ΜΕΓΑΛΥΝΟΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΝΕΧΘΕΙΣΑΝ ΕΝ Τῼ ΝΑῼ ΚΥΡΙΟΥ

            Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω σή­με­ρον, ὁ οὐ­ρα­νὸς ἄ­νω­θεν καὶ αἱ νε­φέ­λαι εὐ­φρο­σύ­νην ῥα­νά­τω­σαν. Σή­με­ρον τὰ τῶν Ἁ­γί­ων Ἅ­γι­α ἀ­γάλ­λον­ται, καὶ ὁ χο­ρὸς τῶν Ἀγ­γέ­λων μυ­στικῶς πα­νη­γυ­ρί­ζει. Ἀ­γαλ­λι­ά­σθω ὁ Δαυ­ῒδ κρού­ων τὴν κι­νύ­ραν. Ἀ­πε­νε­χθή­σον­ται φη­σὶ τῷ βα­σι­λεῖ παρ­θέ­νοι ὀ­πί­σω αὐ­τῆς. Σή­με­ρον ὁ Να­ὸς ὁ ἔμ­ψυ­χος, τοῦ με­γά­λου Βα­σι­λέ­ως, ἐν να­ῷ εἰ­σέρ­χε­ται, αὐ­τῷ ἑ­τοι­μα­σθῆ­ναι εἰς θεί­αν κα­τοί­κη­σιν.      

            Ἡ ὀρ­θό­δο­ξη ψυ­χὴ βου­τηγ­μέ­νη μέ­σα στὰ μύ­ρα τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος χι­λι­ο­σφρα­γι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὴν Χά­ρι τῶν μυ­στη­ρί­ων, βα­πτι­σμέ­νη, ἐ­ξο­μο­λο­γη­μέ­νη, νη­στε­μέ­νη, πο­ρευ­ο­μέ­νη τὴν ὁ­δὸ τῆς προ­σευ­χῆς, τῆς με­τα­νοί­ας, τὴν παρ­θε­νι­κὴ ὁ­δὸ τῆς ὄν­τως συ­ναν­τή­σε­ως μὲ τὸν ζω­η­φό­ρο Ἕ­να, τὸν Μό­νο ἀ­λη­θι­νὰ πε­ρι­πό­θη­το τοῦ εἶ­ναι της, ἀ­κού­ει σή­με­ρον τὴν φω­νὴ τοῦ προ­φή­του: «Ἀ­πε­νε­χθή­σον­ται τῷ βα­σι­λεῖ παρ­θέ­νοι ὀ­πί­σω αὐ­τῆς» καὶ τὴν φω­νὴ τοῦ Κυ­ρί­ου της «Με­νοῦν­γε μα­κά­ρι­οι οἱ ἀ­κού­ον­τες τὸν λό­γον τοῦ Θε­οῦ καὶ φυ­λάσ­σον­τες αὐ­τόν». Πί­σω ἀ­πὸ τὴν Βα­σί­λισ­σα σή­με­ρα εἰ­σο­δεύ­ει στὸ Να­ὸ τοῦ Θε­οῦ ἡ ὀρ­θό­δο­ξη τῆς εὐ­λα­βεί­ας ψυ­χή, ἀ­πε­νε­χθη­σο­μέ­νη τῷ Βα­σι­λεῖ, Αὐ­τῷ ἑ­τοι­μα­σθῆ­ναι εἰς θεί­αν κα­τοί­κη­σιν. Ἡ τῶν Ἁ­γί­ων Ἁ­γί­α, ἀ­νοί­γει σή­με­ρα τὴν αἰ­ώ­νι­α ὁ­δὸ τῆς σω­τη­ρί­ας, ποι­εῖ τὴν κα­ταλ­λα­γή, ἀ­πο­τί­θε­ται τῷ Θε­ῷ, ἵ­να ὁ Θε­ός ἀ­πο­τε­θῇ αὐ­τῇ καὶ σὺν αὐ­τῇ σὲ κά­θε ψυ­χὴ Αὐ­τῷ ἀ­πε­νε­χθη­σο­μέ­νη ὀ­πί­σω Αὐ­τῆς. «Σὺ εἶ τὸ λύ­τρον˙ σὺ εἶ ἡ πάν­των χα­ρά˙ σὺ εἶ ἡ ἀ­νά­κλη­σις ἡ­μῶν, δι’ ἧς ὁ ἀ­χώ­ρη­τος χω­ρη­τός μοι ὀ­φθή­σε­ται». Τὸ γε­γο­νὸς δὲν εἶ­ναι ἄλ­λου χρό­νου. Σή­με­ρα, στὸ αἰ­ώ­νι­ο νῦν τοῦ Θε­οῦ, σκιρ­τᾶ ὁ Δαυῒδ ἀρ­θρώ­νον­τας τὴν προ­φη­τεί­α, σκιρ­τᾶ ὁ Ζα­χα­ρί­ας ἐκ­πλη­ρώ­νον­τάς την. Ὡς αἰ­ώ­νι­ος λει­τουρ­γὸς τοῦ μυ­στη­ρί­ου, σή­με­ρα, τὴν ἀ­να­φω­νεῖ καὶ στοὺς ἐ­σχά­τους τῆς σω­τη­ρί­ας δαι­τη­μό­νας. «Ἄ­πι­θι τέ­κνον, εἴ­σελ­θε εἰς τὰ ἄ­δυ­τα, καὶ γνῶ­θι μυ­στή­ρι­α, καὶ ἑ­τοι­μά­ζου γε­νέ­σθαι τοῦ Ἰ­η­σοῦ οἰ­κη­τή­ρι­ον». Ἡ ἐ­νοί­κη­σις τοῦ Θε­οῦ ἐν­τὸς τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ ἐν­τὸς ἡ­μῶν Βα­σι­λεί­α εἶ­ναι αὐ­τὸς ὁ ἴ­δι­ος καὶ ὁ μό­νος σκο­πὸς αὐ­τῆς ταύ­της τῆς ζω­ῆς, καὶ «δι­ὰ τοῦ­το γὰρ ὁ Ὑ­ψη­λὸς Θε­ὸς ἐ­πὶ γῆς ἐ­φά­νη τα­πει­νὸς ἄν­θρω­πος».

 Ἕ­να θρι­αμ­βευ­τι­κὸ καὶ γλυ­κὸ μα­ζὶ ἀ­να­κά­τε­μα πρώ­του καὶ τε­τάρ­του τῶν ἤ­χων πα­ρα­στέ­κει προ­τρε­πτι­κὸ καὶ θω­πευ­τι­κὸ στὴν κά­θε ψυ­χή, ποὺ σὰν ἀ­σπά­ζε­ται τὴν πόρ­τα τῆς Ἐκ­κλη­σι­ᾶς εἰ­σο­δεύ­ει με­τα­νοί­ζον­τας στὸν Πλα­στουρ­γό της. «Ἡ πύ­λη ἡ ἔν­δο­ξος, ἡ λο­γι­σμοῖς ἀ­δι­ό­δευ­τος, τὰς πύ­λας δι­ά­ρα­σα τὰς τοῦ να­οῦ τοῦ Θε­οῦ, νῦν προ­τρέ­πε­ται, ἡ­μᾶς συ­νει­σελ­θόν­τας, τὰ θεῖ­α θαυ­μά­σι­α κα­τα­τρυ­φῆ­σαι αὐ­τῆς». Ἔρ­χε­ται ἡ ὀρ­θό­δο­ξη τῆς εὐ­λα­βεί­ας ψυ­χὴ στὴν Ἐκ­κλη­σί­α, γι­ὰ νὰ στα­θῇ καὶ νὰ μεί­νῃ. Ἐ­κεῖ τρέ­φε­ται μὲ τὸν οὐ­ρά­νι­ο τοῦ ἀγ­γέ­λου ἄρ­το τῶν θεί­ων να­μά­των, τῶν λο­γί­ων καὶ τῶν μυ­στη­ρί­ων. Ζῇ τὴν ἀ­να­μο­νὴ Ἐ­κεί­νου, ποὺ εἶ­ναι ὁ ὤν, ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρ­χό­με­νος. Αὐ­ξά­νε­ται στὴν ἀ­να­μο­νὴ καὶ ἑ­τοι­μά­ζε­ται νὰ θε­ο­το­κή­σῃ, φω­τα­γω­γη­μέ­νη ἀ­πὸ τοὺς τρό­πους τῆς K­υ­ρί­ας Θε­ο­τό­κου, ἧς ἡ δό­ξα κε­κρυμ­μέ­νως νο­εῖ­ται. Καὶ ξάφ­νου μέ­σα στὴν ἀ­χλὺ τῆς αἰ­ώ­νι­ας ὥ­ρας, ἐ­νῶ τὸ τα­πει­νὸ φῶς τῶν καν­τη­λι­ῶν δι­α­κο­νεῖ σε­μνὰ τὸ μυ­στή­ρι­ο, ξάφ­νου ἀ­κού­γε­ται κρα­ται­ὰ ἡ ἰ­α­χὴ τοῦ Παμ­βα­σι­λέ­ως. «Χρι­στὸς γεν­νᾶ­ται δο­ξά­σα­τε. Χρι­στὸς ἐξ οὐ­ρα­νῶν ἀ­παν­τή­σα­τε. Χρι­στὸς ἐ­πὶ γῆς ὑ­ψώ­θη­τε». Τὰ σή­μαν­τρα, οἱ καμ­πά­νες χτυ­ποῦν χι­λι­ό­λο­γα τοὺς θρι­αμ­βι­κοὺς ρυθ­μούς τους, ἐ­νῶ ἀ­νά­με­σα στὶς εὐ­ω­δί­ες τῶν θυ­μι­α­μά­των Ἄγ­γε­λοι τὴν Εἴ­σο­δον τῆς Πα­νά­γνου, ὁ­ρῶν­τες ἐ­ξε­πλή­τον­το, πῶς ἡ Παρ­θέ­νος εἰ­σῆλ­θεν, εἰς τὰ Ἅ­γι­α τῶν Ἁ­γί­ων. Ὄν­τως ἀ­νω­τέ­ρα πάν­των, ὑ­πάρ­χεις Παρ­θέ­νε ἁ­γνή. Πᾶ­σα πνο­ὴ αἰ­νε­σά­τω τὸν Κύ­ρι­ον καὶ δό­ξα Σοι τῷ δεί­ξαν­τι τὸ φῶς, ἐ­νῶ μό­λις ξε­κι­νᾶ μι­ὰ αἰ­ώ­νι­α Θεί­α Λει­τουρ­γί­α, ὅ­που «ὁ ἄ­ναρ­χος ἄρ­χε­ται, ὁ Λό­γος ἐν σαρ­κί, τε­χθείς ὡς ηὐ­δό­κη­σε, Θε­ός τε καί βρο­τός, ἐκ Κό­ρης Παρ­θέ­νου ἀ­να­πλάτ­των ἡ­μᾶς, τοὺς πρὶν πε­πτω­κό­τας, δι­’­ἄ­κραν εὐ­σπλα­χνί­αν».

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀναφαίρετο ὀντολογικὸ μυστήριο, ποὺ ὁ "Ἄρχων" τοῦ κόσμου τούτου καὶ μαζί του κάθε μικρότατος ἡγεμονίσκος ἐμπνεόμενος ἀπ αὐτόν, προσπαθεῖ μὰ ἀδυνατεῖ νομοτελειακὰ νὰ ἀπαλείψῃ, γιατὶ εἶναι γραμμένο ἀνεξίτηλα στὴν γῆ μας καὶ στὴν ζωή μας μὲ τὸ πανακήρατο αἷμα τοῦ Ζωοδότου, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΧΑΙΡΟΙΣ ΜΑΡΤΥΣ ΝΙΚΗΦΟΡΕ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΗ ΜΑΚΑΡΙΕ! Ο ΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΗ ΑΓΑΠῌ ΕΝ Τῼ ΘΕῼ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΑΥΤῼ!

ΧΑΙΡΟΙΣ ΜΑΡΤΥΣ ΝΙΚΗΦΟΡΕ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΗ ΜΑΚΑΡΙΕ!
 Ο ΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΗ ΑΓΑΠῌ ΕΝ Τῼ ΘΕῼ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΑΥΤῼ!

                Τὸ σκάν­δα­λο τοῦ Μάρ­τυ­ρος μέ­νει δυ­σερ­μή­νευ­το. Ὁ ἴ­δι­ος ὀ­δυ­νᾶ­ται κα­τὰ ἄ­φα­το τρό­πο καὶ ἡ Χά­ρις, ποὺ τὸν ἐ­νι­σχύ­ει, προ­σφέ­ρει στοὺς ἀν­θρώ­πους τὸ θαῦ­μα, τὴν ἴ­α­σι ἢ ἄλ­λως τὴν ἡ­δο­νὴ τῆς ἀ­παλ­λα­γῆς ἀ­πὸ τὴν ὀ­δύ­νη. Ρεί­θροις τῶν αἱ­μά­των σου σο­φέ, τῶν ὑ­πὲρ Χρι­στοῦ κε­νω­θέν­των, τὴν γῆν ἡ­γί­α­σας. Ἄ­ρα­γε, ὁ ἴ­δι­ος ὁ Μάρ­τυ­ρας, κα­τὰ τὴν ὥ­ρα τοῦ πά­θους του, δὲν προ­σευ­χή­θη­κε στὸν Χρι­στὸ νὰ τὸν ἀ­παλ­λά­ξῃ ἀ­πὸ τὴν ὀ­δύ­νη; Καὶ τί τά­χα, μή­πως ὁ Χρι­στὸς δὲν τὸν εἰ­σή­κου­σε τό­τε, τὴν ὥ­ρα τῆς δι­κῆς του ὀ­δύ­νης, ἐ­νῶ τὸν εἰ­σα­κούει πρε­σβεύ­ον­τα ὑ­πὲρ τῶν ἄλ­λων; Τί δι­α­λε­κτι­κὴ ἀ­κα­τα­νό­η­τη εἶ­ναι αὐ­τή; Ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ: ὑ­πὲρ τού­του τρὶς τὸν Κύ­ρι­ον πα­ρε­κά­λε­σα, ἵ­να ἀ­πο­στῇ ἀπ᾽ ἐ­μοῦ καὶ εἴ­ρη­κέ μοι· ἀρ­κεῖ σοι ἡ Χά­ρις μου· ἡ γὰρ δύ­να­μις μου ἐν ἀ­σθε­νεί­ᾳ τε­λει­οῦ­ται. Τὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς κοι­νω­νί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸν Θε­ὸ ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται μὲ τὸ μέ­τρο τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τῆς ἡ­λι­κί­ας Ἐ­κεί­νου. Δη­λα­δή; Δη­λα­δὴ ὁ ἄν­θρω­πος τό­τε μό­νο ὄν­τως Χρι­στο­ποι­εῖ­ται καὶ Θε­ώ­νε­ται, ὅ­ταν λά­βῃ με­το­χὴ στὰ πα­θή­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου, στὴν ἡ­λι­κί­α τῶν τοῦ Χρι­στοῦ πα­θη­μά­των. Καὶ ποι­ὰ εἶ­ναι αὐ­τὴ ἡ ἡ­λι­κί­α; Δη­λα­δὴ ποι­ὸς χρό­νος ἢ ποι­ὸ μέ­τρο κα­θι­στᾶ τὸν ἄν­θρω­πο στὴν ἡ­λι­κί­α τῶν πα­θη­μά­των τοῦ Χρι­στοῦ; Πά­θος τί­μι­ον, Μάρ­τυς ὑ­πο­μεί­ναν­τος, θε­ο­μα­κά­ρι­στε, τὴν ἀ­γά­πην ἐ­τή­ρη­σας, τὴν πρὸς τὸν πλη­σί­ον, νό­μου τὸ κε­φά­λαι­ον οὖ­σαν καὶ τῶν Προ­φη­τῶν· ὅ­θεν καὶ μα­κά­ρι­ον τέ­λος εἴ­λη­φας πη­γῇ τῆς ἀ­γά­πης, νῦν ὧ Νι­κη­φό­ρε πα­ρι­στά­με­νος. Ὁ Μάρ­τυς οἰ­κει­ώ­νε­ται μὲ τὸν Χρι­στὸ δι᾽ αὐ­τῆς τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῆς συγ­γνώ­μης, τὴν ὁ­ποί­α προ­σέ­φε­ρε ὁ Κύ­ρι­ος, ἡ πη­γὴ τῆς ἀ­γά­πης, στοὺς ἀν­θρώ­πους, τὴν ὥ­ρα τοῦ Πά­θους Του. Τὸ μέ­τρο τῆς ἀ­γά­πης εἶ­ναι ἡ σταυ­ρω­μέ­νη ἀ­γά­πη, πλή­ρης πό­νου, ἀ­με­τα­κί­νη­τη, σι­ω­πῶ­σα καὶ συν­τε­τριμ­μέ­νη, χω­ρὶς δι­και­ώ­μα­τα καὶ προ­ϋ­πο­θέ­σεις, μό­νο ἑ­κου­σί­ως προ­σφε­ρο­μέ­νη. Ὁ Νι­κη­φό­ρος ζη­τοῦ­σε τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Σα­πρι­κί­ου. Ὁ Σα­πρί­κι­ος ἔ­χυ­νε τὸ αἷ­μα του καὶ μαρ­τυ­ροῦ­σε γι­ὰ τὸν Χρι­στό, ἀλ­λὰ τὸν Νι­κη­φό­ρο δὲν τὸν συγ­χω­ροῦ­σε, δὲν προ­σέ­φε­ρε τὴν ἀ­γά­πη του στὸν Νι­κη­φό­ρο. Ὁ Σα­πρί­κι­ος εἶ­χε τὴν ἀ­λα­ζο­νεί­α καὶ τὴν ἀ­φέ­λει­α νὰ νο­μί­ζῃ, ὅ­τι μαρ­τυ­ροῦ­σε, δι­ὰ τῆς ἰ­δί­ας του δυ­νά­με­ως. Βε­βαί­ως, ἦ­ταν ἡ Χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου, ποὺ ἐ­νερ­γοῦ­σε. Ὁ ἴ­δι­ος τὸν Νι­κη­φό­ρο δὲν τὸν συγ­χω­ροῦ­σε. Ὁ Φα­ρι­σαῖ­ος κα­τα­με­τροῦ­σε τὰ ἔρ­γα του ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ. Τὸν τε­λώ­νη τὸν πε­ρι­φρο­νοῦ­σε, δὲν τὸν ἀγαποῦσε καὶ δὲν τὸν συγχωροῦσε. Ἡ γλυ­κυ­τά­τη Πα­να­γί­α μας Μη­τέ­ρα, ἡ τοῦ Χρι­στοῦ Ἐκ­κλη­σί­α, κά­νον­τας θαυ­μα­στοὺς κύ­κλους μὲ τὴν Ἁ­γί­α Της Ἀ­κο­λου­θί­α ἀ­φή­νει νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτων­ται τὰ μυ­στή­ρι­α τῆς Ἀ­λη­θείας τοῦ Θε­οῦ. 9 Φε­βρου­α­ρί­ου 2020. Κυ­ρι­α­κὴ τοῦ Τε­λώ­νου καὶ τοῦ Φα­ρι­σαί­ου καὶ τοῦ Ἁ­γί­ου Μάρ­τυ­ρος Νι­κη­φό­ρου. Ἔ­δει­ξας πᾶ­σιν ἐμ­φα­νῶς, Ἀ­θλη­τὰ Νι­κη­φό­ρε, ὅ­τι τὸν πλη­σί­ον ὁ μὴ φι­λῶν, οὔ­τε τὸν Δε­σπό­την ἀ­γα­πῆ­σαι δύ­να­ται. Ὁ Σα­πρί­κι­ος, τὸ ἴ­δι­ο καὶ ὁ Φα­ρι­σαῖ­ος, ἔ­χον­τας εἰ­δω­λο­ποι­ή­σει τὸν ἑ­αυ­τό τους, ἀ­φοῦ πρῶ­τα ἐ­ξέ­πε­σαν τῆς ἀ­γά­πης πρὸς τὸν ἀ­δελ­φό, ἐ­ξέ­πε­σαν καὶ τῆς ἀ­γά­πης πρὸς τὸν Θε­ό. Ὁ πτω­χὸς Νι­κη­φό­ρος, ποὺ ἐ­κλι­πα­ροῦ­σε τὴν συγ­γνώ­μη, μα­ζί του καὶ ὁ τε­λώ­νης, κρά­ζον­τας ὁ Θε­ὸς ἰ­λά­σθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ, ἀ­πή­λαυ­σαν τῆς Χά­ρι­τος τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἀρ­κεῖ σοι ἡ Χά­ρις μου· ἡ γὰρ δύ­να­μίς μου ἐν ἀ­σθε­νεί­ᾳ τε­λει­οῦ­ται. Ἀρ­κεῖ, εἶ­πε ὁ Κύ­ρι­ος στὸν Ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο. Ἀρ­κεῖ ἡ Χά­ρις τοῦ Κυ­ρί­ου, γι­ὰ νὰ ἐ­νερ­γη­θοῦν τὰ πάν­τα, ἀλ­λὰ καὶ νὰ πα­ρη­γο­ρη­θοῦν τὰ πάν­τα καὶ νὰ ἐ­νι­σχυ­θοῦν τὰ πάν­τα καὶ τί­πο­τα ἄλ­λο δὲν χρει­ά­ζε­ται. Κα­μί­α δύ­να­μις καὶ κα­νέ­να ἀν­θρώ­πι­νο ἔρ­γο. Ἀ­πὸ τὸν ἄν­θρω­πο ὁ Κύ­ρι­ος ζη­τᾶ τὴν καρ­δί­α του, τὴν σταυ­ρω­μέ­νη ἐν Χρι­στῷ ἀ­γά­πη. Ὅ­λα τὰ ἀ­γα­θά, ὡς καὶ ἡ δύ­να­μις τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου, εἶ­ναι ἐκ τοῦ Μό­νου Ἀ­γα­θοῦ. Ἡ Χά­ρις τῆς Ἀ­λη­θι­νῆς Τα­πει­νῆς Ἀ­γά­πης οἰ­κει­ώ­νει τὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ τε­λώ­νη μὲ τὸν Μό­νο Δί­και­ο Θε­ό. Ὁ τε­λώ­νης ἔ­γι­νε ἅρ­πα­γας, ἄ­δι­κος, μοι­χός, σπα­ρά­σσον­τας τὴν ἀ­γά­πη. Τώ­ρα χτυ­πᾶ τὸ στῆ­θος του ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Κυ­ρί­ου, ἐ­πι­τί­θε­ται ἐ­νάν­τι­α στὴν κε­κα­κω­μέ­νη ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α καρ­δί­α του. Με­τα­νο­εῖ. Ἐ­πι­στρέ­φει στὴν ἀ­γά­πη καὶ ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ αὐ­τὴ τὸν φέρ­νει καὶ στὸ ἱ­ε­ρὸ ἐ­νώ­πι­ον τῆς Ἀ­λη­θεί­ας καὶ τῆς θεί­ας γνώ­σε­ως. Γεύ­ε­ται τὴν Χά­ρι. Γνω­ρί­ζει ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ ἴ­δι­ος, ὅ­πως καὶ σὲ Ποι­ὸν ἀ­κουμ­πά­ει τὸν ἑ­αυ­τό του: ὁ Θε­ὸς ἰ­λάσθη­τί μοι τῷ ἁ­μαρ­τω­λῷ. Ὁ μα­κά­ρι­ος τε­λώ­νης γί­νε­ται Μάρ­τυ­ρας συ­νει­δή­σε­ως καὶ μαρ­τυ­ρεῖ τὴν ἐν Χρι­στῷ σω­τη­ρί­α. Ἡ Χά­ρις τῆς ἐν Χρι­στῷ Ἀ­γά­πης χα­λυ­βδώ­νει τὸν Μάρ­τυ­ρα τὴν ὥ­ρα τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου. Πράγ­μα­τι θὰ ἀρ­κέ­σῃ μό­νη Αὐ­τὴ νὰ τοῦ γί­νῃ τὰ πάν­τα, ποὺ ἔ­χει ἀ­νάγ­κη καὶ τε­λι­κὰ νὰ τὸν κα­τα­στή­σῃ νι­κη­φό­ρο καὶ εἰς τοὺς αἰῶ­νας προ­σφε­ρό­με­νο. Αὐ­τὴ κα­τέ­στη­σε καὶ τὸν Νι­κη­φό­ρο Ἅ­γι­ο Μάρ­τυ­ρα εἰ­λι­κρι­νῶς ἀ­γα­πή­σαν­τα Σα­πρί­κι­ον τὸν ὁ­μό­δου­λον. Ἐν­τεῦ­θεν καὶ πρὸς τὸν θεῖ­ον ἀ­νε­πτε­ρώ­θη ἔ­ρω­τα, καὶ τὴν ψυ­χὴν τέ­θει­κε, ὑ­πὲρ τῆς εἰς Χρι­στὸν ὁ­μο­λο­γί­ας καὶ πί­στε­ως. Σα­πρί­κι­ος δὲ ἄ­σπον­δον πρὸς Νι­κη­φό­ρον τὸ μῖ­σος κτη­σά­με­νος, ἀρ­νη­τὴς ἐ­δεί­χθη καὶ τοῦ Δε­σπό­του Χρι­στοῦ.