ἄ­νω, πρὸ τοῦ τέ­λους χο­ροῖς συ­να­πτό­με­νον. Μὰ τὸ δε­σμω­τή­ρι­ο τοῦ Προ­δρό­μου δὲν ἀρ­κοῦ­σε τῷ δει­νῷ φό­βῳ τῆς τα­ρα­χῆς, δὲν ἐ­παρ­κοῦ­σε γι­ὰ τὴν ψυ­χο­βλά­βει­α τῆς ἀ­νο­μί­ας.  Ὁ ἀ­τι­μά­σας Θε­ὸν ταῖς τοῦ νό­μου ἐ­κλύ­σε­σι, τὴν τῶν ὅρ­κων τή­ρη­σιν δο­λε­ρῶς ὑ­πο­κρί­νε­ται. Ἡ δο­λι­ό­τη­τα χει­ρί­ζε­ται τὴν ὑ­πο­κρι­σί­α καὶ ὁ πα­ρά­νο­μος Ἡ­ρώ­δης θέ­λει - ὦ! τῆς ἀν­τι­φά­σε­ως - νὰ εἶ­ναι τη­ρη­τὴς τῶν ὅρ­κων του. Ἡ πρό­φα­σι ἦ­ταν, γι­ὰ τὴν πα­ρά­νοι­ά του, ἡ κα­τα­πλη­κτι­κὴ εὐ­και­ρί­α. Ἐ­ξέ­χε­εν αἷ­μα ἀ­θῶ­ον, κα­λῦ­ψαι θέ­λων ἁ­μαρ­τί­αν ἄ­θε­σμον· ἀλλ᾽ οὐκ ἐν τού­τῳ ἀ­πέ­κρυ­ψε φω­νὴν βο­ῶν­τος πᾶ­σι με­τά­νοι­αν. Ὁ ἅ­γι­ος συγ­κρού­ε­ται με­τω­πι­κὰ μὲ τὸν ἄ­νο­μο, μὲ τὸν κυ­ρί­αρ­χο τοῦ κό­σμου τού­του. Θὰ ἔ­λε­γε κα­νείς, ὅ­τι ἡ νί­κη τῆς ἀ­νο­μί­ας εἶ­ναι προ­φα­νής. Ὁ ἅ­γι­ος ἐ­ξον­τώ­νε­ται καὶ ὁ ἄ­νο­μος κυ­ρι­αρ­χεῖ μὲ τὸν δι­κό του ἄ­νο­μο νό­μο, ἐ­πι­βλη­τι­κά, πά­νω στὸν Νό­μο τοῦ Θε­οῦ. Ἀλ­λὰ ὤ τοῦ πα­ρα­δό­ξου θαύ­μα­τος, ὁ ἅ­γι­ος βι­ώ­νει καὶ κο­μί­ζει στὸν κό­σμο, δι­ὰ τῆς Χά­ρι­τος, τὸν Νό­μο τοῦ Θε­οῦ, ὥ­στε τὸ μαρ­τύ­ρι­ό του νὰ γί­νε­ται ἀ­κέ­νω­τος πη­γὴ ἁ­γι­α­σμοῦ καὶ σω­τη­ρί­ας, δη­λα­δὴ ἀ­να­τρο­πῆς τοῦ κό­σμου τού­του καὶ τῶν ἀρ­χόν­των του. Τὸν με­σί­την συμ­φώ­νως νό­μου καὶ χά­ρι­τος, οἱ πι­στοὶ συ­νελ­θόν­τες ἀ­νευ­φη­μή­σω­μεν· ὅ­τι με­τά­νοι­αν ἡ­μῖν ἐ­κή­ρυ­ξε.Ἔτ­σι, ἂν τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς με­τα­νοί­ας προ­σφέ­ρε­ται θε­ρα­πευ­τι­κὸ ἔ­ναν­τι τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς ἀ­νο­μί­ας, τὸ μυ­στή­ρι­ον τοῦ σταυ­ροῦ καρ­φώ­νε­ται πά­νω στὴν ἀ­νο­μί­α ἐ­ξον­τω­τι­κό. Κα­τα­πί­νον­τας ἀ­νυ­πο­ψί­α­στη ἡ ἀ­νο­μί­α τὸν Σταυ­ρὸ τοῦ Μάρ­τυ­ρος συν­τρί­βε­ται κα­τα­λυ­τι­κά. Τῆς με­τα­νοί­ας ὁ κῆ­ρυξ, Ἰ­ω­άν­νη Βα­πτι­στά, ἐ­κτμη­θείς σου τὴν κά­ραν, τὴν γῆν ἡ­γί­α­σας· ὅ­τι τὸν νό­μον τοῦ Θε­οῦ τοῖς πι­στοῖς ἐ­τρά­νω­σας καὶ πα­ρα­νο­μί­αν ἐ­ξη­φά­νι­σας. Σὲ χρό­νους σκλη­ροὺς καὶ ἀ­πάν­θρω­πους, ὅ­που τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς ἀ­νο­μί­ας ἀ­δί­στα­κτα συν­τε­λεῖ­ται ἔ­ναν­τι τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τος, ἐ­νῶ ἐ­πι­χει­ρεῖ­ται ἀ­νη­λε­ὲς ἔ­ναν­τι τῆς ἁ­γι­ό­τη­τος, κλεί­νου­με κατ᾽ ἐ­ξο­χὴν τὸ γό­νυ τῆς ἐν με­τα­νοί­ᾳ προ­σευ­χῆς μας στὸν ἐν γεν­νη­τοῖς γυ­ναι­κῶν μεί­ζο­να. Μα­θη­τεύ­ου­με δι­ψα­σμέ­να στοὺς ἡ­γι­α­σμέ­νους του τρό­πους, ἀ­κουμ­πών­τας ἱ­κε­τευ­τι­κὰ τὴν ἐλ­πί­δα μας στὴν κρα­ται­ὰ παρ­ρη­σί­α καὶ δύ­να­μι τοῦ Πρω­ταγ­γέ­λου τοῦ Θε­οῦ. Σε­μνό­τη­τος καὶ βί­ου ἀ­κρι­βοῦς ἀ­ψευ­δὲς ὑ­πό­δειγ­μα, μέ­μνη­σο Πρό­δρο­με τῶν ὑ­μνούν­των σε Χρι­στῷ πα­ρι­στά­με­νος.  Παρ­ρη­σί­αν ἔ­χων πρὸς Κύ­ρι­ον, ἐ­κτε­νῶς ἱκέ­τευ­ε, τοῦ σω­θῆ­ναι τὰς ψυ­χὰς ἡ­μῶν.