ΔΕΥΤΕ ΑΝΑΝΗΨΩΜΕΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΥΨΟΣ ΕΠΑΡΩΜΕΝ ΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΑ

ΔΕΥΤΕ ΑΝΑΝΗΨΩΜΕΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΥΨΟΣ ΕΠΑΡΩΜΕΝ ΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΑ     

            Κρί­σις! Μι­ὰ λέ­ξι πολ­λα­πλὴ στὰ νο­ή­μα­τά της. Κρί­σις πνευ­μα­τι­κή, κρί­σις ἀ­ξι­ῶν, κρί­σις οἰ­κο­νο­μι­κή. Ἡ κρί­σις στὴν πρω­ταρ­χι­κή της ἔν­νοι­α δη­λώ­νει τὸν δι­α­χω­ρι­σμό. Ἕ­ναν δι­α­χω­ρι­σμὸ ποὺ προ­κύ­πτει ἀ­πὸ σύγ­κρι­σι ἢ δι­ά­κρι­σι. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα αὐ­τῆς τῆς δι­α­κρί­σε­ως γεν­νᾶ τὸ κρι­τή­ρι­ο, δη­λα­δὴ τὸν ὅ­ρο βά­σει τοῦ ὁ­ποί­ου γί­νε­ται ἡ κρί­σις, ὁ δι­α­χω­ρι­σμός. Ἡ ση­μα­σί­α τοῦ κρι­τη­ρί­ου κα­τα­λυ­τι­κὴ γι­ὰ τὸν δι­α­χω­ρι­σμό. Ἂν ὡς κρι­τή­ρι­ο λαμ­βά­νον­ται τὰ πά­θη ἢ τὰ ὅ­ποι­α ἄ­νο­μα σχέ­δι­α καὶ συμ­φέ­ρον­τα, τό­τε ἡ κρί­σις παίρ­νει τὴν μορ­φὴ τῆς συμ­φέ­ρου­σας κα­τα­δί­κης.  Οἱ πλού­σι­οι δι­α­χω­ρί­ζον­ται ἀ­πὸ τοὺς πτω­χούς, οἱ ἰ­σχυ­ροὶ ἀ­πὸ τοὺς ἀ­σθε­νεῖς μὲ ζη­τού­με­νο πάν­τα τὴν συμ­φέ­ρου­σα κα­τα­δί­κη, ὅ­που οἱ πλού­σι­οι θὰ γί­νουν πλου­σι­ώ­τε­ροι ἂν οἱ πτω­χοὶ γί­νουν πτω­χό­τε­ροι καὶ οἱ ἰ­σχυ­ροὶ θὰ γί­νουν ἰ­σχυ­ρό­τε­ροι ἂν οἱ ἀ­σθε­νεῖς γί­νουν ἀ­σθε­νέ­στε­ροι. Τὸ κρι­τή­ρι­ο βρί­σκε­ται πάν­το­τε μέ­σα στὴν βα­θεί­α τῶν ἀν­θρώ­πων καρ­δί­α καὶ αὐ­τὸ τοὺς κρί­νει καὶ τοὺς κα­τα­κρί­νει.  Ἐ­ὰν ὁ­δη­γῇς στὴν συμ­φέ­ρου­σα κα­τα­δί­κη τὸν ἀ­δελ­φό σου, γι­ὰ νὰ γί­νῃς πλου­σι­ώ­τε­ρος ἢ ἰ­σχυ­ρό­τε­ρος ἔ­χεις τὸ κρι­τή­ρι­ο σου στη­μέ­νο στὸ κέν­τρο τῆς δυ­σώ­δους καρ­δί­ας σου. Ἂν ὁ­δη­γῇς στὴ συμ­φέ­ρου­σα κα­τα­δί­κη τὰ ἱ­ε­ρὰ καὶ τὰ ὅ­σι­α τοῦ τό­που σου, ἂν ἐμ­πο­ρεύ­ε­σαι τὴν μά­να σου, τὴν ἐκ­κλη­σί­α σου, τὴν ἱ­στο­ρί­α σου, τὴν πα­τρί­δα σου ἔ­χεις τὸ κρι­τή­ρι­ό σου στὴν ἄ­βυσ­σο τοῦ Ἅ­δη καὶ πι­ὸ πέ­ρα ἀπ᾽ αὐ­τή. Ση­μα­σί­α ἔ­χει ποι­ὸ εἶ­ναι κά­θε φο­ρὰ τὸ ζη­τού­με­νο. Τί ζη­τᾶς; Εἶ­ναι ἐν­τυ­πω­σι­α­κὸ ὅ­τι ὅ­ταν οἱ ἄν­θρω­ποι ἔ­κρι­ναν τὸν Θε­ὸ καὶ τὸν κα­τα­δί­κα­σαν στὸν δι­ὰ σταυ­ροῦ θά­να­το, ἡ κα­τα­δί­κη ἐ­κεί­νη ἔ­γι­νε σὲ με­τα­πρα­τι­κὸ ἐ­πί­πε­δο. Θὰ μπο­ροῦ­σε ὁ Κύ­ρι­ος νὰ ἔφ­τα­νε στὸν σταυ­ρὸ χω­ρὶς νὰ ἔ­χῃ πρίν κο­στο­λο­γη­θῇ καὶ που­λη­θῇ. Ἀλ­λὰ ὅ­μως ὄ­χι. Ἡ ἐ­σχά­τη τῶν ἀν­θρω­πί­νων ἀ­νο­μι­ῶν, ἡ θε­ο­κτο­νί­α ἔ­γι­νε πά­νω στὸ κρι­τή­ρι­ο τῆς ἀ­γο­ρο­πω­λη­σί­ας, τῆς συμ­φέ­ρου­σας κα­τα­δί­κης. Τὸ με­τα­πρα­τι­κὸ κρι­τή­ρι­ο δι­α­χώ­ρι­σε καὶ δι­α­χω­ρί­ζει ἀ­γε­φύ­ρω­τα τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸν Θε­ό. Ἡ μί­α πα­ρα­λη­φθή­σε­ται καὶ ἡ ἑ­τέ­ρα ἀ­φε­θή­σε­ται. Μή­πως νο­μο­τε­λει­α­κὰ καὶ ἡ κρί­σις τοῦ ἀν­θρώ­που μέλ­λει νὰ γί­νῃ στὸ ἴ­δι­ο κρι­τή­ρι­ο; Τὶ φο­βε­ρὴ ταύ­τι­σι ὅ­ταν ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψις πα­ρά­δο­ξα με­τα­θέ­τῃ τὴν κρί­σι στὸ ἴ­δι­ο με­τα­πρα­τι­κὸ κρι­τή­ρι­ο· καὶ ἴ­να μή τις δύ­νη­ται ἀ­γο­ρά­σαι ἢ πω­λῆ­σαι εἰ μὴ ὁ ἔ­χων τὸ χά­ραγ­μα...   Ἡ κρί­σις τῶν ἡμερῶν μας. Καὶ ποι­ὸ εἶ­ναι τὸ κρι­τή­ρι­ο; Δεῦ­τε ἀ­να­νή­ψω­μεν καὶ εἰς ὕ­ψος ἐ­πά­ρω­μεν ὄμ­μα­τα καὶ νο­ή­μα­τα. Ὅ­σοι εἰς Χρι­στὸν ἐ­βα­πτί­σθη­τε, Χρι­στὸν ἐ­νε­δύ­σα­σθε καὶ στὴν βα­θεία ἡ­μῶν καρ­δί­α στέ­κει ἀ­κλό­νη­το τὸ κρι­τή­ρι­ο τοῦ Χρι­στοῦ ποὺ κραυ­γά­ζει: οὐ χω­ρί­ζο­μαι ὑ­μῶν· Ἐ­γώ εἰ­μι μεθ᾽ ὑ­μῶν, καὶ οὐ­δεὶς καθ᾽ ὑ­μῶν.  Ἡ Κρί­σις τοῦ Θε­οῦ. Σι­ω­πή! Ὅ­λες οἱ ἀν­θρώ­πι­νες κρί­σεις λαμ­βά­νουν τέ­λος. Οἱ ἀν­τι­λο­γί­ες, οἱ κα­τα­κρί­σεις, οἱ συγ­χύ­σεις τέ­λος. Ὁ ἄν­θρω­πος μί­λη­σε ἀ­κα­τά­παυ­στα μέ­σα στὸ χρό­νο. Κρί­νον­τας καὶ κα­τα­κρί­νον­τας, ἐμ­πο­ρεύ­τη­κε καὶ ἐ­ξόν­τω­σε τὸν Θε­ό, τὸν ἑ­αυ­τό του, τὴν πλᾶ­σι ὅ­λη μὲ στα­θε­ρὸ ζη­τού­με­νο τὴν συμ­φέ­ρου­σα κα­τα­δί­κη. Ἐ­πι­τέ­λους σι­ω­πή! Ἡ Κρί­σις τοῦ Θε­οῦ.  Τὸ πα­νά­γι­ον αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου σφρα­γί­ζει τὴν Κρί­σι. Προ­πο­ρεύ­ον­ται τὰ σύμ­βο­λα τοῦ Πά­θους, ὁ Τί­μι­ος Σταυ­ρός. Ὁ Λυ­τρω­τής ἔρ­χε­ται. Κύ­ρι­ος κρι­τὴς ἀ­γα­θὸς τῷ οἴ­κῳ Ἰσ­ρα­ήλ· Καὶ εἶ­πεν· Οὐ­χὶ λα­ός μου ἐ­στέ; τέ­κνα, καὶ οὐ μὴ ἀ­θε­τή­σω­σι· καὶ ἐ­γέ­νε­το αὐ­τοῖς εἰς σω­τη­ρί­αν ἐκ πά­σης θλί­ψε­ως αὐ­τῶν. Ὁ Πα­τέ­ρας ἔρ­χε­ται ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας καὶ ἀ­να­ζη­τών­τας τὰ παι­δι­ά Του. Κρι­τή­ρι­ο υἱ­ό­τη­τας, ὁ Σταυ­ρός: ἡ μαρ­τυ­ρί­α, ἡ μὴ ἀ­θέ­τη­σις τοῦ Πα­τέ­ρα καὶ ἡ θλί­ψις της. Ἡ Κρί­σις τοῦ Θε­οῦ!  Ὅ­λοι οἱ ἐκ νε­κρῶν θὰ ἀ­να­στη­θοῦν, ἀλ­λὰ ὅ­λοι δὲν θὰ ἀ­να­λη­φθοῦν, δὲν θὰ πα­ρα­λη­φθοῦν. Δι­α­χω­ρι­σμός. Δύ­ο ἐν τῷ ἀ­γρῷ, εἷς πα­ρα­λη­φθή­σε­ται καὶ ὁ ἕ­τε­ρος ἀ­φε­θή­σε­ται. Ὅ­λοι μας περ­πα­τᾶ­με κα­θη­με­ρι­νὰ στοὺς ἴ­δι­ους δρό­μους, συ­ναν­τώ­με­θα στὶς ἴ­δι­ες πλα­τεῖ­ες, ἐκ­προ­σω­πού­με­θα ἀ­πὸ τοὺς ἴ­δι­ους ἄρ­χον­τες, ἐρ­γα­ζό­μα­στε στὸν ἴ­δι­ο ἀ­γρό. Τὸ κρι­τή­ρι­ο πάν­τα στέ­κει στὸ βά­θος τῆς καρ­δί­ας μας. Τί ζη­τᾶ­με; Ποῦ βρί­σκε­ται ἡ ἐλ­πί­δα καὶ ἡ πί­στι μας; Εἴ­μα­στε οἱ ἀ­γα­πῶν­τες Ἐ­κεῖ­νον ποὺ βο­ᾶ αὐ­τοῖς· Ἐ­γώ εἰ­μι μεθ᾽ ἡ­μῶν καὶ οὐ­δεὶς καθ᾽ ἡ­μῶν; Ποῦ προσ­δο­κοῦ­με τὴν λύ­τρω­σι; Στοὺς ἰ­σχυ­ροὺς τοῦ κό­σμου τού­του ποὺ θέ­λουν νὰ γί­νουν ἰ­σχυ­ρό­τε­ροι; Ἂν ἐ­κεῖ βρί­σκε­ται ἡ ἐλ­πί­δα μας τὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα τῆς ἀ­βύσ­σου εἶ­ναι δι­κά μας καὶ ἀ­φε­θη­σό­με­θα σ᾽ αὐ­τά. Ἂν ἡ ἐλ­πί­δα μας εἶ­ναι ἐ­νυ­πό­στα­τη, ἂν Αὐ­τὸς εἶ­ναι ἡ ἐλ­πί­δα μας,  ὁ Κύ­ρι­ος Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, τό­τε πα­ρα­λη­φθη­σό­με­θα. Ποῦ; Ὅ­που γὰρ ἐ­ὰν ᾗ τὸ πτῶ­μα, ἐ­κεῖ συ­να­χθή­σον­ται οἱ ἀ­ε­τοί. Ὁ Κύ­ρι­ος ἔρ­χε­ται μὲ τὰ ἰ­μά­τι­α ἐ­ρυ­θρὰ ἀ­πὸ τὸ Πα­νά­γι­ον ἐκ τοῦ Πά­θους αἷ­μα Του. Ἐ­κεῖ δί­πλα Του θὰ συ­να­χθοῦν οἱ ἀ­ε­τοί Του, οἱ ὑ­ψι­πέ­τες ἐ­κεῖ­νοι υἱ­οὶ καὶ θυ­γα­τέ­ρες Του, ποὺ βη­μά­τι­σαν πι­στὰ πί­σω Του. Αὐ­τὸς ἐ­λυ­τρώ­σα­το ἡ­μᾶς καὶ ἀ­νέ­λα­βεν ἡ­μᾶς καὶ ὑ­πε­ρύ­ψω­σεν ἡ­μᾶς πά­σας τάς ἡ­μέ­ρας τοῦ αἰ­ῶ­νος. Ἡ πάν­τα ζων­τα­νὴ πνο­ὴ τῆς Ἀ­κο­λου­θί­ας κρί­νει τὴν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Ὁ Λυ­τρω­τὴς οὐκ ἐ­ά­σῃ ἡ­μᾶς ὀρ­φα­νούς κι ἐ­μεῖς μα­ζὶ μὲ τοὺς Ἀ­πο­στό­λους ἰ­δόν­τες ὑ­ψού­με­νον, τὸν Σω­τῆ­ρα, ἐν τρό­μῳ κραυ­γά­ζο­μεν· Τῷ Βα­σι­λεῖ ἡ­μῶν δό­ξα σοι.