Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ, Ο ΝΕΟΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ, Ο ΝΕΟΣ

            Ὁ Ὅσιος Μελέτιος εἶναι μιὰ ἐξέχουσα μοναχικὴ προσωπικότητα, ἡ ὁποία στηλογράφησε μὲ τὸ ἀσκητικό της ὑπόδειγμα τὸν μοναχισμὸ τοῦ  11ου αἰῶνος, ἱδρύοντας μοναστικὲς κοινότητες ὑπὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀκριβοῦς ἀσκήσεως σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ἕως καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ πνευματική του δρᾶσι ἐπηρέασε καταλυτικὰ καὶ ἀναμόρφωσε πνευματικῶς τὴν Ἑλλάδα  κατὰ τὴν χρονικὴ περίοδο πρὶν τὶς νορμανδικὲς ἐπιδρομὲς (1081 -1085). Ἡ ἐν Χριστῷ πτωχεία, ἡ ἐγκράτεια μὲ κυρίαρχο γνώμονα τὴν δοξολογικὴ χρῆσι αὐστηρῶς μόνο τῶν ἀναγκαίων, ἡ ἐπικέντρωσι τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος στὶς ἡσυχαστικὲς ἐπιλογὲς τῆς ἀσκήσεως, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νήψεως, ὑπῆρξαν οἱ βιωμένες ἐπιλογὲς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς του καὶ οἱ παρακαταθῆκες του στὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν του.

            Γεννήθηκε τὸ 1035 στὸ χωριὸ Μουταλάσκη τῆς Καππαδοκίας. Γονεῖς του ὁ Ἰωάννης καὶ ἡ Σοφία, ἄνθρωποι ἐνάρετοι, διαπαιδαγώγησαν τὸν γιό τους μὲ τὰ νάματα τῆς εὐσεβείας. Ὅταν ἔφθασε στὴν ὁρισμένη ἡλικία τὸν ἔστειλαν στὸ σχολεῖο, ἀλλὰ παρουσίασε δυσκολία στὴν κατανόησι τῶν μαθημάτων. Ἔχοντας τὸν ζῆλο τῆς μαθήσεως καὶ τὴν πίστι του στὸν Θεό, προσευχήθηκε ζητώντας τὸν φωτισμὸ τῆς γνώσεως. Πῆγε στὴν ἐκκλησία, πρὶν τὴν ἔναρξι τῆς θείας λειτουργίας, καὶ στάθηκε γονατιστὸς κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, στὸ πίσω μέρος. Βγαίνοντας ἀπὸ ἐκείνη τὴν θεία λειτουργία, ἔμαθε ἀπὸ στήθους τὴν β΄ ὠδὴ τοῦ προφήτου Μωϋσέως μετὰ ἀπὸ μία καὶ μόνη ἀνάγνωσί της. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν εἶχε ἐπισκιάσει. Τώρα μποροῦσε νὰ κατανοῇ καὶ νὰ μαθαίνῃ. Ἔκτοτε ὁ Ὅσιος ἐντρυφᾶ μὲ ἔνθεο ζῆλο στὶς θεῖες γραφές, ἐντάσσοντας στὴν ἐν Χριστῷ ζωή του, ὡς ἀσκητικὴ πρᾶξι, τὴν μελέτη.   

Μεγάλωνε ὁ μικρὸς Μελέτιος καλλιεργούμενος καὶ ἀναπτυσσόμενος μὲ τὰ χαριτόβρυτα νάματα τῆς πίστεως καὶ τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Οἱ γονεῖς του ἐπιθυμοῦσαν τοὺς γάμους του, ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶχε πυρποληθεῖ ἀπὸ θεῖο ἔρωτα καὶ ἀποφάσισε τὴν ἀφιέρωσί του. Πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ μετὰ τρία ἔτη δοκιμασίας ἐκάρη Μοναχός. Ἐντρυφώντας στὴν ζωὴ τοῦ κοινοβίου καὶ διακρινόμενος μεταξὺ τῶν συμμοναστῶν του, ἐπεθύμησε τὰ ὑψηλότερα μαθήματα τῆς ἐρήμου. Φεύγει ἀπὸ τὸ κοινόβιο καὶ πηγαίνει στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου παρακαλεῖ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἅγιο Δημήτριο νὰ τοῦ ὑποδείξουν τόπο κατάλληλο, γιὰ νὰ ἐργασθῇ τὴν ἄσκησί του. Ὁ Θεὸς ἀπάντησε μὲ μιὰ ἀγγελικὴ παρουσία. Ἕνας νέος λαμπρὸς καὶ χαριτωμένος τοῦ ὑποδεικνύει, ὡς τόπο ἀσκήσεως, τὸ ἔρημο μονύδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὰ νότια τῆς Θήβας. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Μελέτιος ἐκπληρώνει τὸν πόθο του γιὰ τὴν ἡσυχία καὶ ἐπιδίδεται μὲ ζῆλο στὴν ζωὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως. Ἡ ἐνάρετη ζωή του στὰ πλαίσια μιᾶς ἡσυχαστικῆς ἀσκητικῆς πρακτικῆς, ὅπου οἱ κυρίαρχες ἐπιλογὲς εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σμίκρυνσι, ἡ ἐπιλεγμένη πτωχεία καὶ ἡ σεμνότητα τοῦ ταπεινοῦ φρονήματος, συγκεντρώνει γύρω του ψυχὲς μαθητῶν, οἱ ὁποῖες ἐπιθυμοῦν νὰ συνοδοιπορήσουν καὶ νὰ διδαχθοῦν κοντά του τὴν ζωὴ τῆς ἐν Χριστῷ ἀφιερώσεως. Ἡ πρώτη ἀδελφότητα ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τοῦ Ὁσίου Μελετίου εἶναι γεγονός. Ὁ Ἅγιος ἀναδέχεται τὸ βάρος τῆς διαποιμάνσεως τῶν ψυχῶν μὲ πολὺ φόβο Θεοῦ καὶ πολλὴ προσευχή. Ἀποζητᾶ περίσσεια τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀδελφότητά του καὶ τὴν προσωπική του ἐνίσχυσι γιὰ τὸ δυσβάστακτο αὐτὸ ἱερὸ ἔργο. Πρὸς τοῦτο συνοδευόμενος ἀπὸ κάποιον μαθητή του ξεκινᾶ δύο ἱερὲς ἀποδημίες. Γίνεται προσκυνητὴς τῶν Παναγίων προσκυνημάτων στὴν Θεοβάδιστο Ἁγία Γῆ τῶν Ἱεροσολύμων, μετὰ ἀπὸ πολὺ κόπο καὶ ἀφάνταστους κινδύνους, δεδομένου, ὅτι τότε τὰ Ἱεροσόλυμα ἦταν ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῶν Σελτζούκων Τούρκων. Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινο μέτρο καὶ αὐτὴν ἀκριβῶς ἀποζητᾶ ὁ Ὅσιος, γιὰ νὰ ἐνισχυθῇ σὲ ἀγῶνες ὑπὲρ τὸ ἀνθρώπινο μέτρο. Ἔπειτα φτάνει στὴν Ρώμη, προσκυνητὴς τῶν τάφων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Πράγματι ἡ Χάρις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μέλλει νὰ συνοδοιπορήσῃ μαζί του στὸ ἀποστολικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο πρόκειται νὰ ἐπιτελέσῃ σὲ ὅλο τὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. 

Εἶχε τὸ ἔνδυμα πάντοτε εὐτελὲς καὶ ἁπλὸ καὶ τὴν δίαιτά του ὅριζε τὸ μέτρο τῆς ἐγκρατείας, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν χορταίνῃ ποτὲ οὔτε τὸ νερό. Τηροῦσε χαμαικοιτία καὶ δουλαγωγοῦσε τὸ σῶμα του ἐργαζόμενος ἄοκνα σὲ ὅλες τὶς διακονίες τῆς Μονῆς. Ἀγαποῦσε νὰ καλλιεργῇ τοὺς κήπους καὶ νὰ φυτεύῃ δένδρα. Ἦταν πρόθυμος στὴν διακονία καὶ ἀκούραστος στὴν προσευχή. Πρωτοστατοῦσε στὸν κόπο ἀνάμεσα στοὺς ἀδελφούς, ἐπιφορτιζόμενος ἀδιαμαρτύρητα τὰ ὑστερήματα τῶν ἀδυνάτων. Στεκόταν ἀνάμεσά τους ὡς ὑπόδειγμα ἀγάπης, ἀσκήσεως, ὑπομονῆς καὶ σιωπῆς.

Τὰ μέτρα τῆς ἀσκήσεώς του, τὰ ἐφθόνησε ὁ πονηρὸς καὶ ὤθησε προκλητικὴ ἐναντίον του, κάποια πλούσια Θηβαΐτισσα. Ὁ Ἅγιος ἐπιτίμησε τὴν γυναίκα καὶ τῆς ἀπαγόρευσε τὴν ἐπικοινωνία μαζί του. Πλὴν ἔμπλεος τῆς θείας ἀγάπης, σηκώνει τὴν ἁμαρτία ὅλου τοῦ κόσμου. Χρεώνεται γιὰ ἐκείνη τὸν πονηρὸ λογισμὸ καὶ δοκιμάζει τὸν ἑαυτό του. Μένει ἔγκλειστος γιὰ ἓν ἔτος, ξεκινώντας τὸν ἐγκλεισμό του μὲ σαράντα πρῶτες ἡμέρες ἀπολύτου νηστείας. Ὁ πονηρὸς βλέποντας τὴν ἀδυναμία του νὰ νικήσῃ τὸν ἀθλητή, τοῦ στέλνει ἄλλους πειρασμούς, πόνους σ᾽ ὅλο τὸ σῶμα καὶ κυρίως στὰ πόδια του, τὰ ὁποῖα πρήσθηκαν ἀπὸ τὴν ὀρθοστασία καὶ ἄνοιξαν. Οἱ πατέρες τῆς Μονῆς ἔπασχαν νὰ βλέπουν τὸν Ὅσιο νὰ ὑποφέρῃ. Ἡ τυχαία ἐπίσκεψι κάποιου ἰατροῦ στὸ Μοναστήρι, τοὺς φάνηκε ἰδανικὴ εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τοὺς πόνους τοῦ πατρός τους. Ὁδήγησαν τὸν ἰατρὸ στὸν Γέροντα, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος ἀποδείχτηκε, ὅτι γνώριζε ἀσυγκρίτως περισσότερα ἀπὸ τὸν ἐπισκέπτη του. Καλωσόρισε τὸν ἰατρὸ καὶ παραμερίζοντας τὰ δικά του σωματικὰ ἕλκη, ἄρχισε νὰ ψηλαφᾷ καὶ νὰ θεραπεύῃ τὰ ἕλκη τῆς ψυχῆς ἐκείνου, νὰ περιγράφῃ τὴν ταλαίπωρη ἁμαρτωλὴ ζωή του καὶ τὸ ἐπικείμενο τέλος του μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες. Ἡ πρόρρησι ἐκπληρώθηκε, πρὸς ἔκπληξι πάντων, ὁ δὲ Ὅσιος Μελέτιος συνέχισε νὰ ἐργάζεται τὴν ὑπομονὴ μέσα ἀπὸ τὶς ὀδύνες τῶν ἀσθενειῶν του.

 Τὰ μέτρα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀσκήσεως εἵλκυσαν πάνω στὸν Ὅσιο τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ ἐνεργῇ πλῆθος θαυμαστῶν σημείων. Ἡ προσευχή του σταματᾶ τὴν ἀνομβρία, θεραπεύει τὴν ἀσθένεια. Τὸ προορατικό του χάρισμα δίδει ἀπαντήσεις καὶ ἀποτρέπει ἐπιλογὲς ποὺ μέλλει νὰ ἀποτύχουν. Μαρτυρεῖται ἐπίσης ἐνδεικτικὰ τὸ ἑξῆς ἐντυπωσιακὸ περιστατικό, ποὺ καταδεικνύει τὸ μέτρο τῆς παρρησίας τοῦ Ὁσίου στὸν Κύριο. Ὁ Ἅγιος Μελέτιος εἶχε ὑποτακτικό του τὸν ἱερομόναχο Μᾶρκο, τὸν ὁποῖο εἶχε ὁρίσει νὰ εὐλογῇ, κατὰ τὴν τάξι τοῦ κοινοβίου, τὴν Τράπεζα. Πλὴν ὁ Χριστὸς τὸν κάλεσε στὴν αἰώνια πατρίδα καὶ ὁ ἱερομόναχος Μᾶρκος ἐκοιμήθη. Στὴν συνάθροισι τῶν ἀδελφῶν γιὰ τὴν κηδεία, κάποιος ἀπευθύνθηκε στὸν Ὅσιο, λέγοντας ὡς ἔκφρασι ὀδύνης: «Πρόσταξε Γέροντα τὸν ὑποτακτικό σου νὰ εὐλογήσῃ τὴν τράπεζα». Ὁ Ὅσιος στράφηκε τότε στὸν κεκοιμημένο του μαθητὴ καὶ εἶπε: «Παιδί μου Μᾶρκε εὐλόγησε», καὶ ὁ Μᾶρκος, Χάριτι καὶ δόξῃ Κυρίου, ὕψωσε τὴν δεξιά του λέγοντας τὸ «Εὐλογητός...».

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀναπαυόταν στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸ εἶχε γίνει πλέον τόσο φανερό, ὥστε πλῆθος κόσμου ἄρχισε νὰ συρρέῃ στὴν Μονή. Ὁ Ὅσιος αἰσθάνεται, ὅτι κινδυνεύει ἡ ἡσυχαστικὴ ποιότητα τῆς ἀσκητικῆς του τάξης καὶ τῆς τάξης τοῦ κοινοβίου του. Πρὸς τοῦτο παραδίδει τὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς στὸν ἱερομόναχο Νικόλαο καὶ ἀποχωρεῖ. Κατευθύνθηκε στὸ δύσβατο ὄρος τοῦ Κιθαιρῶνα, ὅπου βρισκόταν τὸ μοναστήρι τοῦ Συμβόλου, τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων, μὲ ἡγούμενο τὸν ἐνάρετο Γέροντα Θεοδόσιο. Ὁ ἡγούμενος παραχώρησε στὸν Ὅσιο τὸν ἀφιερωμένο στὸν Σωτῆρα Χριστὸ Ἱερὸ Ναὸ τῆς Μονῆς μὲ τὴν εὐλογία τῆς ἐν λευκῷ διοικήσεώς του. Ἡ χαριτωμένη παρουσία τοῦ Ὁσίου Μελετίου σ᾽ ἐκεῖνον τὸν τόπο σήμανε καὶ τὴν γέννησι μεγάλης μοναστικῆς ἀδελφότητος. Τότε ἔλαβε τὴν ἱερωσύνη μὲ ἐντολὴ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νικολάου τοῦ Γραμματικοῦ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Νικήτα Γ’ Κούρδη († 1103), ὥστε νὰ μπορῇ νὰ διακονῇ πνευματικὰ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς συνοδείας, δεδομένου μάλιστα, ὅτι μετὰ τὴν κοίμησι τοῦ ἡγουμένου Θεοδοσίου ἀνέλαβε ἐξ ὁλοκλήρου ὁ Ὅσιος τὴν διαποίμανσι τῆς Μονῆς τῶν Ἀσωμάτων. Ἡ πνευματικὴ ἀκτινοβολία τοῦ Ὁσίου ἔχει πλέον τέτοια ποιότητα, ποὺ ἡ ἐμβέλειά της ἐξαπλώνεται προοδευτικὰ ὅλο καὶ περισσότερο. Στὰ πλαίσια τῆς κάλυψης τῶν ἀναγκῶν τῆς ἀδελφότητος, καθότι ἡ ὅλη μοναστικὴ συνοδεία ἀριθμοῦσε ἤδη περισσοτέρους ἀπὸ ἑκατὸ πατέρες, ξεκινᾶ ἀφ᾽ ἑνὸς οἰκοδομικὲς ἐργασίες γιὰ τὴν κατασκευὴ χώρων καὶ κελλιῶν, ἀφ᾽ ἑτέρου σὺν τῷ χρόνῳ ἱδρύει εἰκοσιτέσσερα μοναστικὰ κοινόβια διεσπαρμένα σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ ἐξαρτώμενα πνευματικῶς ἀπὸ τὴν κυρία Μονὴ τῶν Ἀσωμάτων, μὲ ὅρο διαβίωσης τὴν ἐν κοινοβίῳ συνύπαρξι στὸ καθένα ὀκτὼ ἕως δώδεκα μοναχῶν. Στὸν Ἐλικῶνα, στὰ Μέγαρα, στὸ Ἄργος καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἡ πνευματικὴ σπορὰ τοῦ Ἁγίου Μελετίου καρπίζει καὶ ἐμπνέει.

            Ἡ τάξι τῶν ἀδελφοτήτων αὐτῶν ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τοῦ Ὁσίου ἦταν αὐστηρότατη. Ὡς κατεξοχὴν μοναχικὸ ἰδανικὸ τῆς συνοδείας προεβάλετο ἡ πτωχεία. Ἡ νηστεία καὶ ἡ χαμαικοιτία συμπλήρωναν τοὺς ἀγῶνες τους καὶ σμίλευαν τὶς ψυχές τους.

            Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς τοῦ Ὁσίου ἔφθασε ὡς τὸν αὐτοκράτορα Ἀλέξιο Α’ Κομνηνὸ (1056 – 1118). Ἐκτιμώντας τὴν ἀσκητικὴ τῶν κοινοβίων του καὶ εὐλαβούμενος τὸν Ἅγιο, ὁ Αὐτοκράτωρ τοῦ ἀπέστειλε δέκα χιλιάδες χρυσὰ νομίσματα γιὰ τὴν κάλυψι τῶν ἀναγκῶν τους στὴν προοπτικὴ μάλιστα καὶ τῆς ἀνοικοδομήσεως. Σημείωνε ἐπίσης, ὅτι ἦταν πάντοτε στὴν διάθεσι τοῦ Ὁσίου, γιὰ ὅ,τι χρειαζόταν. Ὁ Ὅσιος κράτησε ἀπὸ τὴν προσφορὰ τμῆμα μόνο, τὸ κατ᾽ ἐλάχιστον ἀπολύτως ἀναγκαῖο καὶ ἐπέστρεψε τὰ ὑπόλοιπα στὸν αὐτοκράτορα. Τὸ ποσὸ αὐτὸ ἔγινε ἔκτοτε ἐτήσια αὐτοκρατορικὴ χορηγία πρὸς τὴν Μονή. Αὐτὴ ἡ ὑποστήριξι παγίωσε ἕναν ἀνοικτὸ δεσμὸ μεταξὺ Μονῆς καὶ αὐτοκράτορα στὴν βάσι τῆς προσευχῆς γιὰ τὸν εὐεργέτη ἀπὸ τὴν μιὰ ἀλλὰ καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ αὐτοκράτορα γιὰ τὴν προσευχὴ τοῦ Ὁσίου ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ὁποία πλειστάκις τὸν εὐεργέτησε.

            Ὁ Ὅσιος Μελέτιος διὰ τῆς ἀσκητικῆς του εἵλκυε τὴν Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τὸν πλούτιζε μὲ θεῖα χαρίσματα. Ἦταν διορατικός, προορατικός, προφητικός, ἰαματικός, θαυματουργικός. Μὲ τὸ προορατικὸ καὶ προφητικό του χάρισμα ἀνέκοψε πάρα πολλὲς φορὲς τὴν πορεία δύστυχων γεγονότων. Ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος, ἐνῶ βρισκόταν σὲ πόλεμο μὲ τοὺς Κομάνους στὰ μέρη τῆς Θράκης μελετοῦσε τὴν ἀνοικτὴ σύρραξι μαζί τους. Ὁ Ὅσιος Μελέτιος στὸν Κιθαιρῶνα προσευχόμενος εἶδε τὴν σκέψι τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὴν προοπτική της. Ἂν προχωροῦσε σ᾽ αὐτὴν τὴν μάχη θὰ συναντοῦσε τὸν θάνατο. Ὁ Ὅσιος σήκωσε τὸ δεξί του χέρι καὶ σταύρωσε τὸν ὁρίζοντα πρὸς τὰ μέρη τῆς Θράκης. Ἀπρόσμενα ὁ αὐτοκράτορας ἔγινε δίβουλος ὡς πρὸς τὴν σύρραξι, ἐνῶ οἱ Κομάνοι ἔπεσαν σὲ διχόνοια μεταξύ τους καὶ διαλύθηκαν.

            Ὅταν κάποτε ὁ Ἀλέξιος ἔστελνε τὸν στόλο του ἐναντίον τοῦ τυρράνου Καρύκη, ποὺ εἶχε κυριεύσει τὴν Κρήτη, ὁ Ὅσιος συμβούλευσε νὰ μὴν προχωρήσουν ἀλλὰ νὰ στείλουν ἐπιστολὲς εἰρήνης καὶ νὰ εἶναι βέβαιοι, ὅτι ἂν ὁ δυνάστης δὲν τὶς δεχθῇ, ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης θὰ δείξῃ τὴν ὁδὸ τῆς εἰρήνης. Ἀκολούθησαν τὴν συμβουλὴ τοῦ Ὁσίου καὶ ἔλαβαν ὡς ἀπαντητικὴ ἐπιστολὴ τὸν ξαφνικὸ θάνατο τοῦ Καρύκη. Κατέλαβαν ἔτσι τὴν Κρήτη χωρὶς πόλεμο.

            Μὲ τὸ προορατικό του χάρισμα ὁ Ὅσιος ἐπενέβαινε εὐεργετικὰ στὶς ζωὲς τῶν ἀνθρώπων. Παρηγοροῦσε καὶ συμβούλευε. Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Ὁσίου γινόταν φανερὴ ἐπίσης στὴν ἐλεημοσύνη καὶ στὴν φιλοξενία του. Κάποτε ἦρθαν ἑκατὸ προσκυνητὲς στὴν Μονὴ καὶ τὸ πάντα λιτὸ γεῦμα τῶν πατέρων δὲν ἐπαρκοῦσε. Τότε ὁ Ὅσιος σταύρωσε τὸ φαγητὸ δεόμενος στὸν Κύριο γιὰ τὸν χορτασμὸ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ τράπεζα γέμισε καὶ ὅλοι, προσκυνητὲς καὶ μοναχοὶ δόξασαν τὸν Δωρεοδότη Χριστό. Ὁ Ὅσιος γνώριζε καλὰ τὴν πρόνοια τοῦ Δεσπότη. Σὲ περίοδο στερήσεως τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων γιὰ τὴν διατροφὴ τῶν πατέρων, ἐνίσχυσε τοὺς μοναχούς του στὴν πίστι,  προλέγοντας τοὺς τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ἔμελλε νὰ οἰκονομήσῃ τὴν συντήρησί τους.

Κάποτε σὲ βαρὺ χειμώνα ἀποκλείσθηκαν καὶ τέλειωναν τὰ τρόφιμα, χωρὶς ὡστόσο δυνατότητα ἀνεφοδιασμοῦ ἀπὸ πουθενά. Ὁ Ὅσιος ἐσταύρωσε τὰ πράγματα τοῦ κελλαρικοῦ καὶ τὸ δοχεῖο μὲ τὸ λάδι καὶ τὸ θαῦμα τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ δὲν ἐγκατέλειψε τοὺς πατέρες. Συνέχισαν νὰ διατρέφωνται ἀπὸ τὶς ἀστείρευτες πηγὲς τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους.

             Ἰαματικὸς ὁ Ὅσιος Μελέτιος θεράπευε τοὺς προσερχομένους ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ τὰ ζῶα τους. Ἰσχυρὸς δὲ κατὰ τῶν δαιμόνων ἐξέβαλε δαιμόνια καὶ ἐλευθέρωνε τοὺς δαιμονιζομένους. Ἀναρίθμητα εἶναι τὰ θαύματα καὶ οἱ ἐπεμβάσεις τοῦ Ὁσίου. Κατέθετε στὸν Χριστὸ μιὰ ζωὴ αὐταπαρνήσεως γιὰ χάρι τῆς Ἀγάπης κι Ἐκεῖνος, ἡ Ἀγάπη, τοῦ ἀναπλήρωνε τὶς στερήσεις μὲ τὴν περισσὴ Χάρι τῆς θαυματουργίας.

            Τὴν 1η Σεπτεμβρίου τοῦ 1105 μ.Χ. σὲ ἡλικία ἐβδομήντα ἐτῶν ὁ Ὅσιος Μελέτιος παρέδωσε ἐν εἰρήνῃ τὴν ὁσία ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου του. Τὸ ἱερό του λείψανο ἐνεταφιάσθη στὸ βόρειο τμῆμα τοῦ νάρθηκα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς τῶν Ἀσωμάτων, ἡ ὁποία ἔκτοτε ὀνομάσθηκε Μονὴ τοῦ Ὁσίου Μελετίου. Ἡ Χάρις τῆς θαυματουργίας δὲν ἐγκατέλειψε οὔτε αὐτὰ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου καταδεικνύοντας τὴν ζωντανὴ παρουσία του στὴν Μονή του καὶ στοὺς προσερχομένους καὶ ἐπικαλουμένους αὐτόν. Ἔτσι ὁ Ὅσιος καὶ μετὰ τὴν κοίμησί του θεραπεύει ἀσθένειες καὶ διώχνει δαιμόνια μὲ ξεχωριστὰ θαύματα τὸν καθαρισμὸ λεπροῦ καὶ τὴν ἀνόρθωσι παραλυτικοῦ. Οἱ προσερχόμενοι στὸν Ὅσιο δὲν καταισχύνθηκαν οὔτε στερήθηκαν τοῦ θείου ἐλέους, γιατὶ ὁ σπόρος τῆς ἀσκήσεως, ποὺ ὁ Ὅσιος ἔβαλε στὴν γῆ, μεταμορφώθηκε εἰς τοὺς αἰώνας σὲ δένδρο πολύκαρπο πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ εὐεργεσία τῶν ἀνθρώπων.