ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ: ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΕΡΑΜΕΩΣ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

1.Εὐ­λο­γη­τὸς ὁ Θε­ὸς ὁ κα­τα­ξι­ώ­σας ἡ­μᾶς δι­α­δρα­μεῖν τὴν κυ­κλι­κὴν τοῦ χρό­νου πε­ρί­ο­δον καὶ πρὸς τὴν κο­ρω­νί­δα τοῦ ἔ­τους ἐλ­θεῖν, ἐξ ἧς ὥ­σπερ ἀφ᾽ ὕ­σπληγ­γος αὖ­θις τοῦ δρό­μου τοῦ βι­ο­τι­κοῦ κα­τερ­χό­με­θα τὸν αὐ­τὸν κύ­κλον διὰ πά­σης τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἀ­νε­λίτ­τον­τες, ἕ­ως ἂν ὁ ἄ­πει­ρος ἡ­μᾶς ἐ­κεῖ­νος αἰ­ὼν δι­α­δέ­ξη­ται, ὁ δι­α­στή­μα­τι χρό­νου καὶ ἡ­λί­ου φο­ρᾷ μὴ με­τρού­με­νος.

1.Ἂς εἶ­ναι εὐ­λο­γη­μέ­νος ὁ Θε­ός, ὁ ὁ­ποῖ­ος μᾶς κα­τα­ξί­ω­σε νὰ δι­α­τρέ­ξου­με τὴν κυ­κλι­κὴ πε­ρί­ο­δο τοῦ χρό­νου καὶ νὰ φθά­σου­με στὸ τέ­λος τοῦ ἔ­τους, ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἀ­πὸ ἀ­φε­τη­ρί­α τοῦ δρό­μου τῆς ζω­ῆς ἐ­πα­νερ­χό­με­θα πά­λι ἀ­να­πτύσ­σον­τας μὲ ὅ­λη τὴν ζω­ή μας τὸν ἴ­διο κύ­κλο ἕ­ως ὅ­του μᾶς δι­α­δε­χθῆ ἐ­κεῖ­νος ὁ ἄ­πει­ρος αἰ­ώ­νας, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν με­τρι­έ­ται μὲ δι­ά­στη­μα χρό­νου καὶ ἡ­λί­ου. 

2.Ἡ μὲν πα­ροῦ­σα ἡ­μέ­ρα, (προ­κεί­σθω γὰρ τῷ λό­γῳ οἷ­ον ἥ­δυ­σμα τοῖς φι­λο­κά­λοις ὑ­μῖν), κα­τὰ μὲν τὸ ἱ­στο­ρι­κῶς γε­νό­με­νον καὶ τε­λού­με­νον, ἀρ­χὴ τῆς χρο­νι­κῆς ὑ­πάρ­χει ἀ­να­κυ­κλή­σε­ως, Ἴν­δι­κτα λε­γο­μέ­νη τῇ Ρω­μαί­ων φω­νῇ· οὕ­τω γὰρ ἐ­κεῖ­νοι τὸν ὁ­ρι­σμὸν ὀ­νο­μά­ζου­σιν. Ἑ­βραί­οις μὲν γὰρ ἀρ­χὴ τοῦ χρό­νου νε­νό­μι­σται ὁ Νι­σάν, παρ᾽ αὐ­τοῖς οὕ­τως ὀ­νο­μα­ζό­με­νος, ἀρ­χὴ τυγ­χά­νων τῆς ἐ­α­ρι­νῆς ἰ­ση­με­ρί­ας καὶ τῆς κο­σμο­γε­νέ­σε­ως, ὡς δη­λοῖ τῶν βο­τά­νων καὶ θά­μνων καὶ δέν­δρων ἡ βλά­στη­σις. Ρω­μαί­οις δὲ πά­λαι μὲν ὁ Ἰ­α­νουά­ριος ἦν τοῦ ἔ­τους ἀρ­χή· ἀ­φοῦ δὲ ὁ Αὔ­γου­στος Καῖ­σαρ τὸν Ἀν­τώ­νιον ἐ­τρο­πώ­σα­το κα­τὰ τὸν Σε­πτέμ­βριον μῆ­να, πε­ρι­φα­νῆ ποι­ῆ­σαι τὴν νί­κην βου­λό­με­νος, με­τα­μεί­βει τὸ Ρω­μα­ϊ­κὸν ἔ­θος καὶ χα­ρί­ζε­ται τῷ μη­νὶ τού­τῳ τὰ πρε­σβεῖ­α κα­θά­περ πρω­τό­λεια.

2.Ἡ μὲν πα­ροῦ­σα ἡ­μέ­ρα, (ἂς πα­ρου­σι­ά­ζε­ται, λοι­πόν, στὸ λό­γο σὰν ἄρ­τυ­μα σ᾽ ἐ­σᾶς τοὺς φι­λο­κά­λους [σ᾽ ἐ­σᾶς, ποὺ ἀγα­πᾶ­τε τὴν ἀ­ρε­τή]), σύμ­φω­να μὲν μὲ ἐ­κεῖ­νο, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἱ­στο­ρι­κῶς ὁ­πωσ­δή­πο­τε θὰ γί­νῃ καὶ θὰ συν­τε­λε­σθῇ, εἶ­ναι ἡ ἀρ­χὴ τῆς χρο­νι­κῆς κυ­κλι­κῆς ἐ­πα­νό­δου, ἡ ὁ­ποί­α λέ­γε­ται Ἴν­δι­κτα στὴν γλῶσ­σα τῶν Ρω­μαί­ων. Ἐ­κεῖ­νοι μά­λι­στα κατ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο ἀ­πο­κα­λοῦν τὸν ὁ­ρι­σμό. Στοὺς μὲν Ἑ­βραί­ους μά­λι­στα ἀρ­χὴ τοῦ χρό­νου ὁ­ρί­ζε­ται ὁ Νι­σὰν [ὁ Μάρ­τιος], ὁ ὁ­ποῖ­ος ὀ­νο­μά­ζε­ται ἔ­τσι σ᾽ αὐ­τούς, ἐ­πει­δὴ συμ­βαί­νει [τό­τε] ἡ ἀρ­χὴ τῆς ἐ­α­ρι­νῆς ἰ­ση­με­ρί­ας καὶ τῆς κο­σμο­γε­νέ­σε­ως, ὅ­πως κα­τα­δει­κνύ­ει ἡ βλά­στη­σι τῶν χόρ­των καὶ τῶν θά­μνων καὶ τῶν δέν­δρων. Στοὺς Ρω­μαί­ους δὲ ἀρ­χὴ τοῦ ἔ­τους ἦ­ταν πα­λαι­ὰ ὁ Ἰ­α­νουά­ριος. Ἀ­φό­του ὅ­μως κα­τὰ τὸν Σε­πτέμ­βριο μῆ­να, ὁ Αὔ­γου­στος Καῖ­σαρ κα­τε­τρό­πω­σε τὸν Ἀν­τώ­νιο, θέ­λον­τας νὰ κά­νῃ τὴν νί­κη [του] ξα­κου­στὴ με­τα­βάλ­λει τὴν ρω­μα­ϊ­κὴ συ­νή­θεια καὶ χα­ρί­ζει σ᾽ αὐ­τὸν τὸν μῆ­να [Σε­πτέμ­βριο] τὰ πρε­σβεῖα­ σὰν τὴν προ­σφε­ρό­με­νη τι­μη­τι­κὰ στοὺς θε­οὺς πρώ­τη λεί­α [ἐ­κεί­νου τοῦ πο­λέ­μου].

3.Ὁ τοί­νυν ἀ­γα­θὸς Δε­σπό­της ἡ­μῶν διὰ σαρ­κὸς ἐ­πι­φα­νεὶς ἡ­μῖν, καὶ πρὸς μί­αν αὐ­λὴν συ­να­γεί­ρων Ἰ­ου­δαί­ους καὶ Ρω­μαί­ους καὶ Ἕλ­λη­νας, ἁ­γιά­σαι τὴν ἡ­μέ­ραν ταύ­την βου­λό­με­νος, κατ᾽ αὐ­τὴν εἰς Να­ζα­ρὲτ πα­ρα­γί­νε­ται καὶ εἴ­σει­σιν ἐν τῇ συ­να­γω­γῇ, ὡς ὁ γλα­φυ­ρὸς Λου­κᾶς ἱ­στο­ρεῖ, καὶ βι­βλί­ον ἀ­νὰ χεῖ­ρας λα­βών, τὰ πε­ρὶ αὐ­τοῦ τῷ Προ­φή­τῃ τε­θε­σπι­σμέ­να ὑ­πα­νε­γί­νω­σκεν· ἐν­τεῦ­θεν ὡς εὐ­λο­γη­θεῖ­σαν τὴν ἡ­μέ­ραν ὑ­πὸ Θε­οῦ ἑ­ορ­τά­ζειν αὐ­τὴν ἡ Ἐκ­κλη­σί­α πα­ρέ­λα­βεν. Ἀλ­λὰ ταῦ­τα μὲν οἷ­ον σῶ­μα ἔ­στω τῷ λό­γῳ τῆς ἑ­ορ­τῆς, κα­τὰ τὸν ἱ­ε­ρὸν φᾶ­ναι Μά­ξι­μον· φέ­ρε οὖν καὶ ταῖς ἔν­δο­θεν θε­ω­ρί­αις τοῦ­τον ψυ­χώ­σω­μεν.

3.Ἐ­πι­πλέ­ον ὁ ἀ­γα­θὸς Κύ­ριος μας, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐμ­φα­νί­στη­κε σ᾽ ἐ­μᾶς μὲ σάρ­κα καὶ συγ­κά­λε­σε σὲ μί­α αὐ­λὴ τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους καὶ τοὺς Ρω­μαί­ους καὶ τοὺς Ἕλ­λη­νες, θέ­λον­τας νὰ ἁ­γιά­σῃ αὐ­τὴν τὴν ἡ­μέ­ρα ἔρ­χε­ται κατ᾽ αὐ­τὴν στὴν Να­ζα­ρὲτ καὶ πη­γαί­νει στὴν συ­να­γω­γή, ὅ­πως ὁ γλα­φυ­ρὸς Λου­κᾶς ἐ­ξι­στο­ρεῖ, καὶ ἀ­φοῦ πῆ­ρε στὰ χέ­ρια [του] βι­βλί­ο, δι­ά­βα­ζε εἰς ἐ­πή­κο­ον πάν­των ἐ­κεῖ­να τὰ ὁ­ποῖ­α ἔ­χουν τε­θῆ στὸν Νό­μο ἀ­πὸ τὸν προ­φή­τη σχε­τι­κὰ μ᾽ αὐ­τὸν τὸν ἴ­διο. Ἕ­νε­κα τού­του ἡ Ἐκ­κλη­σί­α, ἀ­φοῦ εὐ­λο­γή­θη­κε ἡ ἡ­μέ­ρα ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ πα­ρέ­λα­βε νὰ τὴν ἑ­ορ­τά­ζῃ. Ἀλ­λὰ αὐ­τὰ μὲν ἂς εἶ­ναι ὡς πρὸς τὸν λό­γο σὰν ἕ­να εἶ­δος σῶ­μα τῆς ἑ­ορ­τῆς σύμ­φω­να μὲ ὅ,­τι πα­ρου­σιά­ζει ὁ Ἱ­ε­ρὸς Μά­ξι­μος. Εἰ­ση­γή­σου, λοι­πόν, καὶ θὰ δώ­σω­με ψυ­χὴ σ᾽ αὐ­τὸν [τὸν λό­γο] μὲ τὶς ἐ­σω­τε­ρι­κὲς θε­ω­ρί­ες, [μὲ βα­θύ­τε­ρη με­λέ­τη].

4.Ὁ μὴν οὗ­τος, ὁ κα­τὰ μὲν τοὺς Ἕλ­λη­νας Γορ­πια­ῖος, κα­τὰ δὲ τοὺς Αἰ­γυ­πτί­ους Θώθ, κα­τὰ δὲ τοὺς Ἑ­βραί­ους Εὐ­άλ, καθ᾽ ἡ­μᾶς δὲ Ρω­μα­ϊ­κῇ γλώτ­τῃ Σε­πτέμ­βριος, εἰ­κό­να φέ­ρει πα­λαι­ᾶς τε καὶ νέ­ας, καὶ τῆς ἑ­βδο­μα­τι­κῆς ταύ­της ζω­ῆς, καὶ τῆς ἐν τῷ μέλ­λον­τι κα­τα­στά­σε­ως· καὶ τοῦ­το δι᾽ αἰ­νίγ­μα­τος δει­κνὺς ὁ Θε­ός, τὰς τρεῖς ἑ­ορ­τὰς τῶν Σαλ­πίγ­γων καὶ τοῦ Ἱ­λα­σμοῦ, καὶ τῶν Σκη­νο­πη­γι­ῶν ἐν τού­τῳ τῷ μη­νὶ γε­νέ­σθαι προ­σέ­τα­ξεν, οὕ­τω φά­με­νος τῷ Μω­ϋ­σῇ: «Τῇ πεν­τε­και­δε­κά­τῃ τοῦ μη­νὸς τοῦ ἑ­βδό­μου τού­του ἑ­ορ­τὴ σκη­νῶν ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρας τῷ Κυ­ρί­ῳ»· καὶ «προ­σά­ξα­τε ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα τῷ Κυ­ρί­ῳ ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρας». Ἕ­βδο­μος δὲ μὴν ἀ­πὸ τοῦ Νι­σάν, οὗ­τός ἐ­στιν ὁ Εὐ­άλ· καὶ μὴ σαλ­πί­ζειν τού­τοις προ­σέ­τα­ξε, καὶ τὴν πρώ­την καὶ τὴν ἑ­βδό­μην ἡ­μέ­ραν ἔ­χειν κλη­τὴν καὶ ἀ­νά­παυ­σιν. Κε­λεύ­ει δὲ ἡ νο­μο­θε­σί­α, καὶ κάλ­λυν­θρα φοι­νί­κων λα­βεῖν, καὶ κλά­δους ξύ­λου δα­σεῖς καὶ ἰ­τέ­ας καὶ ἄ­γνου· καὶ οὕ­τω τῇ ἑ­ορ­τῇ ἐ­πευ­φραί­νε­σθαι.

4.Ὁ μή­νας αὐ­τός, ὁ ὁ­ποῖ­ος [λέ­γε­ται] σύμ­φω­να μὲν μὲ τοὺς Ἕλ­λη­νες, Γορ­πια­ῖος, σύμ­φω­να δὲ μὲ τοὺς Αἰ­γυ­πτί­ους Θώθ, ἐ­νῶ σύμ­φω­να μὲ τοὺς Ἑ­βραί­ους, Εὐ­άλ, καὶ σύμ­φω­να μ᾽ ἐ­μᾶς στὴν ρω­μα­ϊ­κὴ γλῶσ­σα [λέ­γε­ται] Σε­πτέμ­βριος, πα­ρου­σιά­ζει εἰ­κό­να καὶ πα­λαι­ᾶς καὶ νέ­ας καὶ τῆς κα­τὰ τὸν ἀ­ριθ­μὸ ἑ­πτὰ αὐ­τῆς [ἐ­δῶ] ζω­ῆς καὶ τῆς μελ­λον­τι­κῆς κα­τα­στά­σε­ως. Καὶ φα­νε­ρώ­νον­τας ὁ Θε­ός αὐ­τὸ μὲ αἴ­νιγ­μα, προ­σέ­τα­ξε τὶς τρεῖς ἑ­ορ­τές: τῶν Σαλ­πίγ­γων καὶ τοῦ Ἱ­λα­σμοῦ καὶ τῶν Σκη­νο­πη­γι­ῶν νὰ γί­νουν σ᾽ αὐ­τὸν τὸν μῆ­να, λέ­γον­τας στὸν Μω­ϋ­σῆ, ἔ­τσι: «Τὴν δε­κά­τη πέμ­πτη τοῦ μηνὸς αὐ­τοῦ τοῦ ἑ­βδό­μου [νὰ τε­λε­σθῇ] ἡ ἑ­ορ­τὴ τῶν σκη­νῶν [ἀ­φι­ε­ρώ­νον­τας] ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρες στὸν Κύ­ριο» καὶ «νὰ προ­σφέ­ρε­τε ἑ­πτὰ ἡ­μέ­ρες ὁ­λο­καυ­τώ­μα­τα στὸν Κύ­ριο». Ὁ Ἕ­βδο­μος δὲ μή­νας ἀ­πὸ τὸν Νι­σὰν [τὸν Μάρ­τιο], αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ Εὐ­ὰλ [ὁ Σε­πτέμ­βριος]. Καὶ τοὺς προ­σέ­τα­ξε νὰ μὴν σαλ­πί­ζουν καὶ νὰ ἔ­χουν ξε­χω­ρι­στὴ [ἑ­ορ­τὴ] καὶ ἀ­νά­παυ­σι. Προ­στά­ζει δὲ ἡ νο­μο­θε­σία­ νὰ λά­βουν καὶ φοῦν­τες ἀ­πὸ φοί­νι­κες καὶ πυ­κνοὺς κλά­δους δέν­δρου καὶ ἰ­τιᾶς καὶ λυ­γα­ριᾶς· καὶ κατ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο νὰ εὐ­χα­ρι­στι­έ­στε στὴν ἑ­ορ­τή.  [Βλ. Λευ­ιτ. κγ’, 34-44].

5.Ἡ μὲν οὖν τῶν Σαλ­πίγ­γων ἑ­ορ­τή, Νό­μου καὶ Προ­φη­τῶν καὶ τῆς ἐξ αὐ­τῶν κη­ρυτ­το­μέ­νης τύ­πος ἐ­στίν· ὁ δὲ Ἱ­λα­σμός, σύμ­βο­λον τῆς τοῦ Θε­οῦ κα­ταλ­λα­γῆς πρὸς τὸν ἄν­θρω­πον· τὸν γὰρ ὑ­πο­δύν­τα τὴν κα­τα­κρι­θεῖ­σαν φύ­σιν ἱ­λα­σμὸν ἔ­θε­το ὁ Πα­τὴρ ὡς ὁ Παῦ­λος φη­σίν· ἡ δὲ τῆς Σκη­νο­πη­γί­ας, τὸν τρι­πό­θη­τον ἡ­μῖν τῆς ἀ­να­στά­σε­ως ση­μαί­νει και­ρόν, κα­λῶς κα­τὰ τὸν ἕ­βδο­μον μῆ­να ἐ­κτε­λού­με­νον· με­τὰ γὰρ τὴν ἑ­βδο­μα­τι­κὴν τοῦ χρό­νου πε­ραί­ω­σιν, ἐλ­πί­ζε­ται ἡ ἀ­νά­στα­σις ἐν ᾗ σκη­νο­ποι­η­θή­σε­ται διὰ τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας ὁ ἄν­θρω­πος, τῆς ἀ­θα­νά­του ψυ­χῆς ἑ­νω­θεί­σης τῷ δι­αρ­ρεύ­σαν­τι σώ­μα­τι, ὡς τὰ φυλ­λορ­ρο­οῦν­τα τῶν φυ­τῶν με­τὰ τῶν ἀ­ει­θα­λῶν οἱ ἑ­ορ­τά­ζον­τες ἀ­νε­μί­γνυ­ον. Οἶ­μαι γὰρ ἔ­γω­γε πρὸς τοῦ­το βλέ­πειν καὶ τὸ «σαλ­πί­σει, φη­σί, καὶ οἱ νε­κροὶ ἐ­γερ­θή­σον­ται».

5.Ἡ μέν, ἑ­πο­μέ­νως, ἑ­ορ­τὴ τῶν Σαλ­πίγ­γων εἶ­ναι τύ­πος τοῦ Νό­μου καὶ τῶν Προ­φη­τῶν καὶ τῆς [Δι­α­θή­κης τοῦ Θε­οῦ - τῆς κα­ταλ­λα­γῆς], ποὺ κη­ρύσ­σε­ται ἀπ᾽ αὐ­τούς. Ὁ δὲ Ἱλα­σμὸς [εἶ­ναι] σύμ­βο­λο τῆς κα­ταλ­λα­γῆς τοῦ Θε­οῦ μὲ τὸν ἄν­θρω­πο. Δι­ό­τι ὁ Πα­τὴρ ἔ­θε­σε τὸν ἱλα­σμό, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­να­δέ­χθη­κε τὴν φύ­σι ποὺ κα­τα­δι­κά­στη­κε, ὅ­πως λέ­ει ὁ Παῦ­λος. Ἡ δὲ [ἑ­ορ­τὴ] τῆς Σκη­νο­πη­γί­ας, ση­μαί­νει τὸν πο­λυ­πό­θη­τό μας και­ρὸ τῆς ἀ­να­στά­σε­ως, ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­λῶς πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται κα­τὰ τὸν ἕ­βδο­μο μῆ­να. Δι­ό­τι με­τὰ τὴν κα­τὰ τὸν ἀ­ριθ­μὸ ἑ­πτὰ ὁ­λο­κλή­ρω­σι τοῦ χρό­νου, ἐλ­πί­ζε­ται ἡ ἀ­νά­στα­σι, κα­τὰ τὴν ὁ­ποί­α ὁ ἄν­θρω­πος θὰ ἀ­πο­κτή­σῃ γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό του σκη­νὴ [νέ­ο σῶ­μα] διὰ τῆς ἀ­φθαρ­σί­ας, ὅ­ταν θὰ ἑ­νω­θῇ ὁ­πωσ­δή­πο­τε ἡ ἀ­θά­να­τος ψυ­χὴ μὲ τὸ σῶ­μα, τὸ ὁ­ποῖ­ο γλί­στρη­σε στὴν φθο­ρὰ [τοῦ θα­νά­του], ὅ­πως τὰ [φύλ­λα] ποὺ πέ­φτουν ἀ­πὸ τὰ [φυλ­λο­βό­λα] φυ­τὰ μα­ζὶ μ᾽ [ἐ­κεῖ­να] τὰ ὁ­ποῖ­α ἀ­νε­μί­γνυ­αν ἀ­πὸ τὰ ἀ­ει­θα­λῆ, αὐ­τοὶ ποὺ ἑ­όρ­τα­ζαν [τὴν σκη­νο­πη­γί­α]. Δι­ό­τι ἐ­γώ, βέ­βαι­α, νο­μί­ζω, ὅ­τι σ᾽ αὐ­τὸ ἐλ­πί­ζει καὶ τὸ [λο­γί­ο τοῦ Ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου]: «θὰ σαλ­πί­σῃ καὶ οἱ νε­κροὶ θὰ ἀ­να­στη­θοῦν» [Α’ Κορ. ι­ε’, 52].

6.Φαί­η δ᾽ ἄν τις ἴ­σως ἐ­πα­πο­ρῶν, καὶ ὅ­του χά­ριν οὗ­τος ὁ μὴν προ­ε­κρί­θη το­σαύ­τας φέ­ρειν εἰ­κό­νας τοῦ τῆς ζω­ῆς ταύ­της τέ­λους καὶ τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς ἀ­να­στά­σε­ως. Ὅ­τι τοι καὶ μά­λα πρε­πω­δέ­στα­τος οὗ­τος πρὸς τὸ εἰ­κό­νι­σμα, οὐ μό­νον ὅ­τι ἕ­βδο­μός ἐ­στιν ἀ­πὸ τοῦ Νι­σὰν ὡς ὁ λό­γος ἀ­πέ­δει­ξεν, ἀλλ᾽ ὅ­τι καὶ φθί­σις ἐ­στὶ τῶν κα­τὰ τὸ ἔ­αρ βλα­στη­σάν­των κα­τὰ τὴν τῆς κτί­σε­ως γέ­νε­σιν. Πρὸς τού­τοις δέ, ὅ­τι καὶ τὴν ζω­δια­κὴν σφαῖ­ραν δι­ϊππεύ­ων ὁ ἥ­λιος κα­τὰ τὸν μῆ­να τοῦ­τον, εἰς τὸ δω­δέ­κα­τον μό­ριον γί­νε­ται, ὃ Ζυ­γὸν ὀ­νο­μά­ζου­σι, ση­μαί­νον­τος τά­χα τοῦ πράγ­μα­τος τὸ κα­τὰ τὴν ἰ­σόρ­ρο­πον ἐ­κεί­νην τοῦ Θε­οῦ κρί­σιν τῆς ἀν­τα­πο­δό­σε­ως δί­και­ον.

6.Αὐ­τὸ ἴ­σως [κα­νεὶς] εἶναι δυνατὸν νὰ πῇ, ἐὰν κάποιος βρίσκεται σὲ ἀπορία καὶ χά­ριν τοῦ ὁ­ποί­ου [ἐκείνου, δηλαδή, ποὺ ἀπορεῖ] αὐ­τὸς ὁ μή­νας ἐ­ξε­λέ­γη νὰ πα­ρου­σιά­ζῃ τό­σες πολ­λὲς εἰ­κό­νες τοῦ τέ­λους αὐ­τῆς τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς ἀ­να­στά­σε­ως. Δι­ό­τι κα­τὰ τοῦ­το καὶ ἐ­ξό­χως [εἶ­ναι] πά­ρα πο­λὺ ται­ρια­στὸς αὐ­τὸς [ὁ μή­νας], ὅσον ἀφορᾶ τὴν [σχε­τι­κὴ] ἐ­ξει­κό­νισι, ὄ­χι μό­νο ἐ­πει­δὴ εἶ­ναι ἕ­βδο­μος ἀ­πὸ τὸν [μῆ­να Μάρ­τιο] Νι­σάν, ὅ­πως πα­ρου­σί­α­σε ὁ λό­γος, ἀλ­λὰ διότι ὑ­πάρ­χει καὶ μα­ρα­σμὸς κα­τὰ τὴν γέν­νη­σι τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας [τὸν Σεπτέμβριο] ἐ­κεί­νων [τῶν φυτῶν], τὰ ὁ­ποῖ­α κα­τὰ τὴν ἄ­νοι­ξι βλά­στη­σαν. Ἑ­πι­πλέ­ον δέ, δι­ό­τι ὁ ἥ­λιος κα­θὼς δι­α­τρέ­χει ἔ­φιπ­πος τὴν ζω­δια­κὴ σφαῖ­ρα, κα­τὰ τὸν μῆ­να αὐ­τό, κα­τα­λή­γει στὸ δω­δέ­κα­το τμῆμα, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὀ­νο­μά­ζουν Ζυ­γό, δι­ό­τι πι­θα­νῶς ἡ ὑπόθεσι [α­ὐ­τὴ τοῦ ζωδιακοῦ Ζυγοῦ] ὑ­πο­δη­λώ­νει τὸ δί­και­ο, [τὸ ὁ­ποῖ­ο μέλ­λει νὰ ἀ­πο­δο­θῇ] κα­τὰ τὴν ἰ­σό­τι­μη ἐ­κεί­νη τοῦ Θε­οῦ κρί­σι τῆς ἀν­τα­πο­δό­σε­ως.

7.Ὥ­σπερ δὲ ὁ αὐ­τὸς οὗ­τος μὴν καθ᾽ Ἑ­βραί­ους μέν ἐ­στιν ἕ­βδο­μος, πρῶ­τος δὲ καθ᾽ ἡ­μᾶς, ὁ αὐ­τὸς ὢν ἀμ­φό­τε­ρα, οὕ­τω δὴ καὶ φθί­σις ἐ­στὶ τῶν καρ­πῶν, καὶ ἀρ­χὴ τρυ­γη­τοῦ· τοῦ­το νο­ούν­των ἡ­μῶν, ὡς καὶ ὁ ἕ­βδο­μος οὗ­τος αἰ­ών, τέ­λος μέν ἐ­στι καὶ κα­τά­στα­σις γε­νέ­σε­ως καὶ φθο­ρᾶς, ἀρ­χὴ δὲ τοῦ νο­η­τοῦ τρυ­γη­τοῦ. Καὶ ὥ­σπερ ἐν­ταῦ­θα, εἰ μὲν εὐ­γε­νὴς καὶ ὡ­ραῖ­ος ὁ βό­τρυς ἐν­τε­θῇ τοῖς λη­νοῖς, ἡ­δὺς καὶ ἀν­θο­σμί­ας τῶν βο­τρύ­ων ὁ οἶ­νος ἀ­πορ­ρυ­ή­σε­ται, τῇ πα­ριπ­πεύ­σει τοῦ χρό­νου συ­νε­πι­δι­δοὺς εἰς κάλ­λος καὶ εὔ­πνοι­αν· εἰ δὲ ἐκ σε­ση­πό­των βο­τρύ­ων ἢ ὀμ­φα­κι­ζόν­των ὁ οἶ­νος ἀ­πο­θλι­βῇ, ἐ­κτρο­πί­ας εὐ­θὺς καὶ ἄ­πο­τος γί­νε­ται, με­τα­βα­λὼν εἰς δυ­σω­δί­αν τι­νὰ ἢ ὀ­ξώ­δη ποι­ό­τη­τα, ἢ διά τι­νος ἑ­τέ­ρας φθο­ρᾶς εἰς σκω­λή­κων γέ­νε­σιν ἀλ­λοι­ού­με­νος. Οὕ­τως ἐν τῇ πα­λιγ­γε­νε­σί­ᾳ, τῶν ἔρ­γων ἡ­μῶν δί­κην βο­τρύ­ων τῷ δο­κι­μα­στι­κῷ πυ­ρὶ τε­θέν­των ὡς ἐν λη­νῷ, κα­τά­δη­λος ἡ γε­ωρ­γί­α ἑ­κά­στου γί­νε­ται.

7.Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς δὲ ὁ ἴ­διος αὐ­τὸς μή­νας εἶ­ναι σύμ­φω­να μὲ τοὺς Ἑ­βραί­ους ἕ­βδο­μος, [εἶναι] δὲ πρῶ­τος σύμ­φω­να μ᾽ ἐ­μᾶς, ἂν καὶ εἶναι ὁ ἴδιος καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἀκριβῶς ὑπάρχει καὶ μαρασμὸς τῶν καρπῶν καὶ ἀρχὴ τοῦ τρυγητοῦ· γιὰ νὰ  κατανοοῦμε ἐμεῖς αὐτό, ὅτι δηλαδή, καὶ ὁ ἕβδομος αὐτὸς αἰώνας, εἶναι μὲν τέλος καὶ κατάστασι γεννήσεως καὶ φθορᾶς, [εἶναι] δὲ ἀρχὴ τοῦ νοητοῦ τρυγητοῦ. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ἐδῶ [στὴν παροῦσα ζωή], ἐὰν μὲν τοποθετηθῇ μέσα στοὺς ληνοὺς σταφύλι καλῆς ποιότητος καὶ ὡραῖο, [τότε] καὶ τὸ κρασὶ θὰ ρεύσῃ γλυκὸ καὶ [μεστὸ] ἀπὸ τὴν μοσχοβολιὰ τῶν σταφυλιῶν, βελτιούμενο [μάλιστα] μὲ τὴν παρέλευσι τοῦ χρόνου σὲ ὀμορφιὰ καὶ εὐωδία· ἐὰν ὅμως τὸ κρασὶ προκύψῃ ἀπὸ τὴν συμπίεσι σάπιων ἢ ἄγουρων σταφυλιῶν γίνεται ἀμέσως ξύδι καὶ ἀκατάλληλο γιὰ πόσι, καθὼς ἀλλάζει ἐν σχέσει πρὸς κάποια δυσωδία ἢ ξινὴ ποιότητα ἢ μὲ κάποια ἄλλη φθορὰ ἀλλοιώνεται μὲ [ἀποτέλεσμα] τὴν γέννησι σκωλήκων. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο στὴν παλιγγενεσία [στὴν κοινὴ ἀνάστασι] γίνεται ὁλοφάνερη ἡ ἐργασία τῆς γῆς τοῦ καθενός, ὅταν τεθοῦν κατὰ τὸν τρόπο τῶν σταφυλιῶν τὰ ἔργα μας στὸ δοκιμαστικὸ πῦρ, ὅπως σὲ ληνό.

8.Ὁ­ρᾶ­τε ὅ­σα ἡ δο­κοῦ­σα μι­κρὰ ἑ­ορ­τὴ αὕ­τη πε­ρι­έ­χει μυ­στή­ρια; καὶ ὅ­πως ὁ μὴν οὐκ ἀ­θε­εὶ πα­ρὰ Ρω­μαί­οις ὠ­νο­μά­σθη Σε­πτέμ­βριος; μό­νον ὅ­τι ἕ­βδο­μός ἐ­στι (σέ­πτεμ γὰρ πα­ρὰ Ρω­μαί­οις δη­λοῖ ἕ­βδο­μος), ἀλλ᾽ ὅ­τι καὶ σε­πτός ἐ­στι καὶ σε­βά­σμιος. Ἄ­θρει δὲ ὅ­πως καὶ κα­τὰ τὴν ἡ­μέ­ραν ταύ­την, ἥ­τις ἐ­στὶν ἀρ­χὴ καὶ στέ­φα­νος τοῦ ἐ­νιαυτοῦ, πολ­λῶν Ἁ­γί­ων συ­νέ­στη πα­νή­γυ­ρις συ­να­ρω­γούν­των ἡ­μῖν εἰς τὴν κατ᾽ ἀ­ρε­τὴν τοῦ χρό­νου πε­ραί­ω­σιν. Ἐν ταύ­τῃ γὰρ μνή­μην ἄ­γο­μεν τῆς τοῦ Σω­τῆ­ρος ἐν τῇ Συ­να­γω­γῇ ἀ­να­γνώ­σε­ως, καὶ τῆς ἱ­ε­ρᾶς Εἰ­κό­νος τῆς Θε­ο­μή­το­ρος, καὶ Ἰ­η­σοῦ τοῦ Ναυ­ῆ, καὶ τῶν ἐν Ἐ­φέ­σῳ ἀ­ναι­μω­τὶ Μαρ­τύ­ρων ἑ­πτά, καὶ τῶν Παρ­θέ­νων Τεσ­σα­ρά­κον­τα γυ­ναι­κῶν· Καλ­λί­στης τε καὶ Εὐ­ό­δου καὶ Ἑρ­μο­γέ­νους τῶν ἐκ φύ­σε­ως καὶ πί­στε­ως ἀ­δελ­φῶν· ἀλ­λὰ καὶ Συ­με­ὼν ὁ κι­ο­νί­της δᾳ­δου­χεῖ τὴν πα­νή­γυ­ριν.

8.Βλέπετε πόσα μυστήρια περιέχει ἡ ἑορτὴ αὐτή, ἡ ὁποία φαίνεται μικρή; καὶ πῶς ὁ μήνας δὲν ὀνομάσθηκε Σεπτέμβριος στοὺς Ρωμαίους, χωρὶς τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ; μόνον διότι εἶναι ἕβδομος (διότι σέπτεμ στοὺς Ρωμαίους σημαίνει ἕβδομος), ἀλλὰ διότι εἶναι καὶ σεπτὸς καὶ σεβάσμιος. Παρατήρησε δὲ ὅτι μάλιστα κατ᾽ αὐτὴ τὴν ἡμέρα, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ ἀνακύκλωσι τοῦ ἔτους, συνδέθηκε ἡ πανήγυρις πολλῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μᾶς συμπαρίστανται στὴν ὁλοκλήρωσι τοῦ χρόνου μὲ βάσι τὴν ἀρετή. Διότι σ᾽ αὐτὴν ἑορτάζουμε τὴν μνήμη τῆς ἀναγνώσεως τοῦ Σωτῆρος στὴν συναγωγὴ καὶ [τὴν μνήμη] τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Θεομήτορος καὶ τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ καὶ τῶν ἑπτὰ κατὰ ἀναίμακτο τρόπο Μαρτύρων στὴν Ἔφεσο καὶ τῶν σαράντα Παρθένων γυναικῶν καὶ τῶν ἀπὸ τὴν φύσι καὶ ἀπὸ τὴν πίστι ἀδελφῶν Καλλίστης, Εὐόδου καὶ Ἑρμογένους. Ἀλλὰ καὶ ὁ Συμεὼν ὁ στυλίτης φωτίζει τὴν πανήγυρι.

9.Ἅ­παν­τες οὖ­τοι τοῦ χρό­νου τὴν ἀρ­χὴν ἁ­γι­ά­ζου­σιν. Ὁ μὲν Σω­τὴρ ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦς εὐ­λο­γεῖ τὸν στέ­φα­νον τοῦ ἐ­νια­υτοῦ· ἡ διὰ τῆς σε­πτῆς Εἰ­κό­νος Αὐ­τῆς τι­μω­μέ­νη πά­να­γνος Δέ­σποι­να, με­σῖ­τις πρὸς Θε­ὸν ἡ­μῶν γί­νε­ται· ὁ τοῦ Ναυ­ῆ Ἰ­η­σοῦς, κατ᾽ ἴ­χνος ἀ­κο­λου­θεῖν δι­δά­σκει τῷ ἀ­λη­θι­νῷ Ἰ­η­σοῦ, εἰ τὰ τεί­χη τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ὡς αὐ­τὸς τὰ Ἱ­ε­ρι­χούν­τεια, μετ᾽ ἐ­πεί­ξε­ως (τα­χύ­τη­τος) κα­τα­βά­λοι­μεν· οἱ Ἑ­πτὰ Παῖ­δες, τὸν δι᾽ ἑ­βδο­μά­δος ἀ­ριθ­μού­με­νον χρό­νον κα­θα­γι­ά­ζου­σι δει­κνύν­τες τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τὸ μυ­στή­ριον, ἧς αὐ­τοὶ μα­κρὸν ὑ­πνώ­σαν­τες χρό­νον, ἀ­νέ­στη­σαν· ὁ πάμ­με­γας Συ­με­ών, τὸν ἑ­αυ­τοῦ στῦ­λον ὑ­πο­δει­κνύς, ἀ­πὸ τῶν γη­ΐ­νων δι᾽ ἀ­ρε­τῆς κε­λεύ­ει κου­φί­ζε­σθαι καὶ τὰ ἄ­νω φρο­νεῖν. Καλ­λί­στην, Εὔ­ο­δον καὶ Ἑρ­μο­γέ­νην ἥ­κι­στα δι­αι­ρή­σο­μεν· οὐ γὰρ δι­εῖ­λεν αὐ­τοὺς φύ­σις καὶ γνώ­μη καὶ σύμ­πνοι­α καὶ ταὐ­τὸ τῆς ἀ­θλή­σε­ως· καὶ οὗ­τοι δὴ κάλ­λι­στα ἡ­μᾶς εὐ­ο­δοῦ­σι, τὴν πρὸς Θε­ὸν ἁρ­μο­νί­αν θη­ροῦν­τες, οὗ γέ­νος ἐ­σμὲν κα­τὰ τὸν εἰ­πόν­τα σο­φόν.

9,Ὅ­λοι αὐ­τοὶ ἁ­γιά­ζουν τὴν ἀρ­χὴ τοῦ χρό­νου. Ὁ μὲν Σω­τή­ρας μας Ἰ­η­σοῦς εὐ­λο­γεῖ τὸν κύ­κλο τοῦ χρό­νου. Ἡ πά­να­γνη Δέ­σποι­να, ἡ ὁ­ποί­α τι­μᾶ­ται μὲ τὴν σε­πτὴ εἰ­κό­να Της, γί­νε­ται με­σί­τις μας πρὸς τὸν Θε­ό. Ὁ Ἰ­η­σοῦς τοῦ Ναυ­ῆ [μᾶς] δι­δά­σκει νὰ συ­στοι­χού­με­θα μὲ τὸν ἀ­λη­θι­νὸ Ἰ­η­σοῦ, [ἀ­πο­λύ­τως βα­δί­ζον­τας] πά­νω στ᾽ ἀ­χνά­ρια [Του, σύμ­φω­να μὲ τὰ ὑ­πο­δείγ­μα­τα καὶ τὶς ἐν­το­λές Του], ἐ­ὰν ἤ­θε­λε γκρε­μί­σου­με μὲ τα­χύ­τη­τα τὰ τεί­χη τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ὅ­πως ἐ­κεῖ­νος [τὰ τεί­χη] τῆς Ἱ­ε­ρι­χοῦς. Οἱ Ἑ­πτὰ Παῖ­δες κα­θα­γιά­ζουν τὸν χρό­νο, ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­τα­με­τρᾶ­ται μὲ [μέ­τρο] τὴν ἑ­βδο­μά­δα, ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τας τὸ μυ­στή­ριο τῆς ἀ­να­στά­σε­ως, διὰ τῆς ὁ­ποί­ας αὐ­τοί, ἂν καὶ κοι­μή­θη­καν μα­κρὸ χρό­νο, [ὅ­μως] ξύ­πνη­σαν [ἀ­να­στή­θη­καν]. Ὁ παμ­μέ­γι­στος Συ­με­ών, πα­ρου­σι­ά­ζον­τας τὸν στῦ­λο του, [μᾶς] προ­στά­ζει νὰ ἀ­παλ­λα­σώ­με­θα ἀ­πὸ τὰ γή­ϊ­να μὲ τὴν ἀ­ρε­τὴ καὶ νὰ φρο­νοῦ­με τὰ ὑ­ψη­λά, [τὰ τοῦ Θε­οῦ]. Τὴν Καλ­λί­στη, τὸν Εὔ­ο­δο καὶ τὸν Ἑρ­μο­γέ­νη δι­ό­λου δὲν θὰ δι­α­χω­ρίσουμε. Δι­ό­τι δὲν δι­α­χώ­ρι­σε αὐ­τοὺς ἡ φύ­σι καὶ ἡ γνώ­μη καὶ ἡ ὁ­μο­φρο­σύ­νη καὶ τὸ ἕ­να καὶ τὸ αὐ­τὸ τῆς ἀ­θλή­σε­ως. Καὶ αὐ­τοί, λοι­πόν, ὡ­ραι­ό­τα­τα μᾶς ἀ­νοί­γουν ἐ­λεύ­θε­ρα τὸν δρό­μο γιὰ νὰ θη­ρεύ­σου­με τὴν ἕ­νω­σι μὲ τὸν Θε­ό, τοῦ ὁ­ποί­ου εἴ­μα­στε γέ­νος, σύμ­φω­να μὲ ἐ­κεῖ­νο τὸν σο­φό, ποὺ τὸ εἶ­πε [Πρ. 17, 28 -29].

10.Ἤ­κου­σας τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στοῦ Λου­κᾶ λέ­γον­τος σή­με­ρον, ὡς ἦ­κε Χρι­στὸς κα­τὰ τὴν ἡ­μέ­ραν ταύ­την εἰς τὴν ἑ­αυ­τοῦ πα­τρί­δα Να­ζα­ρέτ, καὶ ἀ­νέ­γνω «Πνεῦ­μα Κυ­ρί­ου ἐπ᾽ ἐ­μέ»; ἐλ­θὲ καὶ αὐ­τὸς πρὸς τὴν σὴν πα­τρί­δα τὴν νο­η­τὴν Να­ζα­ρέτ, ὅ­περ κα­θα­ρό­της ἑρ­μη­νεύ­ε­ται τῇ Ἑλ­λά­δι φω­νῇ· ἐλ­θὲ πρὸς τὴν τοῦ βί­ου κα­θα­ρό­τη­τα· αὕ­τη καὶ πα­τρὶς καὶ κό­σμος ὡς ἀ­λη­θῶς τῆς ψυ­χῆς. Ἂν εἰς ταύ­την ἔλ­θῃς, Πνεῦ­μα Κυ­ρί­ου ἐ­πὶ σὲ γε­νέ­σθαι σοι τοῦ χρό­νου ἀρ­χή, κα­θα­ρω­τέ­ρου βί­ου ἀρ­χή. Ἐ­δού­λευ­ες μέ­χρι νῦν ἁ­μαρ­τί­ᾳ τι­νί; τῷ τοῦ ἐ­νια­υτοῦ τέ­λει λα­βέ­τω καὶ αὕ­τη τέ­λος· ἀρ­χή σοι πο­λι­τεί­ας ἐ­να­ρέ­του γε­νέ­σθω τὰ Ἴν­δι­κτα. Ζη­λώ­σω­μεν τῶν Ἁ­γί­ων τὰς πρά­ξεις, τῶν τε ἄλ­λων καὶ αὐ­τοῦ τοῦ θεί­ου καὶ ἱ­ε­ροῦ Συ­με­ών, οὗ τὸν βί­ον πάν­τες ἀ­κού­ον­τες θαυ­μά­ζο­μεν. Ἀλλ᾽ οὐ χά­ριν τοῦ θαυ­μά­ζε­σθαι μό­νον οἱ βί­οι τῶν Ἁ­γί­ων ἐ­γρά­φη­σαν, ἀλλ᾽ ὥ­στε θαυ­μά­ζον­τας καὶ μι­μη­τὰς αὐ­τῶν γε­νέ­σθαι. Πῶς οὖν ἐ­ρεῖ τις δυ­να­τὸν ἐ­κεῖ­νον τὸν ὑ­πὲρ φύ­σιν ἀ­σκή­σαν­τα; ἐ­γώ σοι διὰ βρα­χέ­ων ἐν­δεί­ξο­μαι, τὴν ἱ­στο­ρί­αν πρό­τε­ρον ἐ­πι­τρο­χά­δην δι­α­δρα­μών.

10. Ἄκου­σες τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Λου­κᾶ νὰ λέ­ῃ σή­με­ρα, ὅ­τι ἦρ­θε ὁ Χρι­στὸς κα­τὰ τὴν ἡ­μέ­ρα αὐ­τὴ στὴν πα­τρί­δα Του, Να­ζα­ρὲτ καὶ ἀ­νέ­γνω­σε: «Πνεῦ­μα Κυ­ρί­ου [μέ­νει] σ᾽ ἐ­μέ­να»; Ἔ­λα καὶ [σὺ] ὁ ἴ­διος πρὸς τὴν πα­τρί­δα σου τὴν νο­η­τὴ Να­ζα­ρέτ, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἑρ­μη­νεύ­ε­ται: κα­θα­ρό­της στὴν ἑλ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα. Ἔ­λα πρὸς τὴν κα­θα­ρό­τη­τα τοῦ βί­ου. Αὐ­τὴ [εἶ­ναι] πραγ­μα­τι­κὰ καὶ ἡ πα­τρί­δα καὶ ἡ εὐ­κο­σμί­α τῆς ψυ­χῆς.  Ἐ­ὰν ἔρ­θῃς σ᾽ αὐ­τήν, τὸ Πνεῦ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου [θὰ ἔρ­θῃ] σὲ σέ­να, γιὰ νὰ σοῦ γί­νῃ ἡ ἀρ­χὴ τοῦ χρό­νου ἀρ­χὴ κα­θα­ρώ­τε­ρου βί­ου. Ἦ­σουν μέ­χρι τώ­ρα ὑ­πο­δου­λω­μέ­νος σὲ κά­ποι­α ἁ­μαρ­τί­α; Μὲ τὸ τέ­λος τοῦ χρό­νου ἂς λά­βῃ καὶ αὐ­τὴ τέ­λος. Ἂς σοῦ γί­νουν τὰ Ἴν­δι­κτα [δη­λα­δή, ἡ ἀρ­χὴ τοῦ χρό­νου] ἀρ­χὴ ἐ­νά­ρε­του τρό­που ζω­ῆς. Ἂς μι­μη­θοῦ­με μὲ ζῆ­λο τὶς πρά­ξεις τῶν Ἁ­γί­ων, καὶ τῶν ἄλ­λων καὶ αὐ­τοῦ τοῦ θεί­ου καὶ ἱ­ε­ροῦ Συ­με­ών, τοῦ ὁ­ποί­ου τὸν βί­ο ὅ­λοι ὅ­ταν [τὸν] ἀ­κοῦ­με, θαυ­μά­ζου­με. Ἀλ­λὰ οἱ βί­οι τῶν Ἁ­γί­ων δὲν γρά­φτη­καν μό­νο χά­ριν τοῦ νὰ θαυ­μά­ζων­ται [οἱ Ἅ­γιοι], ἀλ­λὰ ὥ­στε, ὅ­ταν [τοὺς] θαυ­μά­ζου­με, νὰ γι­νώμα­στε καὶ μι­μη­τές τους. Πῶς λοι­πόν, κα­νεὶς θὰ ὀ­νο­μά­σῃ δυ­να­τὸ ἐ­κεῖ­νον ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­σκή­θη­κε ξε­περ­νών­τας τὴν φύ­σι; Ἐ­γὼ θὰ σοῦ ἐκ­θέ­σω ἐν συν­το­μί­ᾳ, ἀ­φοῦ προ­η­γου­μέ­νως δι­α­τρέ­ξω βι­α­στι­κὰ τὴν ἱ­στο­ρί­α [τοῦ Ἁ­γί­ου].

11. Οὗ­τος ὁ μέ­γας, ἐκ παί­δων ἔ­τι ποι­μὴν προ­βά­των γε­νό­με­νος, οὐ τοῖς χοί­ροις συν­δι­αι­τώ­με­νος κα­τὰ τὸν ἄ­τα­κτον ἐ­κεῖ­νον νέ­ον τὸν ἀ­πο­στάν­τα τῆς πα­τρι­κῆς ἑ­στί­ας καὶ συ­βώ­την γε­νό­με­νον, οὐ­δὲ βου­κο­λῶν ἡ­μι­ό­νους κα­τὰ τὸν Ἰ­δου­μαῖ­ον ἐ­κεῖ­νον Δω­ήκ, οὔ­τε μὴν πω­λο­δα­μνεῖν παι­δευ­ό­με­νος, ἀλλ᾽ ἀ­γέ­λῃ προ­βά­των ἐ­πι­στα­τῶν, κα­τὰ Μω­σέ­α καὶ Ἰ­α­κὼβ καὶ Δα­βὶδ καὶ Ἀμ­μών, ἐ­πει­δή πο­τε τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἴ­σω ἐ­γέ­νε­το καὶ τῶν Εὐ­αγ­γε­λι­κῶν ἤ­κου­σε φω­νῶν, γέ­ρον­τός τι­νος αὐ­τῷ πα­ραι­νέ­σαν­τος, πάν­των ἀ­λο­γή­σας βι­ο­τι­κῶν, ἀν­τὶ θρεμ­μά­των ἡ­γε­μο­νεύ­ειν, λο­γι­κῇ ποί­μνῃ συ­να­γε­λά­ζε­ται. Καὶ πρό­τε­ρον μὲν σχοι­νί­ῳ τρα­χεῖ τὴν ὀ­σφὺν πε­ρι­σφίγ­γε­ται· εἶ­τα γνω­σθείς, εἰς φρέ­αρ ἑ­αυ­τὸν κα­θείς, ὑ­πό­γει­ος γί­νε­ται· κἀ­κεῖ­θεν ἀ­νελ­κυ­σθείς, τὸν κι­ο­νί­την βί­ον πρῶ­τος πάν­των ἐ­κλέ­γε­ται, ταῖς κα­τὰ μι­κρὸν ἐ­πι­δό­σε­σιν ἐ­παύ­ξων τοῦ στύ­λου τὴν ἄ­νο­δον, πρῶ­τον μὲν εἰς ἓξ πή­χεις ὑ­ψώ­σας αὐ­τόν, εἶ­τα δὲ με­γα­λύ­νας αὐ­τὸν ἄ­χρι πη­χῶν τρι­ά­κον­τα ἕξ. Οὕ­τω με­τέ­ω­ρος ἀρ­θείς, καὶ πολ­λῶν ση­μεί­ων γε­νό­με­νος αὐ­τουρ­γός, δαί­μο­νάς τε φυ­γα­δεύ­σας καὶ βαρ­βά­ρων ἡ­με­ρώ­σας ἦ­θος ἀ­τί­θα­σον, καὶ πολ­λοὺς πρὸς Θε­ὸν ἐ­πι­στρέ­ψας, πρὸς τὰς ἀ­ϊ­δί­ους με­τέ­στη μο­νάς, τῆς αὐ­τοῦ πο­λι­τεί­ας οἷ­α στή­λην τὸν στῦ­λον κα­τα­λι­πών.

11. Αὐ­τὸς ὁ μέ­γας, ἀ­πὸ τὴν παι­δι­κὴ ἡ­λι­κί­α ἀ­κό­μη ἐ­νῶ ἔ­γι­νε ποι­μέ­νας προ­βά­των, χω­ρὶς οὔ­τε νὰ συγ­κα­τοι­κῇ μὲ τοὺς χοί­ρους, ὅμοι­α μ᾽ ἐ­κεῖ­νο τὸν ἄ­τα­κτο νέ­ο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τὸ πα­τρι­κὸ σπί­τι καὶ ἔ­γι­νε χοι­ρο­βο­σκὸς [Λουκ. 15,13], οὔ­τε νὰ βό­σκῃ ἡμιόνους [μου­λά­ρια] ὅ­μοι­α μ᾽ ἐ­κεῖ­νον τὸν Ἰ­δου­μαῖ­ο Δω­ὴκ [Α' Βασ. 21,7], οὔ­τε βέ­βαι­α ἀ­να­τρε­φό­με­νος νὰ δα­μά­ζῃ που­λά­ρια, ἀλ­λὰ ἐ­πι­στα­τών­τας ἀ­γέ­λη προ­βά­των ὅ­μοι­α μὲ τὸν Μω­ϋ­σῆ καὶ τὸν Ἰ­α­κὼβ καὶ τὸν Δα­βὶδ καὶ τὸν Ἀμ­μών, ἀ­φό­του κά­πο­τε βρέ­θη­κε μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ ἄ­κου­σε τοὺς Εὐ­αγ­γε­λι­κοὺς λό­γους, κα­θὼς τὸν συμ­βού­λευ­σε κά­ποι­ος γέ­ρον­τας, ἀ­φοῦ ἐγ­κα­τέ­λει­ψε τὰ βι­ο­τι­κά, ζῇ κοι­νο­βια­κὰ σὲ λο­γι­κὴ ποί­μνη, ἀν­τὶ νὰ ὁ­δη­γῇ ζῶ­α. Καὶ ἀρ­χι­κὰ μὲν σφίγ­γε­ται γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν μέ­ση [του] μὲ τρα­χὺ σχοι­νί. Κα­τό­πιν, ὅ­ταν ἀ­πέ­κτη­σε γνῶσι [σχε­τι­κὰ μὲ τὴν ἄ­σκη­σι], ἀ­φοῦ κα­τέ­βα­σε τὸν ἑ­αυ­τό του σὲ πη­γά­δι, ζῇ κά­τω ἀ­πὸ τὴν γῆ. Καὶ ἀ­φοῦ ἀ­να­σύρ­θη­κε ἀ­πὸ ἐ­κεῖ, δι­α­λέ­γει πρῶ­τος ἀ­πὸ ὅ­λους τὸν στυ­λι­τι­κὸ βί­ο, αὐ­ξά­νον­τας συ­νε­χῶς μὲ προ­ο­δευ­τι­κὲς ἐ­πι­δό­σεις τὴν ἀ­νά­βα­σι στὸν στῦλο, ἀ­νυ­ψώ­νον­τας αὐ­τὸν πρῶ­τα μὲν στοὺς ἕξι πή­χεις [πε­ρί­που στὰ τέσ­σε­ρα μέ­τρα], ὕ­στε­ρα δὲ με­γα­λώ­νον­τας αὐ­τὸν μέ­χρι τριά­ντα ἓξ πή­χεις [εἴ­κο­σι τρί­α μέ­τρα]. Κατ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο ἀ­φοῦ ἀ­νυ­ψώ­θη­κε με­τέ­ω­ρος καὶ ἐ­νήρ­γη­σε πολ­λὰ [ὑ­περ­φυ­σι­κὰ] ση­μεῖ­α, ἐκ­δι­ώ­κον­τας καὶ δαί­μο­νες καὶ ἡ­με­ρώ­νον­τας τὸ ἀ­τί­θα­σο ἦ­θος τῶν βαρ­βά­ρων καὶ πολ­λοὺς [ἀπ᾽ αὐ­τοὺς] στρέ­φον­τάς [τους] στὸν Θε­ό, ἀ­πῆλ­θε πρὸς τὶς αἰ­ώ­νι­ες μο­νές, ἀ­φή­νον­τας τὸν στῦ­λο σὰν μνη­μεῖ­ο τῆς [ἀ­σκη­τι­κῆς] του πο­λι­τεί­ας.

12. Παι­δεύ­ει τοί­νυν ἡ­μᾶς ὁ ἱ­ε­ρὸς Συ­με­ὼν τῷ καθ᾽ ἑ­αυ­τὸν ὑ­πο­δείγ­μα­τι, ἕ­ως ἂν παῖ­δες ἐ­σμὲν καὶ ἀ­τε­λεῖς τὴν πνευ­μα­τι­κὴν ἡ­λι­κί­αν, μὴ κα­τα­μι­γνύ­ειν ἑ­αυ­τοὺς ἀν­θρώ­ποις χοι­ρώ­δε­σιν, οἳ τῷ βορ­βό­ρῳ χαί­ρου­σι τῆς ἀ­κο­λα­σί­ας ἢ τὴν ἁ­μαρ­τί­αν κα­θά­περ τὰς ἀ­γό­νους ἡ­μι­ό­νους ποι­μαί­νου­σιν· ἡ γὰρ κα­κί­α οὐκ ἐκ Θε­οῦ τὸν πλη­θυ­σμὸν ἔ­σχεν, ὡς οὐ­δὲ ἐξ ἀλ­λή­λων ἐ­στὶν ἡ τοῦ γέ­νους τῶν ἡ­μι­ό­νων δι­α­δο­χή, οὐ­δὲ συ­να­να­φύ­ρε­σθαι ἡ­μᾶς τοῖς θη­λυ­μα­νέ­σιν ὡς ἵπ­ποις. Ἀλ­λὰ τού­των ἁ­πάν­των ἀ­πο­φοι­τῶν­τες, ἐν ὁ­μο­φρο­νοῦ­σι τε καὶ ὁ­μο­γνω­μο­νοῦ­σι, τοῖς παρ᾽ ἡ­μῶν ποι­μαι­νο­μέ­νοις συ­ζή­σω­μεν, πάν­των τῶν ἐν ἡ­μῖν λο­γι­σμῶν, προ­βά­των δί­κην τῷ βου­λή­μα­τι τοῦ ἐ­πι­στα­τοῦν­τος λό­γου ποι­μαι­νο­μέ­νων. Καὶ οὕ­τως ἐν πρα­ό­τη­τι ζῶ­σιν ἡ­μῖν, ἐ­πι­λάμ­ψει ἐν ταῖς ψυ­χαῖς τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου τὸ κή­ρυγ­μα διὰ τῶν προ­ση­κόν­των τῇ ἀ­ρε­τῇ δι­δα­σκό­με­νον, καὶ πρὸς τὸν τε­λει­ό­τε­ρον τῆς ἀ­ρε­τῆς βί­ον δι­ε­γεῖ­ρον ἡ­μᾶς, ὥ­στε μα­κρὰν γε­νέ­σθαι τῶν κο­σμι­κῶν πα­θῶν, καὶ τὴν στε­νὴν καὶ τε­θλιμ­μέ­νην βα­δί­ζειν ὁ­δόν, πε­ρι­ε­ζω­σμέ­νους ἐν τῷ τρα­χεῖ καὶ κα­τε­σκλη­κό­τι βί­ῳ τῆς ἐγ­κρα­τεί­ας, τὰς ἐκ τῶν νε­φρῶν ἀ­λό­γους πυ­ρώ­σεις, τῷ σώ­φρο­νι λο­γι­σμῷ, ὡς ἐν σχοι­νί­ῳ συ­σφίγ­γον­τας. Ὅ­ταν οὖν τοῦ­το κα­τορ­θω­θεί­η ἡ­μῖν, κἂν ὑ­πὸ πάν­των γνω­σθεί­η­μεν, κἂν ὡς ἐ­νά­ρε­τοι θαυ­μα­ζό­με­θα, τῷ λάκ­κῳ τῆς τα­πει­νώ­σε­ως ἐμ­βά­λω­μεν ἑ­αυ­τοὺς τὸν μέ­γαν τοῦ­τον μι­μού­με­νοι.

12. Μᾶς δι­δά­σκει, ἑ­πο­μέ­νως, ὁ ἱ­ε­ρὸς Συ­με­ὼν μὲ τὸ δι­κό του πα­ρά­δειγ­μα, ἕ­ως ὅ­του εἴ­μα­στε [ἀ­κό­μη] παι­διὰ καὶ ἀ­τε­λεῖς στὴν πνευ­μα­τι­κὴ ἡ­λι­κί­α, νὰ μὴν ἀ­να­μιγνύ­ου­με τοὺς ἑ­αυ­τούς μας μὲ ἀν­θρώ­πους [ρυ­πα­ρούς], ποὺ ἔ­χουν τὸ ἦ­θος τοῦ χοί­ρου, οἱ ὁ­ποῖ­οι χαί­ρον­ται στὸν βόρ­βο­ρο τῆς ἀ­κο­λα­σί­ας ἢ ἐ­κτρέ­φουν τὴν ἁ­μαρ­τί­α, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς [ὁ Δω­ὴκ] τοὺς στείρους ἡ­μι­ό­νους. Δι­ό­τι ἡ κα­κί­α δὲν ἀ­πέ­κτη­σε τὴν αὔ­ξη­σί [της] ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, ὅ­πως οὔ­τε ἡ ἀ­να­πα­ρα­γω­γὴ τῆς ρά­τσας τῶν ἡ­μι­ό­νων ὑ­πάρ­χει [μὲ γέν­νη­σι] τοῦ ἑ­νὸς ἀ­πὸ τὸ ἄλ­λο, [καὶ μᾶς δι­δά­σκει ἐ­πί­σης] οὔ­τε νὰ ἀ­να­κα­τευ­ώ­μα­στε ἐ­μεῖς μὲ ἐ­κεί­νους, ποὺ σὰν τὰ ἄ­λο­γα [εἶ­ναι] θη­λυ­μα­νεῖς. Ἀλ­λὰ ἀ­φοῦ θὰ ἀ­πο­χω­ρι­σθοῦ­με ἀπ᾽ ὅ­λους αὐ­τούς, νὰ ζή­σω­με μα­ζὶ μὲ ὁ­μό­φρο­νες καὶ ὁ­μο­γνώ­μο­νες [λο­γι­σμούς], οἱ ὁ­ποῖ­οι συν­τη­ροῦν­ται ἀ­πὸ ἐ­μᾶς,  κα­θὼς ὅ­λοι οἱ ἐν­τός μας λο­γι­σμοὶ συν­τη­ροῦν­ται, κα­τὰ τὸν τρό­πο τῶν προ­βά­των, μὲ τὴν βού­λη­σι τοῦ λο­γι­σμοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­ευ­θύ­νει, [δη­λα­δὴ τοῦ νο­ός]. Καὶ ἐ­ὰν κατ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο μὲ πρα­ό­τη­τα [οἱ λο­γι­σμοὶ] δια­βιοῦν [μέ­σα] σ᾽ ἐ­μᾶς, θὰ λάμ­ψῃ στὶς ψυ­χές [μας] τὸ κή­ρυγ­μα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, κα­θὼς δι­δά­σκε­ται μὲ ἐ­κεῖ­να τὰ ὁ­ποῖ­α ἀ­παι­τοῦν­ται γιὰ τὴν ἀ­ρε­τὴ καὶ μᾶς πα­ρα­κι­νεῖ πρὸς τὴν ζω­ὴ τῆς ἀ­ρε­τῆς, τὴν πλέ­ον τέ­λεια, ὥ­στε νὰ κα­τα­στα­θοῦ­με μα­κριὰ ἀ­πὸ τὰ κο­σμι­κὰ πά­θη καὶ νὰ βα­δί­σου­με τὴν στε­νὴ καὶ τε­θλιμ­μέ­νη ὁ­δό, ἔ­χον­τας στὸν σκλη­ρὸ καὶ κα­τά­ξε­ρο βί­ο τῆς ἐγ­κρα­τεί­ας πε­ρι­σφί­ξει μὲ τὸν σώ­φρο­να λο­γι­σμό, ὅ­πως μὲ σχοι­νί, τὶς ἀ­πὸ τὰ νε­φρὰ ἄ­λο­γες πυ­ρώ­σεις. Ὅ­ταν, λοι­πόν, αὐ­τὸ ἤ­θε­λε κα­τορ­θω­θῇ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς, ἀ­κό­μη κι ἂν γί­να­με ἀπ᾽ ὅ­λους γνω­στοί, ἀ­κό­μη κι ἂν θαυ­μα­ζώμα­στε σὰν ἐ­νά­ρε­τοι, θὰ βά­λου­με τοὺς ἑ­αυ­τούς μας μέ­σα στὸν λάκ­κο τῆς τα­πει­νώ­σε­ως, μι­μού­με­νοι ἐ­κεῖ­νον τὸν μέ­γα [Συ­με­ῶνα].

13.Φύ­γω­μεν τοί­νυν τὸ κε­νὸν τοῦ­τον καὶ κοῦ­φον δο­ξά­ριον· «ὅ­στις τα­πει­νώ­σει ἑ­αυ­τὸν ὑ­ψω­θή­σε­ται», ὡς ἡ θεί­α λέ­γει πυ­κτίς. Ἐ­κεῖ­νος οὐκ ἂν εἰς τὰ τοῦ στύ­λου ἤρ­θη με­τέ­ω­ρα, εἰ μὴ πρό­τε­ρον ἐν τῷ ξη­ρῷ λάκ­κῳ κα­θῆ­κεν ἑ­αυ­τὸν τῷ πολ­λῆς δυ­σω­δί­ας ἀ­νά­πλε­ω· καὶ ἡ­μεῖς δὲ οὐκ ἂν πρὸς ὕ­ψος ἀ­ρε­τῆς ἀ­να­χθεί­η­μεν, εἰ μὴ τὴν τα­πεί­νω­σιν ἀ­σπα­σώ­με­θα· εἰ δὲ καὶ κρυ­πτό­με­νοι, τὴν τα­πει­νο­φρο­σύ­νην μὴ λά­θοι­μεν (ἀ­λη­θὲς γάρ, ὡς ἀ­ρε­τὴ ὅ­σον κρύ­πτε­σθαι σπου­δά­ζει, κη­ρύτ­τε­ται), καὶ ἀ­νι­μή­σων­ται ἡ­μᾶς ἐκ τοῦ λάκ­κου, τοὐ­τέ­στι φα­νε­ρώ­σου­σιν ἡ­μᾶς οἱ τὴν ἀ­ρε­τὴν θαυ­μά­ζον­τες, ἐ­πι­πο­νώ­τε­ρον ἀ­σπα­σώ­με­θα βί­ον, ταῖς κα­τὰ μι­κρὸν προ­σθή­καις εἰς τὸν στῦ­λον τῶν ἀ­ρε­τῶν ἀ­να­γό­με­νοι· πρό­τε­ρον μὲν ἐν ἑ­ξα­πή­χει τῆς ἀ­να­βά­σε­ως φθά­σαν­τες ὕ­ψει, τὰς ἓξ ἐν­το­λὰς δη­λα­δὴ ὡς κρη­πῖ­δα θέν­τες τῆς ἀ­να­βά­σε­ως, δι᾽ ὧν κλη­ρο­νο­μοῦ­σι τὴν τῶν οὐ­ρα­νῶν Βα­σι­λεί­αν οἱ δί­και­οι· ὁ γὰρ ἐ­πὶ θρό­νου δό­ξης κε­κα­θι­κὼς Βα­σι­λεύς, τοῖς ἐκ δε­ξι­ῶν αὑ­τοῦ, τῶν τη­ρη­θει­σῶν αὐ­τοῖς ἓξ ἐν­το­λῶν ὡς ἀ­μοι­βὴν τὴν τῶν οὐ­ρα­νῶν Βα­σι­λεί­αν χα­ρί­ζε­ται.

13. Νὰ ἀ­πο­φύ­γου­με, λοι­πόν, τὴν ἄ­δεια καὶ ἀ­νώ­φε­λη αὐ­τὴ εὐ­τε­λῆ δό­ξα, ὅ­πως λέ­ει τὸ θε­ϊ­κὸ βι­βλίο [τὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο: Ματθ. 23, 12]: ἐ­κεῖ­νος, ὁ ὁ­ποῖ­ος θὰ τα­πει­νώ­σῃ τὸν ἑ­αυ­τό του, θὰ ἐ­ξυ­ψω­θῇ. Ἐ­κεῖ­νος [ὁ Ἅ­γιος Συ­με­ὼν] δὲν θὰ εἶ­χε ἀ­νυ­ψω­θῆ στὰ με­τέ­ω­ρα [στὶς ὑ­ψη­λὲς ἐμ­πει­ρί­ες] τοῦ στύ­λου, ἐ­ὰν προ­η­γου­μέ­νως δὲν εἶ­χε κα­τε­βά­σει τὸν ἑ­αυ­τό του μέ­σα στὸν κα­τά­ξε­ρο λάκ­κο, τὸν γε­μά­το ἀ­πὸ πολ­λὴ δυ­σω­δί­α. Καὶ ἐ­μεῖς δὲν εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ἀ­νέλ­θου­με σὲ ὕ­ψος ἀ­ρε­τῆς, ἐ­ὰν δὲν ἀ­σπα­σθοῦ­με τὴν τα­πεί­νω­σι. Ἐ­ὰν ὅμως καὶ ἐ­νῶ κρυ­βό­με­θα δὲν μπο­ρέ­σα­με νὰ κρα­τή­σου­με ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τη τὴν τα­πει­νο­φρο­σύ­νη, (δι­ό­τι [εἶ­ναι] ἀ­λη­θι­νό, ὅ­τι ὅ­σο προ­σπα­θεῖ νὰ κρύ­βε­ται ἡ ἀ­ρε­τή, δι­α­λα­λεῖ­ται), καὶ μᾶς ἀ­να­σύ­ρουν ἀ­πὸ τὸν λάκ­κο, δη­λα­δή, μᾶς φα­νε­ρώ­σουν ἐ­κεῖ­νοι, οἱ ὁ­ποῖ­οι θαυ­μά­ζουν τὴν ἀ­ρε­τή, νὰ ἀ­σπα­σθοῦ­με [τό­τε] ἀ­σκη­τι­κό­τε­ρο βί­ο, ἀ­νυ­ψού­με­νοι μὲ προ­σθῆ­κες [ἀ­σκη­τι­κῶν κό­πων] σι­γὰ-σι­γὰ στὸν στῦ­λο τῶν ἀ­ρε­τῶν· ἀφοῦ προηγουμένως φθάσαμε βέβαια σὲ ὕψος ἀναβάσεως ἓξ πήχεων, δηλαδή, ἀφοῦ θέσαμε ὡς θεμέλιο τῆς ἀναβάσεως τὶς ἓξ ἐντολὲς [τοῦ Θεοῦ], διὰ τῶν ὁποίων κληρονομοῦν οἱ δίκαιοι τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Διότι ὁ Βασιλέας, ὁ ὁποῖος κάθεται σὲ θρόνο δόξης, σ᾽ ἐκείνους, [οἱ ὁποῖοι στέκονται] στὰ δε­ξιά του, χα­ρί­ζει ὡς ἀ­μοι­βή, γιὰ τὶς ἓξ ἐν­το­λὲς ποὺ τη­ρή­θη­καν ἀπ᾽ αὐ­τούς, τὴν Βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν.

14.Ὅ­ταν οὖν σω­μα­τι­κῶς θρέ­ψω­μεν διὰ τῶν πε­νή­των τὸν Κύ­ριον πει­νῶν­τα, καὶ δι­ψῶν­τα πο­τί­σω­μεν, καὶ ξε­νο­δο­χή­σω­μεν, καὶ ἐν­δύ­σω­μεν, καὶ ἐ­πι­σκε­ψώ­με­θα ἀ­σθε­νεί­ᾳ ἢ δε­σμοῖς συ­νε­χό­με­νον, τό­τε τῷ ἑ­ξα­πή­χει στύ­λῳ βε­βή­κα­μεν. Εἰ δὲ κα­θά­περ μνᾶν ἢ τά­λαν­τον πο­λυ­πλα­σι­ά­σοι­μεν τὰς ἀ­ρε­τὰς διὰ τῆς ἐρ­γα­σί­ας πλη­θύ­νον­τες, τό­τε ὁ τῶν ἀ­ρε­τῶν ἡ­μῖν κύ­κλος ἀ­πο­τε­λεῖ­ται, εἰς ἑ­αυ­τὴν πο­λυ­πλα­σι­α­σθεί­σης τῆς ἑ­ξά­δος τῶν ἐν­το­λῶν, ὡς γε­νέ­σθαι τὰ ἕξ, τρι­ά­κον­τα ἕξ· κἀ­κεῖ­σε γὰρ οἶ­μαι στῆ­ναι, εἰ καὶ κα­τὰ τὴν ἱ­στο­ρί­αν ὁ τοῦ με­γά­λου Συ­με­ὼν στῦ­λος το­σοῦ­τον ἀ­νύ­ψω­το [recte: ἀνυψοῖτο]. Ἀλλ᾽ ἐ­πει­δὴ ὁ ἀ­ριθ­μὸς οὗ­τος καὶ κύ­κλος ἐ­στὶ καὶ τρί­γω­νος καὶ τε­τρά­γω­νος, τὸ τῆς ἀ­ρε­τῆς τοῦ ἀν­δρὸς ἐ­σή­μα­νε τέ­λει­ον, ὅ­πως τε πά­γιος ἦν πρὸς τὴν εἰς τὴν Τριά­δα εὐ­σέ­βειαν, καὶ ὅ­πως τῷ κύ­κλῳ τῶν ἀ­ρε­τῶν ἐ­στε­φά­νω­το.

14.Ὅ­ταν, ἑ­πο­μέ­νως, θρέ­ψου­με, δι­α­μέ­σου τῶν πτω­χῶν, τὸν Κύ­ριο, ἐ­νῶ πει­νά­ει καὶ [Τοῦ] δώ­σου­με νὰ πι­ῇ νε­ρό, ἐ­νῶ δι­ψά­ει καὶ [Τὸν] φι­λο­ξε­νή­σου­με καὶ ντύ­σουμε καὶ [Τὸν] ἐ­πι­σκεφθοῦ­με ἐ­νῶ ὑ­πο­φέ­ρει ἀ­πὸ ἀ­σθέ­νεια ἢ ἀ­πὸ τὰ δε­σμὰ [τῆς φυ­λα­κῆς], τό­τε ἔ­χου­με ἀ­νε­βεῖ στὸν στῦ­λο τῶν ἓξ πή­χε­ων. Ἐ­ὰν δὲ θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ πολ­λα­πλα­σι­ά­σου­με τὴν μνᾶ ἢ τὸ τά­λαν­το πλη­θαί­νον­τας μὲ τὴν ἐρ­γα­σί­α [μας] τὶς ἀ­ρε­τές, τό­τε ὁ κύ­κλος τῶν ἀ­ρε­τῶν, ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ ἐ­μᾶς, ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται, ἀ­φοῦ ἡ ἑ­ξά­δα τῶν ἐν­το­λῶν πολ­λα­πλα­σι­ά­σθη­κε ἐν σχέ­σει πρὸς τὸν ἑ­αυ­τό της, ὥ­στε νὰ γί­νουν τὰ ἕξ, τριά­ντα ἕξ. Δι­ό­τι ἐ­κεῖ νο­μί­ζω, ὅ­τι στα­μά­τη­σε [ὡς πρὸς τὸ ὕ­ψος] ὁ στῦλος τοῦ με­γά­λου Συ­με­ῶ­νος, ἐ­άν, σύμ­φω­να μὲ τὴν ἱ­στο­ρί­α, εἶ­ναι δυ­να­τὸν νὰ ὑ­ψω­νό­ταν τό­σο πο­λύ. Ἀλ­λὰ ἐ­πει­δὴ ὁ ἀ­ριθ­μὸς αὐ­τὸς [τριά­ντα ἓξ] εἶ­ναι καὶ κύ­κλος καὶ τρί­γω­νος καὶ τε­τρά­γω­νος [κα­τὰ τὴν πυ­θα­γό­ρεια θε­ω­ρί­α] ὑ­πο­δεί­κνυ­ε τὸ τέ­λει­ο τῆς ἀ­ρε­τῆς τοῦ ἀν­θρώ­που, κα­θὼς καὶ στα­θε­ρὸς ἦ­ταν σχε­τι­κὰ μὲ τὴν εὐσέ­βεια στὴν [Ἁ­γί­α] Τριά­δα καὶ κα­θὼς εἶ­χε στε­φα­νω­θῆ μὲ τὸν κύ­κλο τῶν ἀρετῶν.

15. Ἂν οὖν τοια­ύταις χρη­σά­με­νοι ἀ­να­βά­σε­σιν εἰς τὸ ὕ­ψος τοὐ­τὶ δρά­μω­μεν, καὶ τοὺς ἐ­πι­βού­λους τῆς ἡ­μῶν σω­τη­ρί­ας φυ­γα­δεύ­σω­μεν δαί­μο­νας, καὶ ὡς βαρ­βά­ρους τὰ ἐ­νο­χλοῦν­τα ἡ­μῖν πά­θη πρα­ΰ­νω­μεν, καὶ σφί­σιν (ἡ­μῖν) αὐ­τοῖς καὶ πολ­λοῖς ἄλ­λοις πρό­ξε­νοι σω­τη­ρί­ας ἐ­σό­με­θα, καὶ τῶν ἀ­κη­ρά­των καὶ αἰ­ω­νί­ων ἀ­γα­θῶν ἀ­πο­λαύ­σω­μεν, ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ τῷ Κυ­ρί­ῳ ἡ­μῶν. ᾯ ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀ­μήν.

15. Ἐ­άν, ἑ­πο­μέ­νως, τρέ­ξουμε πρὸς αὐ­τὸ τὸ ὕ­ψος χρη­σι­μο­ποι­ών­τας αὐ­τοῦ τοῦ εἴ­δους τὶς ἀ­να­βά­σεις καὶ ἐκ­δι­ώ­ξουμε τοὺς δαί­μο­νες, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐ­πι­βου­λεύ­ον­ται τὴν σω­τη­ρί­α μας καὶ κα­τα­πα­ρα­ΰ­νου­με σὰν βαρ­βά­ρους, τὰ πά­θη, τὰ ὁ­ποῖ­α μᾶς ἐ­νο­χλοῦν, θὰ προ­ξε­νή­σουμε τῆν σω­τη­ρί­α καὶ σ᾽ ἐ­μᾶς τοὺς ἰ­δί­ους καὶ σὲ πολ­λοὺς ἄλ­λους καὶ θὰ ἀ­πο­λαύ­σουμε τὰ ἐν Κυ­ρί­ῳ ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στῷ ἄ­φθαρ­τα καὶ αἰ­ώ­νια ἀ­γα­θά, στὸν ὁ­ποῖ­ο [ἀ­νή­κει] ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶνας. Ἀ­μήν.