ΜΕΓΑΛΥΝΟΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΝΕΧΘΕΙΣΑΝ ΕΝ Τῼ ΝΑῼ ΚΥΡΙΟΥ

            Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω σή­με­ρον, ὁ οὐ­ρα­νὸς ἄ­νω­θεν καὶ αἱ νε­φέ­λαι εὐ­φρο­σύ­νην ῥα­νά­τω­σαν. Σή­με­ρον τὰ τῶν Ἁ­γί­ων Ἅ­γι­α ἀ­γάλ­λον­ται, καὶ ὁ χο­ρὸς τῶν Ἀγ­γέ­λων μυ­στικῶς πα­νη­γυ­ρί­ζει. Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω ὁ Δαυ­ῒδ κρού­ων τὴν κι­νύ­ραν. Ἀ­πε­νε­χθή­σον­ται φη­σὶ τῷ βα­σι­λεῖ παρ­θέ­νοι ὀ­πί­σω αὐ­τῆς. Σή­με­ρον ὁ Να­ὸς ὁ ἔμ­ψυ­χος, τοῦ με­γά­λου Βα­σι­λέ­ως, ἐν να­ῷ εἰ­σέρ­χε­ται, αὐ­τῷ ἑ­τοι­μα­σθῆ­ναι εἰς θεί­αν κα­τοί­κη­σιν.      

            Ἡ ὀρ­θό­δο­ξη ψυ­χὴ βου­τηγ­μέ­νη μέ­σα στὰ μύ­ρα τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος χι­λι­ο­σφρα­γι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὴν Χά­ρι τῶν μυ­στη­ρί­ων, βα­πτι­σμέ­νη, ἐ­ξο­μο­λο­γη­μέ­νη, νη­στε­μέ­νη, πο­ρευ­ο­μέ­νη τὴν ὁ­δὸ τῆς προ­σευ­χῆς, τῆς με­τα­νοί­ας, τὴν παρ­θε­νι­κὴ ὁ­δὸ τῆς ὄν­τως συ­ναν­τή­σε­ως μὲ τὸν ζω­η­φό­ρο Ἕ­να, τὸν Μό­νο ἀ­λη­θι­νὰ πε­ρι­πό­θη­το τοῦ εἶ­ναι της, ἀ­κού­ει σή­με­ρον τὴν φω­νὴ τοῦ προ­φή­του: «Ἀ­πε­νε­χθή­σον­ται τῷ βα­σι­λεῖ παρ­θέ­νοι ὀ­πί­σω αὐ­τῆς» καὶ τὴν φω­νὴ τοῦ Κυ­ρί­ου της «Με­νοῦν­γε μα­κά­ρι­οι οἱ ἀ­κού­ον­τες τὸν λό­γον τοῦ Θε­οῦ καὶ φυ­λάσ­σον­τες αὐ­τόν». Πί­σω ἀ­πὸ τὴν Βα­σί­λισ­σα σή­με­ρα εἰ­σο­δεύ­ει στὸ Να­ὸ τοῦ Θε­οῦ ἡ ὀρ­θό­δο­ξη τῆς εὐ­λα­βεί­ας ψυ­χή, ἀ­πε­νε­χθη­σο­μέ­νη τῷ Βα­σι­λεῖ, Αὐ­τῷ ἑ­τοι­μα­σθῆ­ναι εἰς θεί­αν κα­τοί­κη­σιν. Ἡ τῶν Ἁ­γί­ων Ἁ­γί­α, ἀ­νοί­γει σή­με­ρα τὴν αἰ­ώ­νι­α ὁ­δὸ τῆς σω­τη­ρί­ας, ποι­εῖ τὴν κα­ταλ­λα­γή, ἀ­πο­τί­θε­ται τῷ Θε­ῷ, ἵ­να ὁ Θε­ός ἀ­πο­τε­θῇ αὐ­τῇ καὶ σὺν αὐ­τῇ σὲ κά­θε ψυ­χὴ Αὐ­τῷ ἀ­πε­νε­χθη­σο­μέ­νη ὀ­πί­σω Αὐ­τῆς. «Σὺ εἶ τὸ λύ­τρον˙ σὺ εἶ ἡ πάν­των χα­ρά˙ σὺ εἶ ἡ ἀ­νά­κλη­σις ἡ­μῶν, δι’ ἧς ὁ ἀ­χώ­ρη­τος χω­ρη­τός μοι ὀ­φθή­σε­ται». Τὸ γε­γο­νὸς δὲν εἶ­ναι ἄλ­λου χρό­νου. Σή­με­ρα, στὸ αἰ­ώ­νι­ο νῦν τοῦ Θε­οῦ, σκιρ­τᾶ ὁ Δαυῒδ ἀρ­θρώ­νον­τας τὴν προ­φη­τεί­α, σκιρ­τᾶ ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἐκ­πλη­ρώ­νον­τάς την. Ὡς αἰ­ώ­νι­ος λει­τουρ­γὸς τοῦ μυ­στη­ρί­ου, σή­με­ρα, τὴν ἀ­να­φω­νεῖ καὶ στοὺς ἐ­σχά­τους τῆς σω­τη­ρί­ας δαι­τη­μό­νας. «Ἄ­πι­θι τέ­κνον, εἴ­σελ­θε εἰς τὰ ἄ­δυ­τα, καὶ γνῶ­θι μυ­στή­ρι­α, καὶ ἑ­τοι­μά­ζου γε­νέ­σθαι τοῦ Ἰ­η­σοῦ οἰ­κη­τή­ρι­ον». Ἡ ἐ­νοί­κη­σις τοῦ Θε­οῦ ἐν­τὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ ἐν­τὸς ἡ­μῶν Βα­σι­λεί­α εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ ἴ­δι­ος καὶ ὁ μό­νος σκο­πὸς αὐ­τῆς ταύ­της τῆς ζω­ῆς, καὶ «δι­ὰ τοῦ­το γὰρ ὁ Ὑ­ψη­λὸς Θε­ὸς ἐ­πὶ γῆς ἐ­φά­νη τα­πει­νὸς ἄν­θρω­πος».

 Ἕ­να θρι­αμ­βευ­τι­κὸ καὶ γλυ­κὸ μα­ζὶ ἀ­να­κά­τε­μα πρώ­του καὶ τε­τάρ­του τῶν ἤ­χων πα­ρα­στέ­κει προ­τρε­πτι­κὸ καὶ θω­πευ­τι­κὸ στὴν κά­θε ψυ­χή, ποὺ σὰν ἀ­σπά­ζε­ται τὴν πόρ­τα τῆς Ἐκ­κλη­σι­ᾶς εἰ­σο­δεύ­ει με­τα­νοί­ζον­τας στὸν Πλα­στουρ­γό της. «Ἡ πύ­λη ἡ ἔν­δο­ξος, ἡ λο­γι­σμοῖς ἀ­δι­ό­δευ­τος, τὰς πύ­λας δι­ά­ρα­σα τὰς τοῦ να­οῦ τοῦ Θε­οῦ, νῦν προ­τρέ­πε­ται, ἡ­μᾶς συ­νει­σελ­θόν­τας, τὰ θεῖ­α θαυ­μά­σι­α κα­τα­τρυ­φῆ­σαι αὐ­τῆς». Ἔρ­χε­ται ἡ ὀρ­θό­δο­ξη τῆς εὐ­λα­βεί­ας ψυ­χὴ στὴν Ἐκ­κλη­σί­α, γι­ὰ νὰ στα­θῇ καὶ νὰ μεί­νῃ. Ἐ­κεῖ τρέ­φε­ται μὲ τὸν οὐ­ρά­νι­ο τοῦ ἀγ­γέ­λου ἄρ­το τῶν θεί­ων να­μά­των, τῶν λο­γί­ων καὶ τῶν μυ­στη­ρί­ων. Ζῇ τὴν ἀ­να­μο­νὴ Ἐ­κεί­νου, ποὺ εἶ­ναι ὁ ὤν, ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρ­χό­με­νος. Αὐ­ξά­νε­ται στὴν ἀ­να­μο­νὴ καὶ ἑ­τοι­μά­ζε­ται νὰ θε­ο­το­κή­σῃ, φω­τα­γω­γη­μέ­νη ἀ­πὸ τοὺς τρό­πους τῆς K­υ­ρί­ας Θε­ο­τό­κου, ἧς ἡ δό­ξα κε­κρυμ­μέ­νως νο­εῖ­ται. Καὶ ξάφ­νου μέ­σα στὴν ἀ­χλὺ τῆς αἰ­ώ­νι­ας ὥ­ρας, ἐ­νῶ τὸ τα­πει­νὸ φῶς τῶν καν­τη­λι­ῶν δι­α­κο­νεῖ σε­μνὰ τὸ μυ­στή­ρι­ο, ξάφ­νου ἀ­κού­γε­ται κρα­ται­ὰ ἡ ἰ­α­χὴ τοῦ Παμ­βα­σι­λέ­ως. «Χρι­στὸς γεν­νᾶ­ται δο­ξά­σα­τε. Χρι­στὸς ἐξ οὐ­ρα­νῶν ἀ­παν­τή­σα­τε. Χρι­στὸς ἐ­πὶ γῆς ὑ­ψώ­θη­τε». Τὰ σή­μαν­τρα, οἱ καμ­πά­νες χτυ­ποῦν χι­λι­ό­λο­γα τοὺς θρι­αμ­βι­κοὺς ρυθ­μούς τους, ἐ­νῶ ἀ­νά­με­σα στὶς εὐ­ω­δί­ες τῶν θυ­μι­α­μά­των Ἄγ­γε­λοι τὴν Εἴ­σο­δον τῆς Πα­νά­γνου, ὁ­ρῶν­τες ἐ­ξε­πλή­τον­το, πῶς ἡ Παρ­θέ­νος εἰ­σῆλ­θεν, εἰς τὰ Ἅ­γι­α τῶν Ἁ­γί­ων. Ὄν­τως ἀ­νω­τέ­ρα πάν­των, ὑ­πάρ­χεις Παρ­θέ­νε ἁ­γνή. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον καὶ δό­ξα Σοι τῷ δεί­ξαν­τι τὸ φῶς, ἐ­νῶ μό­λις ξε­κι­νᾶ μι­ὰ αἰ­ώ­νι­α Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ὅ­που «ὁ ἄ­ναρ­χος ἄρ­χε­ται, ὁ Λό­γος ἐν σαρ­κί, τε­χθείς ὡς ηὐ­δό­κη­σε, Θε­ός τε καί βρο­τός, ἐκ Κό­ρης Παρ­θέ­νου ἀ­να­πλάτ­των ἡ­μᾶς, τοὺς πρὶν πε­πτω­κό­τας, δι­’­ἄ­κραν εὐ­σπλα­χνί­αν».

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀναφαίρετο ὀντολογικὸ μυστήριο, ποὺ ὁ "Ἄρχων" τοῦ κόσμου τούτου καὶ μαζί του κάθε μικρότατος ἡγεμονίσκος ἐμπνεόμενος ἀπ αὐτόν, προσπαθεῖ μὰ ἀδυνατεῖ νομοτελειακὰ νὰ ἀπαλείψῃ, γιατὶ εἶναι γραμμένο ἀνεξίτηλα στὴν γῆ μας καὶ στὴν ζωή μας μὲ τὸ πανακήρατο αἷμα τοῦ Ζωοδότου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.