ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΟΜΙΛΙΑ ΚΖ΄ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΖ΄

ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ

(ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΚΦΩΝΗΘῌ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΝ ΙΝΔΙΚΤΟΥ)

1. Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐ­κεῖ­νος κρι­νεῖ αὐ­τόν, ὁ Κύ­ριος ἐν Εὐ­αγ­γε­λί­οις φη­σί. Τοῦ­τον καὶ ἡ­μεῖς ὑ­μῖν, ἀ­δελ­φοί, κα­ταγ­γέ­λλο­μεν τὸν λό­γον. Μη­δεὶς οὖν ἀ­κο­αῖς εἰσ­δε­χέ­σθω τοῦ­τον ὡς εἰς ἀ­έ­ρα λυ­ό­με­νον, ἀλλ᾽ ὡς μέ­νον­τα καὶ μέλ­λον­τα τοῖς μὲν δι᾽ ἔρ­γων πει­θο­μέ­νοις σω­τη­ρί­αν πα­ρέ­ξειν, τοῖς δὲ ἀ­θε­τοῦ­σι, καὶ τἀ­ναν­τί­α διὰ τῶν ἔρ­γων ἐ­πι­δει­κνυ­μέ­νοις, ἀν­τι­κα­τα­στή­σε­σθαι πρὸς ἔ­λεγ­χον ἐ­πὶ τοῦ μέλ­λον­τος φρι­κω­δε­στά­του βή­μα­τος ἐ­κεί­νου.

1. Ὁ λό­γος, τὸν ὁ­ποῖ­ο ἐ­κή­ρυ­ξα ἐ­κεῖ­νος θὰ κρί­νῃ, [κα­τὰ τὴν ἐ­σχά­τη ἡ­μέ­ρα], ἐ­κεῖ­νον, [ποὺ μὲ ἀ­θε­τεῖ καὶ δὲν δέ­χε­ται τοὺς λό­γους μου], λέ­γει ὁ Κύ­ριος στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο. Αὐ­τόν, ἀ­δελ­φοί, τὸν λό­γο [τοῦ Κυ­ρί­ου], δι­α­κη­ρύσ­σου­με καὶ ἐ­μεῖς σὲ σᾶς. Κα­νείς, ἑ­πο­μέ­νως, ἂς μὴν προσ­λαμ­βά­νει αὐ­τὸν μὲ τὴν ἀ­κο­ὴ του [μό­νο], ὡς νὰ χά­νε­ται στὸν ἀ­έ­ρα, ἀλ­λὰ ὡς νὰ πα­ρα­μέ­νῃ καὶ νὰ πρό­κει­ται νὰ δώ­σῃ σω­τη­ρί­α μὲν σ᾽ ἐ­κεί­νους, οἱ ὁ­ποῖ­οι πι­στεύ­ουν, [ἐκ­φρά­ζον­τας τὴν πί­στι τους] μὲ ἔρ­γα, σ᾽ ἐ­κεί­νους δὲ οἱ ὁ­ποῖ­οι [τὸν] ἀ­θε­τοῦν καὶ πα­ρου­σιά­ζουν μὲ ἔρ­γα τὰ ἀν­τί­θε­τα [ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ πρό­κει­ται] νὰ ἀν­τι­τα­χθῇ ἐ­ναν­τί­ον [τους] πρὸς ἔ­λεγ­χο, [γιὰ νὰ τοὺς ἐ­λέγ­ξῃ]  σ᾽ ἐ­κεῖ­νο τὸ φο­βε­ρώ­τα­το μελ­λον­τι­κὸ [δι­κα­στι­κὸ] βῆ­μα [τῆς Κρί­σε­ως].

2. Κα­θά­περ οὖν ἡ­μῶν ἕ­κα­στος οἰ­κί­αν καὶ συγ­γέ­νειαν ἔ­χει, καὶ ἀ­γρόν, εἰ τύ­χοι, καὶ ἀμ­πε­λῶ­να, ἔ­τι δὲ καὶ ζῶ­α, χρή­μα­τά τε καὶ κτή­μα­τα δι­ά­φο­ρα, οὕ­τως ἡ­μᾶς ἀν­τὶ πάν­των τού­των διὰ τὴν αὐ­τοῦ φι­λαν­θρω­πί­αν ὁ Θε­ὸς ἡ­γεῖ­ται· οἴ­κος γὰρ ἡ­μεῖς, φη­σὶν ὁ Ἀ­πό­στο­λος, ἐ­σμὲν Θε­οῦ, ἐ­άν περ τὴν ὁ­μο­λο­γί­αν καὶ τὸ καύ­χη­μα τῆς ἐλ­πί­δος μέ­χρι τέ­λους βε­βαί­αν κα­τά­σχω­μεν· διὰ μὲν τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας τὴν εὐ­σέ­βειαν, διὰ δὲ τοῦ καυ­χή­μα­τος τῆς ἐλ­πί­δος τὸν θε­ά­ρε­στον ὑ­πο­δει­κνὺς βί­ον· ὡς καὶ ὁ Θε­ὸς εἶ­πε διὰ τοῦ Προ­φή­του· Γί­νε­σθε ἅ­γιοι, ὅ­τι ἐ­γὼ ἅ­γιος εἰ­μί. Καὶ Ἰ­ω­άν­νης ὁ ἠ­γα­πη­μέ­νος τῷ Χρι­στῷ δεί­κνυ­σι λέ­γων· Οὔ­πω ἐ­φα­νε­ρώ­θη τί ἐ­σό­με­θα, οἴ­δα­μεν δὲ ὅ­τι ἐ­ὰν φα­νε­ρω­θῇ, ὅ­μοι­οι αὐ­τῷ ἐ­σό­με­θα· καὶ πᾶς ὁ ἔ­χων τὴν ἐλ­πί­δα ταύ­την ἁ­γνί­ζει ἑ­αυ­τόν, κα­θὼς ἐ­κεῖ­νος ἁ­γνός ἐ­στιν. Ἐ­σμὲν οὖν καὶ δι­α­με­νοῦ­μεν οἶ­κος τοῦ εἰ­πόν­τος· Ἐ­νοι­κή­σω ἐν αὐ­τοῖς καὶ ἐμ­πε­ρι­πα­τή­σω, καὶ ἔ­σο­μαι αὐ­τῶν Θε­ός, ἐ­ὰν με­τὰ τῆς εὐ­σε­βεί­ας καὶ βί­ον ἔ­χω­μεν κα­θα­ρόν. Ἐ­ὰν δὲ πλημ­με­λῶς καὶ ἀ­με­τα­νο­ή­τως ζῶ­μεν, ἀ­κού­σο­μεν παρ᾽ αὐ­τοῦ· Ἰ­δοὺ ἀ­φί­ε­ται ὁ οἶ­κος ὑ­μῶν ἔ­ρη­μος, καὶ ἐγ­κα­τα­λει­φθη­σό­με­θα, ἵν᾽ εἴ­πω πά­λιν τὸ τῆς Γρα­φῆς· Ὡς σκη­νὴ ἐν ἀμ­πε­λῶ­νι, καὶ ὡς ὁ­πω­ρο­φυ­λά­κιον ἐν σι­κυη­ρά­τῳ, ὅ­ταν τοῦ και­ροῦ τῆς χρεί­ας πα­ρῳ­χη­κό­τος, μη­δὲν χρη­στὸν ἐ­να­πο­κεί­με­νον ἔ­χω­σιν.

2. Κα­θώς, λοι­πόν, ὁ κα­θέ­νας ἀ­πὸ ἐ­μᾶς ἔ­χει οἶ­κο καὶ συγ­γε­νι­κὸ πε­ρι­βάλ­λον καὶ ἐ­ὰν ἴ­σως τύ­χῃ καὶ ἀ­γρό­κτη­μα καὶ ἀμ­πέ­λι, ἀ­κό­μα δὲ καὶ ζῶα καὶ ὑ­πάρ­χον­τα καὶ δι­ά­φο­ρα πο­λύ­τι­μα πράγ­μα­τα, κα­τὰ τὸν ἴ­διο τρό­πο, ἐ­ξαι­τί­ας τῆς φι­λαν­θρω­πί­ας Του, ὁ Θε­ός, ἐ­μᾶς δι­α­ποι­μαί­νει, ἀν­τὶ ὅ­λων αὐ­τῶν· δι­ό­τι, λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος, ἐ­μεῖς εἴ­μα­στε ὁ οἶ­κος τοῦ Θε­οῦ, ἐ­ὰν ὅ­μως κρα­τή­σα­με στα­θε­ρὴ μέ­χρι τέ­λους τὴν ὁ­μο­λο­γί­α καὶ τὸ καύ­χη­μα τῆς ἐλ­πί­δος· ὑ­πο­δει­κνύ­ον­τας [ὁ Ἀ­πό­στο­λος] μὲ τὴν μὲν ὁ­μο­λο­γί­α τὴν εὐ­σέ­βεια, [δη­λα­δή, τὴν ὀρ­θο­δο­ξί­α τῆς πί­στε­ως], μὲ τὸ καύ­χη­μα δὲ τῆς ἐλ­πί­δος [ὑ­πο­δει­κνύ­ον­τας]  τὸν θε­ά­ρε­στο βί­ο· κα­θὼς καὶ ὁ Θε­ὸς διὰ μέ­σου τοῦ Προ­φή­του εἶ­πε: « νὰ γί­νε­σθε ἅ­γιοι, δι­ό­τι ἐ­γὼ εἶ­μαι ἅ­γιος. Καὶ ὁ Ἰ­ω­άν­νης, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν ἀ­γα­πη­τὸς στὸν Χρι­στὸ δι­δά­σκει λέ­γον­τας: ἀ­κό­μη δὲν φα­νε­ρώ­θη­κε τί θὰ εἴ­μα­στε, γνω­ρί­ζου­με ὅ­μως ὅ­τι, ὅ­ταν φα­νε­ρω­θῇ, θὰ εἴ­μα­στε ὅ­μοι­οι μ᾽ Αὐ­τόν. Καὶ κα­θέ­νας, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει αὐ­τὴ τὴν ἐλ­πί­δα ἁ­γνί­ζει τὸν ἑ­αυ­τό του, κα­θό­σον Ἐ­κεῖ­νος [ὁ Χρι­στός] εἶ­ναι ἀ­γνός. Ἑ­πο­μέ­νως εἴ­μα­στε καὶ  πα­ρα­μέ­νου­με οἶ­κος Ἐ­κεί­νου, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­πε: θὰ κα­τοι­κή­σω με­τα­ξὺ αῦ­τῶν καὶ ἐν­τὸς αὐ­τῶν καὶ θὰ πε­ρι­πα­τή­σω ἀ­νά­με­σά τους καὶ θὰ εἶ­μαι ὁ Θε­ός τους, ἐ­ὰν μα­ζὶ μὲ τὴν εὐ­σέ­βεια [δη­λα­δὴ τὴν ὀρ­θὴ πί­στι] ἔ­χου­με καὶ κα­θα­ρὸ βί­ο. Ἐ­ὰν ὅ­μως ζοῦ­με ἐ­φά­μαρ­τα καὶ ἀ­με­τα­νό­ητα, θὰ ἀ­κού­σω­με ἀ­πὸ Αὐ­τόν: ἰ­δοὺ ἀ­φή­νε­ται ὁ οἶ­κος σας ἔ­ρη­μος καὶ θὰ ἐγ­κα­τα­λει­φθοῦ­με, γιὰ νὰ πῶ πά­λι τὸ [σχε­τι­κὸ χω­ρί­ο] τῆς [Ἁ­γί­ας] Γρα­φῆς: ὅ­πως κα­λύ­βη σὲ ἀμ­πε­λῶ­να καὶ ὅ­πως ἀ­πο­θή­κη ὁ­πω­ρῶν μέ­σα σὲ ἀ­γρό, ὅ­ταν, ἕ­νε­κα τοῦ ὅ­τι ἔ­χει πα­ρέλ­θη ἡ ἐ­πο­χὴ τῆς χρη­σι­μό­τη­τός [τους], δὲν ἔ­χουν ἐν­τός τους φυ­λαγ­μέ­νο κα­νέ­να ἀ­γα­θό.

3.  Ὅ­τι δὲ καὶ ὡς συγ­γε­νεῖς ἡ­μᾶς ἡ­γεῖ­ται ὁ Κύ­ριος, αὐ­τὸς ἐ­στὶν ὁ λέ­γων· Ὃς ἂν ποι­ή­σῃ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς, οὗ­τος καὶ ἀ­δελ­φός μου καὶ ἀ­δελ­φή μου καὶ μή­τηρ μου ἐ­στιν. Ὁ­ρᾶ­τε τί τὸ προ­ξε­νοῦν ἡ­μῖν τὴν ἀ­νω­τά­τω συγ­γέ­νειαν; ὁ θε­ο­φι­λὴς βί­ος, ἡ ἐν ἀ­ρε­ταῖς ζω­ή, τὸ κα­τὰ τὰς θεί­ας ἐν­το­λὰς πο­λι­τεύ­ε­σθαι· τοῦ­το γάρ ἐ­στι τὸ θέ­λη­μα τοῦ ἀ­νω­τά­τω Πα­τρός. Ὁ δὲ μὴ ποι­ῶν τὸ θέ­λη­μα τοῦ ἀ­νω­τά­τω καὶ οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρὸς το­σοῦ­τον ἀ­πέ­χει τῆς πρὸς αὐ­τὸν συγ­γε­νεί­ας, ὡς καὶ πρὸς τὸν ἀν­τι­κεί­με­νον ἔ­χειν τὴν τοῦ γέ­νους ἀ­να­φο­ράν· διὸ καὶ ὁ Κύ­ριος τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις ἔ­λε­γεν· Ὑ­μεῖς ἐκ τοῦ πα­τρὸς ὑ­μῶν τοῦ δι­α­βό­λου ἐ­στέ, καὶ τὰς ἐ­πι­θυ­μί­ας αὐ­τοῦ θέ­λε­τε ποι­εῖν. Αὐ­τῶν δὲ λε­γόν­των εἶ­ναι τέ­κνα τοῦ Ἀ­βρα­άμ, πρὸς αὐ­τοὺς πά­λιν ἔ­λε­γεν· Εἰ τέ­κνα τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ ἦ­τε, τὰ ἔρ­γα τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ ἐ­ποι­εῖ­τε ἄν. Ἀμ­πε­λὼν δὲ Κυ­ρί­ου Σα­βα­ώθ, ὁ οἶ­κος Ἰσ­ρα­ήλ ἐ­στι, κα­τὰ τὸν Ἠ­σα­ΐ­αν, δη­λο­νό­τι πάν­τες οἱ τῆς εὐ­σε­βεί­ας ἐ­πι­γνώ­μο­νες.

3. Ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ δὲ καὶ τὸ ὅ­τι ὁ Κύ­ριος μᾶς θε­ω­ρεῖ ὡς συγ­γε­νεῖς, ὁ Ἴ­διος εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος, ὁ ὁ­ποῖ­ος λέ­γει: ἐ­κεῖ­νος, ὁ ὁ­ποῖ­ος θὰ ποιήσῃ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Πα­τέ­ρα μου στοὺς οὐ­ρα­νούς, αὐ­τὸς εἶ­ναι καὶ ἀ­δελ­φός μου καὶ ἀ­δελ­φή μου καὶ μη­τέ­ρα μου. Δεῖ­τε ποι­ὸ [εἶ­ναι] ἐ­κεῖ­νο, τὸ ὁ­ποῖ­ο προ­ξε­νεῖ σὲ μᾶς τὴν ὑ­ψί­στη [με­τὰ τοῦ Θε­οῦ Πα­τρὸς] συγ­γέ­νεια: ὁ θε­ο­φι­λὴς βί­ος, ἡ μὲ ἀ­ρε­τὲς ζω­ή, τὸ νὰ ἐ­νερ­γῇ [κα­νείς], σύμ­φω­να μὲ τὶς θεῖ­ες ἐν­το­λές· δι­ό­τι αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ θέ­λη­μα τοῦ Ὑ­ψί­στου [Θε­οῦ] Πα­τρός. Ἐ­κεῖ­νος, ὅ­μως, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν κά­νει τὸ θέ­λη­μα τοῦ ὑ­ψί­στου [Θε­οῦ] καὶ οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρὸς τό­σο πο­λὺ ἀ­πέ­χει ἀ­πὸ τὴν συγ­γέ­νεια πρὸς Αὐ­τόν, ὅσο μά­λι­στα νὰ ἔ­χῃ τὴν σχέ­σι τοῦ γέ­νους, [υἱ­ι­κὸ συγ­γε­νι­κό δε­σμό] μὲ τὸν ἀν­τι­κεί­με­νο [δι­ά­βο­λο]. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ὁ Κύ­ριος ἔ­λε­γε στοὺς Ἰ­ου­δαί­ους: Ἐ­σεῖς εἶ­στε ἀ­πὸ τὸν πα­τέ­ρα σας, τὸν δι­ά­βο­λο καὶ θέ­λε­τε νὰ κά­νε­τε τὶ ἐ­πι­θυ­μί­ες αὐ­τοῦ. Κα­θὼς δὲ αὐ­τοὶ ἔ­λε­γαν, ὅ­τι εἶ­ναι τέ­κνα τοῦ Ἀ­βρα­α­άμ, ἔ­λε­γε πά­λι πρὸς αὺ­τούς: Ἐ­ὰν εἴ­σα­σταν τέ­κνα τοῦ Ἀ­βρα­α­άμ, θὰ κά­να­τε τὰ ἔρ­γα τοῦ Ἀ­βρα­άμ. Καὶ ἀμ­πε­λώ­νας τοῦ Κυ­ρί­ου Σα­βα­ὼθ εἶ­ναι ὁ οἶ­κος Ἰσ­ρα­ήλ, σύμ­φω­να μὲ τὸν Ἠ­σα­ΐ­α, δη­λα­δὴ ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι, ποὺ γνω­ρί­ζουν κα­λὰ [καὶ ἐξ ἐμ­πει­ρί­ας] τὴν εὐ­σέ­βεια.

4. Ἀλλ᾽ ὁ ἀμ­πε­λὼν οὗ­τος τυγ­χά­νει μὲν ἐ­πι­με­λεί­ας καὶ τῆς πα­ρὰ τοῦ Θε­οῦ κη­δε­μο­νί­ας, ὅ­ταν φέ­ρῃ καρ­πὸν θε­ο­φι­λῆ· ἂν δὲ ἀ­κάν­θας ἀν­τὶ στα­φυ­λῆς ποι­ή­σῃ, του­τέ­στι τὰ κέν­τρα τοῦ θα­νά­του, ἅ­περ εἰ­σὶν αἱ ἁ­μαρ­τί­αι, ἀ­φή­νε­ται ἀ­τη­μέ­λη­τος, καὶ εἰς κα­τα­πά­τη­μα τοῖς ὄν­τως θη­ρί­οις καὶ πο­νη­ροῖς δαί­μο­σι προ­τί­θε­ται, καὶ πυ­ρὶ πα­ρα­δί­δο­ται εἰς καῦ­σιν· διὸ καὶ ὁ Κύ­ριος πρὸς τοὺς οἰ­κεί­ους μα­θη­τὰς εἰ­πών· Ἐ­γώ εἰ­μι ἡ ἄμ­πε­λος, ὑ­μεῖς τὰ κλή­μα­τα, ὁ Πα­τήρ μου ὁ γε­ωρ­γός ἐ­στιν, ἐ­πή­γα­γε· Πᾶν κλῆ­μα ἐν ἐ­μοὶ καρ­πὸν φέ­ρον, κα­θαί­ρει αὐ­τό, ἵ­να πλεί­ω­να καρ­πὸν φέ­ρῃ· τὸ δὲ μὴ καρ­πὸν φέ­ρον, κα­θαί­ρει αὐ­τό, ἵ­να πλεί­ο­να καρ­πὸν φέ­ρῃ· τὸ δὲ μὴ καρ­πὸν φέ­ρον ἐ­βλή­θη ἔ­ξω ὡς τὸ κλῆ­μα καὶ ἐ­ξη­ράν­θη, καὶ συ­νά­γου­σιν αὐ­τὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλ­λου­σι, καὶ καί­ε­ται.

4. Ἀλ­λὰ ὁ ἀμ­πε­λώ­νας αὐ­τὸς ἀ­πο­λαμ­βά­νει βέ­βαι­α τὴν ἐ­πι­μέ­λεια καὶ τὴν πρό­νοι­α ἐκ μέ­ρους τοῦ Θε­οῦ, ὅ­ταν ἀ­πο­φέ­ρῃ καρ­πὸ θε­ο­φι­λῆ. Ἐ­άν, ὅ­μως, πα­ρά­ξῃ ἀν­τὶ γιὰ στα­φύ­λια ἀγ­κά­θια, δη­λα­δὴ τὰ κεν­τριὰ τοῦ θα­νά­του, τὰ ὁ­ποῖ­α βέ­βαι­α εἶ­ναι οἱ ἁ­μαρ­τί­ες, ἐγ­κα­τα­λεί­πε­ται ἀ­φρόν­τι­στος καὶ ἐ­κτί­θε­ται γιὰ νὰ κα­τα­συν­τρη­βῇ ἀ­πὸ τὰ ὄν­τως θη­ρί­α, δη­λα­δὴ τοὺς πο­νη­ροὺς δαί­μο­νες καὶ πα­ρα­δί­δε­ται στὴν φω­τιὰ γιὰ νὰ κα­ῇ. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ὁ Κύ­ριος, ὅ­ταν εἶ­πε πρὸς τοὺς μα­θη­τές του: «Ἐ­γὼ εἶ­μαι ἡ ἄμ­πε­λος, ἐ­σεῖς τὰ κλή­μα­τα· ὁ Πα­τέ­ρας μου εἶ­ναι ὁ γε­ωρ­γός», προ­σέ­θε­σε: «κά­θε κλῆ­μα, ἑ­νω­μέ­νο μὲ μέ­να, τὸ ὁ­ποῖ­ο φέ­ρει καρ­πό, [ὁ Πα­τέ­ρας μου, ὁ γε­ωρ­γός] τὸ κα­θα­ρί­ζει, γιὰ νὰ ἀ­πο­φέ­ρῃ πε­ρισ­σό­τε­ρο καρ­πό· ἐ­κεῖ­νο ὅ­μως [τὸ πρό­σω­πο – ὁ πι­στός], τὸ ὁ­ποῖ­ο δὲν φέ­ρει καρ­πό, ἐ­ρί­φθη ἔ­ξω, ὅ­πως τὸ κλῆ­μα, καὶ ἐ­ξε­ρά­θη καὶ τὰ συ­νά­ζουν καὶ [τὰ] ρί­χνουν στὴν φω­τιά καὶ καί­γε­ται.

5. Ὅ­τι δὲ καὶ ὡς ποί­μνιον οἰ­κεῖ­ον ἡ­μᾶς ἡγεῖ­ται ὁ ποι­ή­σας ἡ­μᾶς, πρὸς τὸν κο­ρυ­φαῖ­ον τοῦ κο­ρυ­φα­ίου χο­ροῦ τῶν ἀ­πο­στό­λων ἔ­λε­γε· Πέ­τρε, φι­λεῖς με; ποί­μαι­νε τὰ ἀρ­νί­α μου, ποί­μαι­νε τὰ πρό­βα­τά μου· πάν­τες γὰρ ἡ­μεῖς ὡς πρό­βα­τα ἐ­πλα­νή­θη­μεν, καὶ ἀ­πο­λώ­λα­μεν ὡς δραχ­μή, δι­α­πε­σοῦ­σα τῆς δε­σπο­τι­κῆς χει­ρός· ἀλλ᾽ ἦλ­θεν ὁ ποι­μὴν ὁ κα­λός, ὁ φύ­σει δε­σπό­της, ἀ­νε­ζή­τη­σεν, εὖ­ρεν, ἔ­σω­σεν, ἑαυ­τῷ συ­νῆ­ψεν ἀῤῥή­τως.

5. Ἐ­πει­δὴ ὅ­μως Ἐ­κεῖ­νος, ὁ ὁ­ποῖ­ος μᾶς δη­μι­ούρ­γη­σε, μᾶς θε­ω­ρεῖ ἀ­κρι­βῶς ὡς δι­κό του ποί­μνιο, ἔ­λε­γε πρὸς τὸν κο­ρυ­φαῖ­ο τοῦ κο­ρυ­φαί­ου χο­ροῦ τῶν Ἀ­πο­στό­λων, [δη­λα­δή, πρὸς τὸν Ἀ­πό­στο­λο Πέ­τρο]: «Πέ­τρε μὲ ἀ­γα­πᾶς; Ποί­με­νε τὰ ἀρ­νί­α μου, ποί­μαι­νε τὰ πρό­βα­τά μου». Δι­ό­τι ἐ­μεῖς ὅ­λοι πλα­νη­θή­κα­με, ὅ­πως τὰ πρό­βα­τα καὶ χα­νό­μα­στε, ὅ­πως ἡ δραχ­μή, ποὺ  ξέ­φυ­γε ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ χέ­ρι τοῦ Δε­σπό­του [Χρι­στοῦ]. Ἀλ­λὰ ἦρ­θε ὁ κα­λὸς ποι­μέ­νας, ὁ φυ­σι­κῶς κύ­ριος [της], [τὴν] ἀ­να­ζή­τη­σε, [τὴν] βρῆ­κε,  [τὴν] ἔ­σω­σε, [τὴν] ἕ­νω­σε μὲ τὸν ἑ­αυ­τόν [Του] ἀρ­ρή­τως.

6.   Ἑπώ­με­θα οὖν, ἀ­δελ­φοί, τῷ κα­λῷ ποι­μέ­νι Χρι­στῷ, πρὸς νο­μὰς εἰ­σά­γον­τι καὶ μάν­δρας ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου. Φυ­λά­ξω­μεν διὰ τῶν ἀ­ρε­τῶν τὴν πρὸς αὐ­τὸν εἰ­κό­να τε καὶ ὁ­μοί­ω­σιν, ἵ­να μὴ τῆς ζω­η­φό­ρου χει­ρὸς ἐκ­πέ­σω­μεν. Καρ­πο­φο­ρή­σω­μεν αὐ­τῷ δι᾽ ἔρ­γων ἀ­γα­θῶν, ἵ­να ἀμ­πε­λὼν Κυ­ρί­ου Σα­βα­ὼθ ὦ­μεν, καὶ νε­ό­φυ­τον ἠ­γα­πη­μέ­νον. Ποι­ῶ­μεν τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ τὸ ἀ­γα­θόν, καὶ εὐ­ά­ρε­στον, καὶ τέ­λει­ον, ἵ­να πα­τέ­ρα τοῦ­τον πλου­τή­σω­μεν. Κα­θά­ρω­μεν ἑ­αυ­τοὺς ἀ­πὸ παν­τὸς μο­λυ­σμοῦ σαρ­κὸς καὶ πνεύ­μα­τος, ἵ­να οἶ­κος Θε­οῦ χρη­μα­τί­σω­μεν· ὃς οὐ μό­νον ὡς ἀμ­πε­λῶ­να καὶ οἶ­κον, ἀλ­λὰ καὶ ὡς ἀ­γρὸν οἰ­κεῖ­ον καὶ κα­τε­σπαρ­μέ­νην ἄ­ρου­ρα ἔ­χων τὸ ἡ­μέ­τε­ρον γέ­νος.

6. Ἂς ἀ­κο­λου­θή­σω­με, λοι­πόν, ἀ­δελ­φοὶ τὸν κα­λὸ πο­μέ­να Χρι­στό, για­τὶ μᾶς ὁ­δη­γεῖ μέ­σα σὲ μάν­δρες ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου. Ἂς φυ­λά­ξου­με μὲ τὶς ἀ­ρε­τὲς τὴν σύμ­φω­νη μ᾽ Αὐ­τὸν καὶ εἰ­κό­να καὶ ὁ­μοί­ω­σι, γιὰ νὰ μὴν ρι­φθοῦ­με ἐ­ξω ἀ­πὸ τὸ ζω­η­φό­ρο χέ­ρι [τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ]. Ἂς πα­ρά­ξω­με καρ­ποὺς σ᾽ Αὐτὸν, διὰ ἀ­γα­θῶν ἔρ­γων, γιὰ νὰ εἴ­μα­στε ἀμ­πε­λώ­νας τοῦ Κυ­ρί­ου Σα­βα­ὼθ καὶ  ἀ­γα­πη­μέ­νο εὔ­φο­ρο χω­ρά­φι. Ἂς ἐ­κτε­λοῦ­με τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, τὸ ἀ­γα­θὸ καὶ εὐ­ά­ρε­στο καὶ τέ­λει­ο, γιὰ νὰ ἀ­πο­κτή­σω­με, ὡς πο­λύ­τι­μο θη­σαυ­ρό, Αὐ­τὸν [τὸν Θε­ό], γιὰ πα­τέ­ρα. Ἂς κα­θα­ρί­σω­με τοὺς ἑ­αυ­τούς μας ἀ­πὸ κά­θε μο­λυ­σμὸ τῆς σάρ­κας καὶ τοῦ πνεύ­μα­τος, γιὰ νὰ κλη­θοῦ­με οἶ­κος Θε­οῦ·  ὁ ὁ­ποῖ­ος [Θε­ὸς λέ­ει στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο], ὅ­τι ἔ­χει τὸ γέ­νος μας ὄ­χι μό­νο ὡς ἀμ­πε­λῶ­να καὶ οἶ­κο ἀλ­λὰ καὶ ὡς δι­κό του ἀ­γρό καὶ ὁ­λο­σπαρ­μέ­νο χω­ρά­φι.

7. Ὡ­μοι­ώ­θη, φη­σίν, ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν ἀν­θρώ­πῳ, σπεί­ραν­τι κα­λὸν σπέρ­μα ἐν τῷ ἀ­γρῷ αὐ­τοῦ· ἐν δὲ τῷ κα­θεύ­δειν τοὺς ἀν­θρώ­πους, ἦλ­θεν ὁ ἐ­χθρὸς αὐ­τοῦ καὶ ἔ­σπει­ρε ζι­ζά­νια ἀ­νὰ μέ­σον τοῦ σί­του, καὶ ἀ­πῆλ­θεν. Οὐκ ἀ­καί­ρως δὲ ταύ­την ὁ λό­γος ἤ­νεγ­κεν εἰς μέ­σον τὴν πα­ρα­βο­λήν· ἔ­νι γὰρ δι᾽ αὐ­τῆς ἀ­πο­δοῦ­ναι τὸ χρέ­ος, καὶ πλη­ρῶ­σαι τὴν ὑ­πό­σχε­σιν, ἣν ἐν τῇ πρὸς ταύ­της ὁ­μι­λί­ᾳ πρὸς τὴν ἡ­με­τέ­ραν ἀ­γά­πην ἐ­ποι­η­σά­μην. Δι­δά­σκων γὰρ ὑ­μᾶς πε­ρὶ λο­γι­κοῦ τε καὶ πνευ­μα­τι­κοῦ θέ­ρους, θε­ρι­στὰς μὲν εἶ­ναι τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ θέ­ρους, ὅ ἐ­στιν ἡ ἀ­πὸ ἀ­πι­στί­ας εἰς πί­στιν με­τά­στα­σις, τοὺς ἱ­ε­ροὺς ἀ­πο­στό­λους καὶ τοὺς αὐ­τῶν δι­α­δό­χους, καὶ μέ­χρις ἡ­μῶν κα­τὰ γε­νε­ὰς δι­δα­σκά­λους τῆς εὐ­σε­βεί­ας, εἶ­πόν τε καὶ ὑ­πέ­δει­ξα· τοῦ δὲ λο­γι­κοῦ θέ­ρους, ὅ­περ ἐ­στὶν ἡ ἐν­ταῦ­θα πρὸς τὸν μέλ­λον­τα βί­ον ἡ­μῶν ἑ­κά­στου με­τά­θε­σις, θε­ρι­στὰς μὲν τοὺς ἁ­γί­ους ἀγ­γέ­λους ἔ­φην εἶ­ναι τοῦ Θε­οῦ, καὶ πλέ­ον ἔ­χειν τῶν ἀ­πο­στό­λων, ὅ­τι καὶ με­τὰ τὸν θε­ρι­σμὸν ἐ­κλέ­γον­ται καὶ δι­α­χω­ρί­ζου­σιν, ἀ­νὰ μέ­ρος μὲν τοὺς ἀ­γα­θούς, ἀ­νὰ μέ­ρος δὲ τοὺς πο­νη­ρούς· καὶ τοὺς μὲν ἀ­γα­θοὺς προ­πέμ­που­σιν εἰς τὴν τοῦ Θε­οῦ βα­σι­λεί­αν, τοὺς δὲ πο­νη­ροὺς ῥί­πτου­σιν εἰς τὴν γέ­ε­ναν τοῦ πυ­ρός.

7. Λέ­ει [ὁ Θε­ὸς στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο]: «ἡ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν ἔ­γι­νε ὅ­μοι­α μὲ ἄν­θρω­πο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­σπει­ρε κα­λὸ σπό­ρο στὸν ἀ­γρό του. Τὴν ὥ­ρα ὅ­μως, ποὺ οἱ ἄν­θρω­ποι [Του] ἐ­κοι­μῶν­το, ἦρ­θε ὁ ἐ­χθρός Του καὶ ἔ­σπει­ρε ζι­ζά­νια ἀ­νά­με­σα στὸ σι­τά­ρι καὶ ἔ­φυ­γε». Καὶ δὲν ἔ­χει φέ­ρει ὁ λό­γος [μου] ἐνδιαμέσως ἄ­καιρα τὴν πα­ρα­βο­λή. Δι­ό­τι εἶ­ναι δυ­να­τὸν δι᾽ αὐ­τῆς [τῆς πα­ρα­βο­λῆς] νὰ ξε­πλη­ρώ­σω τὸ χρέ­ος καὶ νὰ ἐκ­πλη­ρώ­σω τὴν ὑ­πό­σχε­σι, τὴν ὁ­ποί­α στὸ κήρυγμά [μου] ἔκανα στὴν ἀ­γά­πη Σας, σχετικὰ μ᾽ αὐ­τήν [τὴν παραβολὴ καὶ τὴν ἐρμηνεία της]. Δι­ό­τι δι­δά­σκον­τάς σας  καὶ γιὰ τὸν λο­γι­κὸ καὶ γιὰ τὸν πνευ­μα­τι­κὸ θε­ρι­σμό [τὴν πνευματικὴ συγκομιδή], καὶ εἶ­πα καὶ παρουσίασα, ὅ­τι θε­ρι­στὲς τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ θε­ρι­σμοῦ εἶ­ναι οἱ ἱ­ε­ροὶ ἀ­πό­στο­λοι καὶ οἱ δι­ά­δο­χοί τους καὶ δι­δά­σκα­λοι τῆς εὐ­σε­βεί­ας, κα­τὰ γε­νε­ὲς μέ­χρις ἐ­μᾶς, ὁ ὁ­ποῖ­ος [θε­ρι­σμός] εἶ­ναι ἡ με­τά­θεσι ἀ­πὸ τὴν ἀ­πι­στί­α στὴν πί­στι. Εἶ­πα δὲ ὅ­τι τοῦ λο­γι­κοῦ θε­ρι­σμοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι ἡ ἐ­δῶ με­τά­θε­σι τοῦ κα­θε­νός μας πρὸς τὴν μέλ­λου­σα ζω­ή, - [αὐ­τοῦ τοῦ θε­ρι­σμοῦ] θε­ρι­στὲς εἶ­ναι μὲν οἱ ἅ­γιοι ἄγ­γε­λοι τοῦ Θε­οῦ καὶ κατέχουν [ἐξουσία] περισσότερο ἀ­πὸ τοὺς ἀ­πο­στό­λους, δι­ό­τι καὶ με­τὰ τὸν θε­ρι­σμὸ συλ­λέ­γουν καὶ δι­α­χω­ρί­ζουν τοὺς ἀ­γα­θούς μὲν στὴν θέ­σι [τους], στὴν δὲ [δική τους] θέ­σι τοὺς πο­νη­ρούς. Καὶ τοὺς μὲν ἀ­γα­θοὺς ἀ­πο­στέλ­λουν στὴν βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, τοὺς δὲ πο­νη­ροὺς ρί­χνουν στὴν γέ­ε­να τοῦ πυ­ρός.

8. Εἶ­πον οὖν ταῦ­τα πρώ­ην, οὐκ ἔ­δει­ξα δέ, ἀλλ᾽ ὑ­πε­σχέ­θην, τοῦ Θε­οῦ και­ρὸν καὶ λό­γον δόν­τος, τὴν πα­ρά­στα­σιν δώ­σειν, ἥ­τις ἱκα­νῶς ἔ­σται νῦν ἀ­πο­δε­δο­μέ­νη διὰ τῆς τοῦ Κυ­ρί­ου ταύ­της πα­ρα­βο­λῆς· Ἰ­δόν­τες γάρ, φη­σίν, οἱ δοῦ­λοι τοῦ Κυ­ρί­ου τὰ ζι­ζά­νια ἐν τῷ ἀ­γρῷ, εἶ­πον τῷ Κυ­ρί­ῳ· Θέ­λεις ἀ­πελ­θόν­τες συλ­λέ­ξω­μεν ταῦ­τα; Ὁ δὲ εἶ­πεν, Οὔ, μή­πο­τε συλ­λέ­γον­τες τὰ ζι­ζά­νια, ἐ­κρι­ζώ­ση­τε ἅ­μα αὐ­τοῖς τὸν σῖ­τον· ἐν δὲ τῷ και­ρῷ τοῦ θε­ρι­σμοῦ ἐ­ρῶ τοῖς θε­ρι­σταῖς· Συλ­λέ­ξα­τε πρῶ­τον τὰ ζι­ζά­νια, καὶ δή­σα­τε εἰς δέ­σμας, πρὸς τὸ κα­τα­καῦ­σαι, τὸν δὲ σῖ­τον συ­νά­γε­τε εἰς τὴν ἀ­πο­θή­κην μου.

8.Εἶ­πα, λοι­πόν, τώ­ρα μό­λις αὐ­τά· δὲν [τὰ] ἐρμήνευσα, ὅ­μως ἀλ­λὰ ὑ­πο­σχέ­θη­κα ὅ­τι, ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς δώ­σῃ εὐ­και­ρί­α καὶ λό­γο, θὰ πα­ρου­σιά­σω τὴν τοποθέτησί [μου σχετικά], ἡ ὁ­ποί­α θὰ εἶ­ναι ἐ­παρ­κῶς ἐξηγημένη, τώ­ρα ἀ­μέ­σως, δι᾽ αὐτῆς τῆς πα­ρα­βο­λῆς τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἀ­φοῦ εἶ­δαν, λοι­πόν, λέ­γει [ἡ πα­ρα­βο­λή], οἱ δοῦ­λοι τοῦ Κυ­ρί­ου στὸν ἀ­γρὸ τὰ ζι­ζά­νια, εἶ­παν στὸν Κύ­ριο: Θέ­λεις νὰ πᾶ­με νὰ τὰ μα­ζέ­ψου­με; Καὶ Ἐ­κεῖ­νος εἶ­πε: Ὄ­χι, μή­πως τυ­χὸν μα­ζεύ­ον­τας τὰ ζι­ζά­νια, ξε­ρι­ζώ­σε­τε μα­ζὶ μ᾽ αὐ­τὰ τὸ σι­τά­ρι· ἀλ­λὰ τὸν και­ρὸ τοῦ θε­ρι­σμοῦ θὰ πῶ στοὺς θε­ρι­στές: Μα­ζεύ­σα­τε πρῶ­τα τὰ ζι­ζά­νια καὶ δέ­στε [τα] σὲ δε­μά­τια, γιὰ νὰ [τὰ] κα­τα­καύ­σε­τε, τὸ δὲ σι­τά­ρι μα­ζεύ­σα­τέ [το] στὴν ἀ­πο­θή­κη μου.

9.  Τὰ μὲν ζι­ζά­νιά εἰ­σιν, ὡς καὶ ὁ Κύ­ριός φη­σιν, οἱ υἱ­οὶ τοῦ πο­νη­ροῦ· ἐκ γὰρ τῆς ὁ­μοι­ό­τη­τος τῶν ἔρ­γων τὸν χα­ρα­κτῆ­ρα ἐ­κεί­νου φέ­ρον­τες, σπέρ­μα­τά τε αὐ­τοῦ καὶ υἱ­ο­ποί­η­τοι δι­α­τε­λοῦ­σιν αὐ­τῷ. Ὁ δὲ και­ρὸς τοῦ θε­ρι­σμοῦ συν­τέ­λεια τοῦ αί­ῶ­νος τού­του ἐ­στίν· εἰ γὰρ καὶ πόῤ­ῥω­θεν ἤρ­ξα­το, καὶ νῦν ἐ­νερ­γεῖ­ται διὰ τοῦ θα­νά­του, ἀλ­λὰ τό­τε τὸ πέ­ρας λαμ­βά­νει πᾶν. Οἱ δὲ θε­ρι­σταὶ ἄγ­γε­λοί εἰ­σιν· οὗ­τοι γάρ εἰ­σι, καὶ μά­λι­στα τη­νι­καῦ­τα, οἱ τοῦ ἐ­που­ρα­νί­ου βα­σι­λέ­ως δι­ά­κο­νοι· Ὥ­σπερ γάρ, φη­σί, συλ­λέ­γε­ται τὰ ζι­ζά­νια, καὶ πυ­ρὶ κα­τα­καί­ε­ται, οὕ­τως ἔ­σται ἐν τῇ συν­τε­λεί­ᾳ τοῦ αἰ­ῶ­νος τού­του· ἀ­πο­στε­λεῖ ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ αὐ­τὸς δέ ἐ­στι καὶ Υἱ­ὸς τοῦ ἀ­νω­τά­τω Πα­τρός· Ἀ­πο­στε­λεῖ οὖν οὗ­τος τοὺς ἀγ­γέ­λους αὐ­τοῦ, καὶ συλ­λέ­ξου­σιν ἐκ τῆς βα­σι­λεί­ας αὐ­τοῦ πάν­τα τὰ σκάν­δα­λα.

9.  Τὰ μὲν ζι­ζά­νια εἶ­ναι, ὅ­πως καὶ ὁ Κύ­ριος λέ­ει, οἱ υἱ­οὶ τοῦ πο­νη­ροῦ [δι­α­βό­λου]· δι­ό­τι ἀ­φοῦ πα­ρου­σιά­ζουν τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὰ ἐ­κεί­νου, ἕ­νε­κα τῆς ὁ­μοι­ό­τη­τος τῶν ἔρ­γων [τους] εἶ­ναι καὶ σπέρ­μα­τά του καὶ υἱ­ο­θε­τη­μέ­νοι ἀπ᾽ αὐ­τόν. Ὁ δὲ και­ρὸς τοῦ θε­ρι­σμοῦ εἶ­ναι ἡ συν­τέ­λεια τοῦ αἰ­ῶ­νος. Δι­ό­τι ἂν καὶ ἀ­πὸ πολ­λοῦ χρό­νου ξε­κί­νη­σε [ὁ θε­ρι­σμός] καὶ τώ­ρα ἐ­νερ­γεῖ­ται διὰ τοῦ θα­νά­του, ἀλ­λὰ τό­τε τὸ κα­θε­τὶ λαμ­βά­νει τὸ τέ­λος. Οἱ δὲ θε­ρι­στὲς εἶ­ναι ἄγ­γε­λοι· δι­ό­τι αὐ­τοὶ εἶ­ναι καὶ μά­λι­στα κατ᾽ έ­κεῖ­νο τὸν και­ρὸ [τῆς συν­τε­λεί­ας], οἱ δι­ά­κο­νοι τοῦ ἐ­που­ρα­νί­ου βα­σι­λέ­ως. Δι­ό­τι, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς, λέ­ει [ἡ πα­ρα­βο­λή], μα­ζεύ­ον­ται τὰ ζι­ζά­νια καὶ κα­τα­καί­ον­ται στὴν φω­τιά, ἔ­τσι θὰ εἶ­ναι στὴν συν­τέ­λεια αὐ­τοῦ τοῦ αἰ­ῶ­νος. Θὰ ἀ­πο­στεί­λει ὁ Υἱ­ὸς τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ ἴ­διος δὲ εἶ­ναι καὶ Υἱ­ὸς τοῦ Ὑ­ψί­στου Πα­τρός. Θὰ ἀ­πο­στεί­λει, λοι­πόν, τοὺς ἀγ­γέ­λους Αὑ­τοῦ, νὰ μα­ζέ­ψουν ἀ­πὸ τὴν βα­σι­λεί­α Του ὅ­λα τὰ σκάν­δα­λα [ὅ­λους τοὺς πει­ρα­σμοὺς καὶ ὅ­σους τοὺς προ­καλ­λοῦν].

10. Ὁ γὰρ Κύ­ριος ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ὡς μὲν Θε­ὸς πάν­των ἐ­στὶ δε­σπό­της καὶ βα­σι­λεύς, οὐ­ρα­νοῦ τε καὶ γῆς καὶ τῶν ὑ­πὲρ τὸν οὐ­ρα­νόν· ὡς δὲ ἄν­θρω­πος δι᾽ ἡ­μᾶς γε­γο­νώς, καὶ διὰ τοῦ σταυ­ροῦ κα­θε­λὼν τὸν δι᾽ ἀ­πά­της δου­λω­σά­με­νον τὸ ἡ­μέ­τε­ρον γέ­νος, ἡ­μᾶς τε δι᾽ ἑ­αυ­τοῦ λυ­τρω­σά­με­νος, καὶ προ­σα­γα­γὼν τῷ ἰ­δί­ῳ γεν­νή­το­ρι, βα­σι­λεί­αν οἰ­κεί­αν ἔ­χει τὸ ἀνθρώπινον γένος, μά­λι­στα δὲ τὴν ἐκ παν­τὸς γέ­νους ἱ­ε­ρὰν Ἐκ­κλη­σί­αν. Ἀ­πο­στε­λεῖ οὖν οὗ­τος τοὺς ἀγ­γέ­λους αὐ­τοῦ, καὶ συλ­λέ­ξου­σιν ἐκ τῆς βα­σι­λεί­ας αὐ­τοῦ ταύ­της πάν­τα τὰ σκάν­δα­λα, καὶ τοὺς ποι­οῦν­τας τὴν ἀ­νο­μί­αν, τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς δη­λο­νό­τι, καὶ τοὺς μὴ διὰ με­τα­νοί­ας τῶν ἔρ­γων ἀ­πο­στάν­τας τῆς ἁ­μαρ­τί­ας· πᾶ­σα γὰρ ἁ­μαρ­τί­α ἀ­νο­μί­α ἐ­στί· συλ­λέ­ξαν­τες οὖν τού­τους, βα­λοῦ­σιν εἰς τὴν κά­μι­νον τοῦ πυ­ρός· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. Βλέ­πε­τε, ἀ­δελ­φοί, θε­ρι­σμὸν καὶ χω­ρι­σμὸν ὄν­τως φρι­κω­δέ­στα­τον καὶ δει­νό­τα­τον! Ἀ­λη­θῶς δὲ ἄ­ρα καὶ τοὺς ἀγ­γέ­λους εἶ­ναι τοὺς τοῦ  θε­ρι­σμοῦ τού­του θε­ρι­στάς, καὶ τῶν ἀ­πο­στό­λων ἔ­χειν τι πλέ­ον ἐλέ­γο­μεν ἡ­μεῖς.

10. Δι­ό­τι ὁ Κύ­ριος μας, Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, ὡς Θε­ὸς μέν, εἶ­ναι κυ­ρί­αρ­χος καὶ βα­σι­λεὺς τῶν πάν­των, καὶ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῶν ὑ­πε­ρά­νω τοῦ οὐ­ρα­νοῦ· ὡς δὲ ἄν­θρω­πος, ὁ ὁ­ποῖ­ος γιὰ χά­ρι μας ἔ­χει γί­νει καὶ ἀ­φά­νι­σε μὲ τὸν σταυ­ρό [Του] ἐ­κεῖ­νον, ποὺ μὲ ἀ­πά­τη ὑ­πο­δού­λω­σε τὸ γέ­νος μας καὶ ἐ­μᾶς [μᾶς] λύ­τρω­σε μέ­σῳ τοῦ ἑ­αυ­τοῦ Του καὶ μᾶς προ­σέ­φε­ρε στὸν δι­κό Του γεν­νή­το­ρα, [ὡς Αὐ­τός, λοι­πόν, ὁ ἄν­θρω­πος] ἔ­χει βα­σι­λεί­α του τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος, μά­λι­στα, δὲ τὴν [συ­να­πο­τε­λου­μέ­νη] ἀ­πὸ κά­θε γέ­νος ἱ­ε­ρὰ Ἐκ­κλη­σί­α. Θὰ ἀ­πο­στεί­λῃ, λοι­πόν, Αὐ­τὸς τοὺς ἀγ­γέ­λους του καὶ θὰ μα­ζέ­ψουν ἀ­πὸ τὴν βα­σι­λεί­α του ὅ­λα τὰ σκάν­δα­λα της καὶ ἐ­κεί­νους, ποὺ κά­νουν τὴν ἀ­νο­μί­α, δη­λα­δή, τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ ἐ­κεί­νους, οἱ ὁ­ποῖ­οι δὲν ἀ­πο­ξε­νώ­θη­καν, διὰ τῆς με­τα­νοί­ας, ἀ­πὸ τὰ ἔρ­γα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας· δι­ό­τι κά­θε ἁ­μαρ­τί­α εἶ­ναι ἀ­νο­μία. Ἀ­φοῦ, λοι­πόν, θὰ [τοὺς] μα­ζέ­ψουν αὐ­τοὺς θὰ τοὺς βάλ­λουν στὴν κά­μι­νο τοῦ πυ­ρός. Ἐ­κεῖ θὰ εἶ­ναι ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ ὁ τριγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. Κοι­τᾶ­τε, ἀ­δελ­φοί, θε­ρι­σμὸ καὶ χω­ρι­σμὸ πραγ­μα­τι­κὰ τρο­μα­κτι­κώ­τα­το καὶ φρι­κτώ­τα­το! Καὶ ἑ­πο­μέ­νως ἐ­μεῖς σω­στὰ λέ­γα­με, ὅ­τι οἱ ἄγ­γε­λοι εἶ­ναι οἱ θε­ρι­στὲς αὐ­τοῦ τοῦ θε­ρι­σμοῦ καὶ ὅ­τι ἔ­χουν κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τοὺς Ἀ­πο­στό­λους.

11.  Ἰ­δόν­τες οὖν οἱ δοῦ­λοι τοῦ Κυ­ρί­ου, του­τέ­στιν οἱ ἄγ­γε­λοι τοῦ Θε­οῦ, τὰ ζι­ζά­νια ἐν τῷ ἀ­γρῷ, του­τέ­στι τοὺς δυ­σε­βεῖς καὶ πο­νη­ροὺς ἀν­θρώ­πους συν­δι­ά­γον­τας με­τὰ τῶν ἀ­γα­θῶν, καὶ τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ τοῦ Χρι­στοῦ, καὶ αὐ­τοὺς συμ­βι­ω­τεύ­ον­τας, εἶ­πον τῷ Κυ­ρί­ῳ· Θέ­λεις ἀ­πελ­θόν­τες συλ­λέ­ξω­μεν αὐ­τά; του­τέ­στιν διὰ τοῦ θα­νά­του ἐ­ξά­ρω­μεν αὐ­τοὺς ἀ­πὸ τῆς γῆς; Ὁ δὲ Κύ­ριος πρὸς αὐ­τοὺς εἶ­πεν· Οὔ, μή πο­τε συλ­λέ­γον­τες τὰ ζι­ζά­νια ἐ­κρι­ζώ­ση­τε ἅ­μα αὐ­τοῖς τὸν σῖ­τον.

11. Ὅ­ταν εἶ­δαν, λοι­πόν, οἱ δοῦ­λοι τοῦ Κυ­ρί­ου, δη­λα­δὴ οἱ ἄγ­γε­λοι τοῦ Θε­οῦ, τὰ ζι­ζά­νια στὸν ἀ­γρό, δη­λα­δή, τοὺς δυ­σε­βεῖς καὶ πο­νη­ροὺς ἀν­θρώ­πους νὰ συμ­βι­ώ­νουν μὲ τοὺς ἀ­γα­θοὺς καὶ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ καὶ αὐ­τοὶ νὰ ζοῦν μα­ζί τους, εἶ­παν στὸν Κύ­ριο. Θέ­λεις νὰ πᾶ­με νὰ μα­ζέ­ψου­με αὐ­τὰ [τὰ ζι­ζά­νια]; Δη­λα­δή,  διὰ μέ­σου τοῦ θα­νά­του νὰ βγά­λου­με αὐ­τοὺς ἀ­πὸ τὴν γῆ; Ὁ δὲ Κύ­ριος εἶ­πε σ᾽ αὐ­τούς: Ὄ­χι, μή­πως τυ­χὸν μα­ζεύ­ον­τας τὰ ζι­ζά­νια, ξε­ρι­ζώ­σε­τε μα­ζὶ μ᾽ αὐ­τὰ τὸ σι­τά­ρι.

12.   Πῶς οὖν, εἴ­περ συ­νέ­λε­γον αὐ­τοῖς τὰ ζι­ζά­νια, εἴ­περ συ­νεκ­κό­πτον­τες διὰ τοῦ θα­νά­του τοὺς πο­νη­ροὺς ἐ­χώ­ρι­ζον ἀ­πὸ τῶν δι­καί­ων, συ­νέ­βαι­νε καὶ τὸν σῖ­τον, ἤ­τοι τοὺς ἀ­γα­θοὺς τῶν ἀν­θρώ­πων ἐ­κρι­ζοῦ­σθαι; Πολ­λοὶ τῶν δυσ­σε­βῶν καὶ τῶν ἁ­μαρ­τω­λῶν συν­δι­ά­γον­τες τοῖς εὐ­σε­βῶς καὶ δι­καί­ως βι­οῦ­σι, χρό­νῳ πο­τὲ με­τα­βάλ­λον­ται τῇ με­τα­νοί­ᾳ, καὶ με­τα­μαν­θά­νου­σι τὴν εὐ­σέ­βειαν καὶ τὴν ἀ­ρε­τήν, καὶ ἀν­τὶ ζι­ζα­νί­ων σῖ­τοι γί­νον­ται· καὶ οὕ­τω συ­νέ­βαι­νεν ἐν τῇ συλ­λο­γῇ τῶν ζι­ζα­νί­ων συ­νε­κρι­ζοῦ­σθαι καὶ τὸν σῖ­τον, εἴ­περ ἀ­νάρ­πα­στοι πα­ρὰ τῶν ἀγ­γέ­λων πρὸ τῆς με­τα­νοί­ας ἐ­γέ­νον­το. Ἀλ­λὰ καὶ πολ­λοὶ πο­νη­ροὶ ὄν­τες, τέ­κνα ἢ ἔγ­γο­να ἀ­πε­γέν­νη­σαν ἀ­γα­θῆς προ­αι­ρέ­σε­ως· διὰ τοῦ­το ὁ πάν­τα πρὶν γε­νέ­σε­ως εἰ­δὼς οὐκ ἐ­νέ­δω­κεν ἐ­κρι­ζω­θῆ­ναι πρὸ και­ροῦ τὰ ζι­ζά­νια· Ἐν δὲ τῷ και­ρῷ τοῦ θε­ρι­σμοῦ, φη­σίν, ἐ­ρῶ τοῖς θε­ρι­σταῖς· Συλ­λέ­ξα­τε πρῶ­τον τὰ ζι­ζά­νια, καὶ δή­σα­τε αὐ­τὰ εἰς δε­σμὰς πρὸς τὸ κα­τα­καῦ­σαι· τὸν δὲ σῖ­τον συ­να­γά­γε­τε εἰς τὴν ἀ­πο­θή­κην μου.

12. Πῶς, λοι­πόν, ἐ­ὰν πράγ­μα­τι αὐτοὶ μάζευαν τὰ ζι­ζά­νια· ἐ­ὰν κόβοντας μαζί, διὰ τοῦ θα­νά­του, τοὺς πο­νη­ροὺς [ἀν­θρώ­πους, τοὺς] χώ­ρι­ζαν ἀ­πὸ τοὺς δι­καί­ους, [πῶς λοιπὸν] θὰ συ­νέ­βαι­νε νὰ ξε­ρι­ζώ­νε­ται καὶ τὸ σι­τά­ρι, δη­λα­δή, οἱ ἀ­γα­θοὶ ἄν­θρω­ποι; Πολ­λοὶ ἀ­πὸ τοὺς δυ­σε­βεῖς καὶ ἁ­μαρ­τω­λοὺς συμ­βι­ώ­νον­τας μα­ζὶ μ᾽ ἐ­κεί­νους, οἱ ὁ­ποῖ­οι ζοῦν εὐ­σε­βῶς καὶ ἐ­να­ρέ­τως, μελ­λον­τι­κὰ κά­πο­τε με­τα­βάλ­λον­ται διὰ τῆς με­τα­νοί­ας καὶ μα­θαί­νουν κα­λύ­τε­ρα τὴν εὐ­σέ­βεια καὶ τὴν ἀ­ρε­τὴ καὶ ἀν­τὶ γιὰ ζι­ζά­νια γί­νον­ται σι­τά­ρι· καὶ ἔ­τσι θὰ συ­νέ­βαι­νε, κα­τὰ τὴν συλ­λο­γὴ τῶν ζι­ζα­νί­ων νὰ ξε­ρι­ζώ­νε­ται καὶ τὸ σι­τά­ρι, ἐ­ὰν πράγ­μα­τι ἀρ­πά­ζον­ταν βί­αι­α ἀ­πὸ τοὺς ἀγ­γέ­λους, πρὶν ἀ­πὸ τὴν με­τά­νοι­α. Ἀλ­λὰ καὶ πολ­λοὶ ἂν καὶ εἶ­ναι πο­νη­ροὶ γέν­νη­σαν παι­διὰ καὶ ἐγ­γό­νια ἀ­γα­θῆς προ­αι­ρέ­σε­ως. Γι᾽ αὐ­τὸ Ἐ­κεῖ­νος, ὁ ὁ­ποῖ­ος γνω­ρί­ζει τὰ πάν­τα πρὶν τὴν γέν­νη­σι δὲν ἐ­πέ­τρε­ψε νὰ ξε­ρι­ζω­θοῦν πρό­ω­ρα τὰ ζι­ζά­νια. Καὶ κα­τὰ τὸν και­ρὸ τοῦ θε­ρι­σμοῦ, λέ­γει [ὁ Θε­ὸς στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο], θὰ πῶ στοὺς θε­ρι­στές: μα­ζέψ­τε πρῶ­τα τὰ ζι­ζά­νια καὶ δέ­σα­τέ τα σὲ δε­μά­τια γιὰ νὰ [τὰ] κατακαύσετε. Τὸ δὲ σιτάρι μαζέψτε [το] στὴν ἀποθήκη μου.

13. Τοῦ­τό ἐ­στι ἄν­τι­κρυς, ὅ­περ ἐν ἑ­τέ­ρῳ φη­σὶν ὁ Κύ­ριος, ὅ­τι· Εἰ­σελ­θὼν ὁ βα­σι­λεὺς θε­ά­σα­σθαι τοὺς ἀ­να­κει­μέ­νους, εἶ­δεν ἐ­κεῖ ἄν­θρω­πον οὐκ ἐν­δε­δυ­μέ­νον ἔν­δυ­μα γά­μου καὶ εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἑ­ταῖ­ρε, πῶς εἰ­σῆλ­θες ὦ­δε μὴ ἔ­χων ἔν­δυ­μα γά­μου; Ὁ δὲ ἐ­φη­μώ­θη. Τό­τε εἶ­πε τοῖς δι­α­κό­νοις· Δή­σαν­τες αὐ­τοῦ χεῖ­ρας καὶ πό­δας, ἄ­ρα­τε αὐ­τόν, καὶ ἐκ­βά­λε­τε εἰς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον· ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των· ὥ­σπερ γὰρ ἐ­κεῖ συ­νῆ­σαν τοῖς ἀ­γα­θοῖς σπέρ­μα­σι τὰ ζι­ζά­νια, οὕ­τως ἐν­ταῦ­θα συ­να­νέ­κει­το τοῖς τὰς ἀ­γα­θὰς πρά­ξεις ὡς νυμ­φι­κὴν δι­πλο­ΐ­δα πε­ρι­κει­μέ­νοις ὁ τὸν κα­τα­φθαρ­μέ­νον καὶ κα­τε­σπι­λω­μέ­νον φο­ρῶν χι­τῶ­να τῆς ἁ­μαρ­τί­ας· καὶ κα­θά­περ ἐ­κεῖ τὰ ζι­ζά­νια πρῶ­τον δε­θῆ­ναι κε­λεύ­ει ὁ Κύ­ριος, εἴ­τα εἰς τὸ πὺρ ἐ­κεῖ­νο ῥι­φῆ­ναι, οὕ­τω καὶ ἐν­ταῦ­θα, πρῶ­τον εἰ­πών, Δή­σαν­τες αὐ­τοῦ χεί­ρας καὶ πό­δας, εἴ­τα φη­σιν, ἐκ­βά­λε­τε αὐ­τὸν εἰς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον· καὶ ἐ­πή­γα­γεν ὅ­περ καὶ ἐ­κεῖ, ὅ­τι ἐ­κεῖ ἔ­σται ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ βρυγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των.

13. Αὐτὸ εἶναι ἐντελῶς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀλλοῦ λέγει ὁ Κύριος, ὅτι: ὅταν εἰσῆλθε ὁ βασιλέας νὰ δῇ τοὺς πα­ρα­κα­θή­με­νους [στὸ δεῖ­πνο], εἶ­δε ἐ­κεῖ ἄν­θρω­πο, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν φο­ροῦ­σε ἔν­δυ­μα γά­μου καὶ τοῦ εἶ­πε: Φί­λε, πῶς μπῆ­κες ἐ­δῶ, ἐ­νῶ δὲν ἔ­χεις ἔν­δυ­μα γά­μου; Ἐ­κεῖ­νος δὲ ἔ­μει­νε ἄ­φω­νος. Τό­τε εἶ­πε στοὺς ὑ­πη­ρέ­τες: ἀ­φοῦ δέ­σε­τε τὰ χέ­ρια καὶ τὰ πό­δια του, πᾶρ­τε τον καὶ βγάλ­τε [τον] ἔ­ξω, στὸ σκο­τά­δι τὸ ἐ­ξώ­τε­ρο. ἐ­κεῖ θὰ εἶ­ναι ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ τριγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των. Δι­ό­τι ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς συ­νυ­πῆρ­χαν μὲ τὰ ἀ­γα­θὰ σπέρ­μα­τα τὰ ζι­ζά­νια, κα­τὰ τὸν ἴ­διο τρό­πο ἐ­δῶ ἐ­κά­θον­το μα­ζὶ μ᾽ ἐ­κεί­νους οἱ ὁ­ποῖ­οι πε­ρι­βάλ­λον­ται σὰν νυμ­φι­κὸ μαν­δύ­α τὶς ἀ­γα­θὲς πρά­ξεις, ἐ­κεῖ­νος ὁ ὁ­ποῖ­ος φο­ρᾶ τὸν κα­τα­φθαρ­μέ­νο καὶ κα­τα­λε­ρω­μέ­νο χι­τῶ­να τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Καὶ ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἐ­κεῖ ὁ Κύ­ριος προ­στά­ζει πρῶ­τα νὰ δε­θοῦν τὰ ζι­ζά­νια, ἔ­πει­τα νὰ  ρι­φθοῦν σ᾽ ἐ­κεῖ­νο τὸ πύρ [τῆς γε­έν­νης], κα­τὰ τὸν ἴ­διο τρό­πο καὶ ἐ­δώ, ἀ­φοῦ πρῶ­τα εἶ­πε νὰ τοῦ δέ­σε­τε τὰ χέ­ρια καὶ τὰ πό­δια, ἔ­πει­τα λέ­γει, βγάλ­τε τον ἔ­ξω στὸ σκο­τά­δι τὸ ἐ­ξώ­τε­ρο. Καὶ προ­σέ­θε­σε ἐ­κεῖ­νο ἀ­κρι­βῶς τὸ ὁ­ποῖ­ο [εἶπε] καὶ ἐ­κεῖ, ὅ­τι ἐ­κεῖ θὰ εἶ­ναι ὁ κλαυθ­μὸς καὶ ὁ τριγ­μὸς τῶν ὀ­δόν­των.

14. Ὥ­στε τὸ αὐ­τὸ ἐ­στι τῇ γε­έν­νῃ τοῦ πυ­ρὸς τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον. Ἀλ­λὰ πῶς τοῦ­το ἀ­φεγ­γέ­στε­ρον ὅν, οὐκ ἐν­δό­τε­ρον σκό­τος λέ­γε­ται, ἀλλ᾽ ἐ­ξώ­τε­ρον; Φῶς ἀ­νέ­σπε­ρον καὶ ἀ­λη­θι­νὸν καὶ ἀ­ΐ­διον, ἐν ᾧ νῦν εἰ­σι τῶν δι­καί­ων τὰ πνεύ­μα­τα, τό­τε δὲ καὶ με­τὰ σώ­μα­τος οἱ ἅ­γιοι ἔ­σον­ται, ὁ Θε­ός ἐ­στιν· αὐ­τὸς γάρ ἐ­στιν ὁ τῆς δι­και­ο­σύ­νης ἥ­λιος· τοῦ ἡ­λί­ου δὲ τού­του, καὶ τοῦ παρ᾽ αὐ­τοῦ φω­τός, καὶ νῦν οἱ ζῶν­τες ἐν ά­κα­θαρ­σίᾳ καὶ ἀ­δι­κί­ᾳ ἔ­ξω εἰ­σίν, ἀλλ᾽ ἔ­χου­σιν ἐν­ταῦ­θα τὴν ἐλ­πί­δα τῆς με­τα­νοί­ας, καὶ ζῶ­σι τοῦ αί­σθη­τοῦ ­νῦν ἀ­πο­λαύ­ον­τες φω­τός, καὶ τῆς ἀ­πὸ τῶν ἄλ­λων κτι­σμά­των τοῦ Θε­οῦ πα­ρα­μυ­θί­ας, τοῦ Θε­οῦ φι­λαν­θρώ­πως ἀ­νε­χο­μέ­νου καὶ μα­κρο­θύ­μως ἐκ­δε­χο­μέ­νου τὴν τού­των ἐ­πι­στρο­φήν. Οἱ δὲ μὴ με­τα­νο­ή­σαν­τες ἐν­ταῦ­θα, τό­τε καὶ τῆς θεί­ας ἀ­νο­χῆς καὶ μα­κρο­θυ­μί­ας στε­ρη­θέν­τες, καὶ τῆς ἀ­πὸ τῶν αἰ­σθη­τῶν τοῦ Θε­οῦ κτι­σμά­των ἀ­πο­λαύ­σε­ως, καὶ οὔ­τω τοῦ Θε­οῦ ποῤ­ῥω­τέ­ρω γε­γο­νό­τες καὶ αὐ­τῆς τῆς ἐλ­πί­δος ἀ­πο­στε­ρη­μέ­νοι, τῇ αἰ­ω­νί­ῳ πα­ρα­δο­θή­σον­ται κο­λά­σει.

14. Ὥ­στε τὸ σκό­τος τὸ ἐ­ξώ­τε­ρο εἶ­ναι τὸ ἴ­διο μὲ τὴν γέ­εν­να τοῦ πυ­ρός. Ἀλ­λὰ πῶς αυ­τὸ ἂν καὶ εἶ­ναι σκο­τει­νό­τε­ρο, δὲν ὀ­νο­μά­ζε­ται ἐ­σώ­τε­ρο σκο­τά­δι ἀλ­λὰ ἐ­ξώ­τε­ρο; Φῶς ἀ­νέ­σπε­ρο καὶ ἀ­λη­θι­νὸ καὶ αἰ­ώ­νιο μέ­σα στὸ ὁ­ποῖ­ο τώ­ρα βρί­σκον­ται τὰ πνεύ­μα­τα τῶν δι­καί­ων, τό­τε δὲ καὶ μα­ζὶ μὲ τὸ σῶ­μα [τους] οἱ ἅ­γιοι θὰ βρί­σκον­ται, εἶ­ναι ὁ Θε­ός. Δι­ό­τι αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ ἤ­λιος τῆς δι­και­ο­σύ­νης [τῆς ὅ­λης ἀ­ρε­τῆς]. Ἀπ᾽ αὐ­τὸν τὸν ἤ­λιο καὶ ἀ­πὸ τὸ προ­ερ­χό­με­νο ἀπ᾽ αὐ­τὸν φῶς, αὐ­τοὶ ποὺ ζοῦν μὲ ἀ­κα­θαρ­σί­α καὶ ἀ­δι­κί­α καὶ τώ­ρα εἶ­ναι ἔ­ξω, ἀλ­λὰ ἔ­χουν ἐ­δῶ τὴν ἐλ­πί­δα τῆς με­τα­νοί­ας καὶ ζοῦν ἀ­πο­λαμ­βά­νον­τας τώ­ρα τὸ αἰ­σθη­τὸ φῶς καὶ τὴν πα­ρη­γο­ρί­α τῶν ἄλ­λων δη­μι­ουρ­γη­μά­των τοῦ Θε­οῦ, δι­ό­τι ὁ Θε­ὸς ἀ­νέ­χε­ται καὶ μα­κρό­θυ­μα πε­ρι­μέ­νει τὴν με­τα­στρο­φή τους. Ἐ­κεῖ­νοι, ὅ­μως, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐ­δῶ δὲν με­τα­νό­η­σαν, τό­τε, ἀ­φοῦ στε­ρη­θοῦν καὶ τὴν θεί­α ἀ­νο­χὴ καὶ μα­κρο­θυ­μί­α καὶ τὴν ἀ­πό­λαυ­σι ἀ­πὸ τὰ αἰ­σθη­τὰ δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τοῦ Θε­οῦ καὶ κα­θὼς μ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο γί­νον­ται ἀ­κό­μα πιὸ ἀ­πο­μα­κρυ­σμέ­νοι ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ καὶ ἀ­πο­στε­ρη­μέ­νοι καὶ αὐ­τῆς τῆς ἐλ­πί­δας, θὰ πα­ρα­δο­θοῦν στὴν αἰ­ώ­νια κό­λα­σι.

15. Καὶ νῦν μὲν ἔ­ξω τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ φω­τὸς ὄν­τες, ἐ­ξώ­τε­ρον δὲ κα­θά­περ ἔ­φη­μεν, τού­του τό­τε γε­γο­νό­τες, καὶ τῷ ἐ­ξω­τέ­ρῳ τοῦ ὄν­τος φω­τὸς πα­ρα­δο­θέν­τες [recte: πα­ρα­δο­θή­σον­ται] σκό­τει, καὶ τῇ ἀ­πα­ρα­μυ­θή­τῳ θλί­ψι καὶ στε­νο­χω­ρί­ᾳ, ὡς καὶ ὁ Ἀ­πό­στο­λός φη­σιν, ὅ­τι· Τὸ χρη­στὸν τοῦ Θε­οῦ εἰς με­τά­νοι­αν σὲ ἄ­γει, κα­τὰ δὲ τὴν σκλη­ρό­τη­τά σου καὶ ἀ­με­τα­νό­η­τον καρ­δί­αν θη­σαυ­ρί­ζεις σε­αυ­τῷ ὀρ­γὴν ἐν ἡ­μέ­ρᾳ ὀρ­γῆς καὶ δι­και­ο­κρι­σί­ας καὶ ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως Θε­οῦ. Ὀρ­γὴν δὲ Κυ­ρί­ου τίς ὑ­ποί­σει; Τίς ὑ­πο­με­νεῖ τό­τε τὸν ἔ­λεγ­χον καὶ τὴν αἰ­σχύ­νην ἐ­κεί­νην, ἣν ὑ­πέ­δει­ξεν ἡ­μῖν ὁ Κύ­ριος ἐν τῷ Εὐ­αγ­γε­λί­ῳ διὰ τῆς πα­ρα­βο­λῆς, λέ­γων πρὸς τὸν ὡς δυ­σει­δὲς ἔν­δυ­μα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας πε­ρι­κεί­με­νον· Πῶς εἰ­σῆλ­θες ὧ­δε μὴ ἔ­χων ἔν­δυ­μα γά­μου; τὸν κε­χα­ρι­τω­μέ­νον τῆς ἀ­ρε­τῆς κό­σμον; κἀ­κεῖ­νος γὰρ ἐ­φι­μώ­θη, μὴ ἔ­χων διᾶ­ραι στό­μα. Τίς ὑ­πο­με­νεῖ τό­τε τὸν ἔ­λεγ­χον καὶ τὴν αἰ­σχύ­νην ἐ­κεί­νην, τὴν θεί­αν μετ᾽ ὀρ­γῆς ἀ­πό­φα­σιν ἐ­κεί­νην, καὶ τὴν τῶν ἀγ­γέ­λων εἰς ἐκ­πλή­ρω­σιν ἐ­κεί­νης σφο­δρο­τά­την ὀρ­μήν, ἀ­ναρ­πα­ζόν­των τὸν κα­τά­κρι­τον ἀ­πὸ τοῦ χο­ροῦ τῶν δι­καί­ων, καὶ χω­ρι­ζόν­των τὰ ζι­ζά­νια ἀ­πὸ τοῦ σί­του, καὶ δε­σμούν­των ἀ­νη­λε­ῶς, καὶ ὠ­θούν­των φεῦ εἰς τὴν γέ­εν­ναν! Τίς ὑ­πο­με­νεῖ τὸ ἐ­ξώ­τε­ρον, καὶ εἰς αἰ­ῶ­νας ἀ­φώ­τι­στον ἐ­κεῖ­νο σκό­τος, τὸν ἄ­παυ­στον καὶ ἀ­πα­ρα­μύ­θη­τον ἐκ σφο­δροῦ πέν­θους κλό­νον, καὶ βρυγ­μὸν καὶ συγ­κρου­σμὸν τῶν ὀ­δόν­των; τὴν ἄ­λη­κτον καὶ ἀ­φό­ρη­τον ἐκ τῆς καύ­σε­ως ὀ­δύ­νην τοῦ ἀ­σβέ­στου πυ­ρός; οἶ­ον δὲ τὸ πὺρ ἐ­κεῖ­νο, ὃν καὶ σω­μά­των ἅ­πτε­ται, καὶ τῶν ἐν σώ­μα­σιν ὄν­των, καὶ τῶν οὐκ ἐν σώ­μα­σι πνευ­μα­τι­κῶν ὀ­δυ­νῶν ἅ­μα καὶ πα­ρα­κα­τέ­χον ἀ­θά­να­τα, δι᾽ οὗ καὶ τὸ καθ᾽ ἡ­μᾶς πὺρ τα­κή­σε­ται, κα­τὰ τὸ γε­γραμ­μέ­νον, στοι­χεῖ­α δὲ πυ­ρού­με­να τή­κε­ται. Ὅ­ση δὲ τῆς ὀ­δύ­νης προ­σθή­κη τὸ τῆς ἀ­πο­λυ­τρώ­σε­ως ἀ­προσ­δό­κη­τον. Τί δὲ τὸ μη­δὲ ὁ­ρᾷν ᾗ κα­κοῦ κεί­με­θα; καὶ γὰρ ἀ­φώ­τι­στον ἐ­κεῖ­νο τὸ πῦρ· οὗ­τος δὲ ὁ θε­ρι­σμὸς ὁ αὐ­τός ἐ­στι καὶ τῇ ἄ­λω­νι ἐ­κεί­νῃ, ἣν ὁ Χρι­στὸς κα­τέ­χων τὸ πτύ­ον ἐν τῇ χει­ρὶ αὐ­τοῦ δι­α­κα­θα­ρι­εῖ, ὡς ὁ Πρό­δρο­μος αὐ­τοῦ καὶ Βα­πτι­στὴς ἐ­δί­δα­ξε· καὶ τὸν μὲν σῖ­τον συ­νά­ξει εἰς τὴν ἀ­πο­θή­κην αὐ­τοῦ, τὸ δὲ ἄ­χυ­ρον κα­τα­καύ­σει πυ­ρὶ ἀ­σβέ­στῳ· τὰς γὰρ ἀγ­γε­λι­κὰς δυ­νά­μεις πτύ­ον ἐν τῇ χει­ρὶ ὑ­πάρ­χον τοῦ Χρι­στοῦ ὁ Βα­πτι­στὴς ἐ­κά­λε­σε· πτύ­ον δέ ἐ­στι τὸ λικ­μη­τή­ριον.

15. Καὶ ἀ­φοῦ τώ­ρα μὲν εἶ­ναι ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ ἀ­λη­θι­νὸ φῶς, καὶ θὰ γί­νουν δὲ τό­τε πιὸ ἔ­ξω, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς εἴ­πα­με, θὰ πα­ρα­δο­θοῦν καὶ στὸ ἐ­ξώ­τε­ρο ἀ­πὸ τὸ ἀ­λη­θι­νὸ φῶς σκο­τά­δι καὶ στὴν ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τη θλί­ψι καὶ στε­νο­χω­ρί­α, κα­θὼς καὶ ὁ Ἀ­πό­στο­λος λέ­γει, ὅ­τι ἡ ἀ­γα­θό­της τοῦ Θε­οῦ σὲ ὁ­δη­γεῖ σὲ με­τά­νοι­α, ἀλ­λὰ σύμ­φω­να μὲ τὴν σκλη­ρό­τη­τα σου καὶ τὴν ἀ­με­τα­νό­η­τη καρ­δί­α σου κερ­δί­ζεις γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό σου ὀρ­γὴ κα­τὰ τὴν ἡ­μέ­ρα τῆς ὀρ­γῆς καὶ τῆς δι­καί­ας κρί­σε­ως καὶ τῆς ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως τοῦ Θε­οῦ. Ποι­ὸς ὅ­μως θὰ ἀν­τέ­ξῃ τὴν ὀρ­γὴ τοῦ Κυ­ρί­ου; Ποὶ­ος θὰ ὑ­πο­μεί­νῃ τό­τε τὸν ἔ­λεγ­χο καὶ τὴν αἰ­σχύ­νη ἐ­κεί­νη τὴν ὁ­ποί­α ὁ Κύ­ριος μᾶς ὑ­πέ­δει­ξε στὸ Εὐ­αγ­γέ­λιο μὲ τὴν πα­ρα­βο­λὴ λέ­γον­τας πρὸς ἐ­κεῖ­νον ὁ ὁ­ποῖ­ος φο­ροῦ­σε πράγ­μα­τι τὸ δύ­σμορ­φο ἔν­δυ­μα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας: Πῶς μπῆ­κες ἐ­δῶ χω­ρὶς νὰ ἔ­χῃς ἔν­δυ­μα γά­μου; Καὶ ἐ­κεῖ­νος, βέ­βαι­α, ἔ­μει­νε ἄ­φω­νος χω­ρὶς νὰ δύ­να­ται νὰ ἀ­νοί­ξῃ τὸ στό­μα [του]. Ποι­ὸς θὰ ὑ­πο­μεί­νῃ τό­τε τὸν ἔ­λεγ­χο καὶ ἐ­κεί­νη τὴν αἰ­σχύ­νη, ἐ­κεί­νη τὴν θε­ϊ­κή, μὲ ὀρ­γὴ ἀ­πό­φα­σι καὶ τὴν σφο­δρό­τα­τη ὀρ­μὴ τῶν ἀγ­γέ­λων γιὰ τὴν ἐκ­πλή­ρω­σι ἐ­κεί­νης [τῆς θε­ϊ­κῆς ἀ­πο­φά­σε­ως], οἱ ὁ­ποῖ­οι θὰ ἀ­πο­σποῦν τὸν κα­τα­δι­κα­σμέ­νο ἀ­πὸ τὸν χο­ρὸ τῶν δι­καί­ων καὶ θὰ χω­ρί­ζουν τὰ ζι­ζά­νια ἀ­πὸ τὸ σι­τά­ρι καὶ θὰ [τὰ] δέ­νουν χω­ρὶς ἔ­λε­ος καὶ θὰ [τὰ] σπρώ­χνουν -ἀλ­λοί­μο­νο-  στὴν γέ­εν­να! Ποι­ὸς θὰ ὑ­πο­μεί­νῃ τὸ ἐ­ξώ­τε­ρο καὶ αἰ­ώ­νια ἀ­φώ­τι­στο σκο­τά­δι, τὸν ἄ­παυ­στο καὶ ἀ­πα­ρη­γό­ρη­το ἀ­πὸ τὸ σφο­δρὸ πέν­θος συγ­κλο­νι­σμό, καὶ τρυγ­μὸ καὶ χτύ­πη­μα τῶν δον­τι­ῶν; [Ποι­ὸς θὰ ὑ­πο­μεί­νῃ] τὴν ἀ­κα­τά­παυ­στη καὶ ἀ­φό­ρη­τη ὀ­δύ­νη ἀ­πὸ τὴν καύ­σι τοῦ ἀ­σβέ­στου πυ­ρός;  [Εἶ­ναι] δὲ ἐ­κεῖ­νο τὸ πύρ τέ­τοι­ο, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­πε­νερ­γεῖ καὶ στὰ σώ­μα­τα καὶ [στὶς ὀ­δύ­νες] ἐ­κεῖ­νες, στὶς ὁ­ποῖ­ες ὑ­πό­κειν­ται τὰ σώ­μα­τα καὶ σ᾽ ἐ­κεῖ­νες τὶς πνευ­μα­τι­κὲς ὀ­δύ­νες, [ποὺ δὲν ὑ­πό­κειν­ται] τὰ σώ­μα­τα [ἀλ­λὰ τὰ πνεύ­μα­τα], ἐ­νῶ δι­α­τη­ρεῖ συγ­χρό­νως καὶ [τὰ σώ­μα­τα] ἀ­θά­να­τα, διὰ τοῦ ὁ­ποί­ου θὰ λι­ώ­σῃ καὶ ἡ δι­κή μας [ἐν τῷ νῦν] φω­τιά, σύμ­φω­να μὲ ἐ­κεῖ­νο τὸ ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει γρα­φῆ [Β’ Πε­τρ. 3,12]: καὶ στοι­χεῖ­α και­ό­με­να θὰ λι­ώ­σουν. Ὅ­ση δὲ [εἶ­ναι] ἡ προ­σθή­κη τῆς ὀ­δύ­νης, [τό­σο καὶ] τὸ ἀ­νέλ­πι­στο τῆς ἀ­πο­λυ­τρώ­σε­ως [ἀπ᾽ αὐ­τήν]. Τί [φοβερὸ εἶναι] δὲ τὸ οὔτε νὰ βλέπουμε [αὐτὴ τὴν ὀδύνη], στὴν ὁποία βρισκόμεθα λόγῳ τοῦ κακοῦ; Διότι [εἶναι] καὶ σκοτεινὸ ἐκεῖνο τὸ πύρ. Αὐτὸς δὲ ὁ θερισμὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος καὶ στὸ ἀλώνι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς ἐντελῶς θὰ καθαρίσῃ, κρατώντας τὸ φτυάρι στὸ χέρι του, καθὼς ὁ Πρόδρομος αὐτοῦ καὶ Βαπτιστὴς ἐδίδαξε. Καὶ τὸ μὲν σιτάρι θὰ μαζέψῃ στὴν ἀποθήκη του, τὸ δὲ ἄχυρο θὰ κατακαύσῃ σὲ ἄσβεστο πύρ. Διότι τὶς ἀγγελικὲς δυνάμεις ὀνόμασε ὁ Βαπτιστὴς φτυάρι, ποὺ βρίσκεται στὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ.

16.  Ὥ­σπερ οὖν τοῦ­το ἐν ταῖς χερ­σὶν ὃν τοῦ γε­ωρ­γοῦ κι­νεῖ­ται ὅ­ποι ἂν καὶ ὅ­πως ὁ γε­ωρ­γὸς θε­λή­σῃ, οὕ­τω καὶ οἱ ἄγ­γε­λοι ἐν τῇ χει­ρὶ ὄν­τες καὶ τῇ ἐ­ξου­σί­ᾳ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, κι­νοῦν­ται ὅ­ποι ἂν καὶ ὅ­πως αὐ­τὸς βού­λη­ται, καὶ πλη­ροῦ­σι τὸ θέ­λη­μα αὐ­τοῦ. Ὅ­περ δὲ ἐν ἐ­κεί­νῳ τῷ θε­ρι­σμῷ ἀ­γρὸν εἶ­πεν, ἄ­λω­να ἐν­ταῦ­θα προ­σεῖ­πεν· ἐν γὰρ τῇ ἄ­λω­νι πάν­τα τὰ ὑ­πὸ τοῦ ἀ­γροῦ συ­να­γό­με­να λαμ­βά­νου­σι τὴν δι­ά­κρι­σιν. Ἣν δὲ συλ­λο­γὴν ἐ­κεῖ τῶν ζι­ζα­νί­ων προ­σέ­τα­ξε γε­νέ­σθαι, κά­θαρ­σιν ἐν­ταῦ­θα τῆς ἄ­λω­νος ἐ­κά­λε­σε. Τὰ δὲ ζι­ζά­νια ἄ­χυ­ρον ἐν­ταῦ­θα προ­ση­γό­ρευ­σε· καὶ γὰρ  καὶ τὰ ζι­ζά­νια κού­φα ὄν­τα, ὡς ἄ­καρ­πα, με­τὰ τοῦ ἀ­χύ­ρου πα­ρα­σύ­ρει ὁ ἄ­νε­μος. Ἴ­σως δὲ καί τι πλέ­ον ἐν­ταῦ­θα διὰ τοῦ ἀ­χύ­ρου αἰ­νίτ­τε­ται, ὅ­τι μὴ μό­νον οἱ πρὸς τοὺς ἀ­γα­θοὺς τῶν γει­τό­νων ἐ­πι­βλα­βεῖς ὑ­πάρ­χον­τες, κα­θά­περ τὰ ζι­ζά­νια τοῖς συ­νεῤ­ῥι­ζω­μέ­νοις, ἀλ­λὰ καὶ οἱ μὴ τοῖς ἄλ­λοις βλα­βε­ροί, εὐ­πε­ρί­τρε­πτοι δὲ καὶ καθ᾽ ἑ­αυ­τοὺς ἀ­νω­φε­λεῖς διὰ τὴν ἀ­καρ­πί­αν, καὶ οὗ­τοι πυ­ρός εἰ­σιν ἄ­ξιοι. Ὃ δὲ ἐ­κεῖ κά­μι­νον πυ­ρός, ἐν­ταῦ­θα πῦρ ἄ­σβε­στον ὠ­νό­μα­σε, δει­κνὺς ὅ­τι ἀ­τε­λεύ­τη­τός ἐ­στιν ἡ μέλ­λου­σα καὶ μέ­νου­σα κό­λα­σις ἐ­κεί­νη, τοῖς διὰ τὴν ἀ­πρα­ξί­αν τῆς ἀ­ρε­τῆς, καὶ τὴν ἐμ­πα­θῆ καὶ ἐ­φά­μαρ­τον ζω­ὴν ἀ­χύ­ρῳ καὶ ζι­ζα­νί­οις πα­ρει­κα­σθεῖ­σιν. Ὃ δὲ ἐν­ταῦ­θα ἀ­πο­θή­κην εἶ­πε, βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ ἠρ­μή­νευ­σεν ἐ­κεῖ· Τό­τε γάρ, φη­σίν, οἱ δί­και­οι ἐ­κλάμ­ψου­σιν ὡς ὁ ἥ­λιος ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τοῦ Πα­τρὸς αὐ­τῶν. Πῶς δὲ οὐκ εἶ­πε ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τοῦ Θε­οῦ, ἀλλ᾽ ἐν τῇ βα­σι­λεί­ᾳ τοῦ Πα­τρὸς αὐ­τῶν; ἵ­να δεί­ξῃ, ὅ­τι πρῶ­τον ὁ ἄν­θρω­πος υἱ­ὸς γί­νε­ται Θε­οῦ, καὶ ἄ­ξιος τοῦ πα­τέ­ρα ἐ­πι­κα­λεῖ­σθαι τὸν Θε­όν, καὶ οὕ­τως ἔ­πει­τα κλη­ρο­νό­μος εἰ­κό­τως κα­θί­στα­ται τῆς βα­σι­λεί­ας αὐ­τοῦ. Πῶς δὲ γί­νε­ται υἱ­ὸς Θε­οῦ ὁ ἄν­θρω­πος; διὰ τῆς τῶν ἔρ­γων ὁ­μοι­ό­τη­τος· διὸ καὶ ὁ Κύ­ριος πρὸς τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους λέ­γον­τας, ὅ­τι Τέ­κνα τοῦ Ἀ­βρα­άμ ἐ­σμεν, Εἰ τέ­κνα τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ ἦ­τε, φη­σί, τὰ ἔρ­γα τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ ἐ­ποι­εῖ­τε ἄν. Καὶ πά­λιν αὐ­τῶν λε­γόν­των, Ἥ­μεῖς ἕ­να πα­τέ­ρα ἔ­χο­μεν τὸν Θε­όν, εἶ­πε πρὸς αὐ­τούς· Εἰ ὁ Θε­ὸς Πα­τὴρ ὑ­μῶν ἧν, ἠ­γα­πᾶ­τε ἂν ἐ­μέ· ἐ­γὼ γὰρ ἐκ τοῦ Θε­οῦ ἐ­ξῆλ­θον καὶ ἥ­κω· ὑ­μεῖς ἐκ τοῦ πα­τρὸς ὑ­μῶν τοῦ δι­α­βό­λου ἐ­στὲ, καὶ τὰς ἐ­πι­θυ­μί­ας αὐ­τοῦ θέ­λε­τε ποι­εῖν.

16.  Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς, ἑ­πο­μέ­νως, αὐ­τό, ὅ­ταν βρί­σκε­ται στὰ χέ­ρια τοῦ γε­ωρ­γοῦ κι­νεῖ­ται ὅ­που κι ἂν καὶ ὅ­πως θὰ θε­λή­σῃ ὁ γε­ωρ­γός, κα­τὰ τὸν ἴ­διο τρό­πο οἱ ἄγ­γε­λοι, οἱ ὁ­ποῖ­οι βρί­σκον­ται στὸ χέ­ρι καὶ στὴν ἐ­ξου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, κι­νοῦν­ται ὅ­που κι ἂν καὶ ὅ­πως ἀ­πο­φα­σί­ζῃ Ἐ­κεῖ­νος καὶ πραγ­μα­το­ποι­οῦν τὸ θέ­λη­μα Του. Ἐ­κεῖ­νο δὲ ποὺ ὀ­νό­μα­σε ἀ­γρὸ στὸν θε­ρι­σμὸ, ἐ­δῶ [τὸ] ἀ­πε­κά­λε­σε ἀ­λώ­νι. Μέ­σα στὸ ἀ­λώ­νι, βέ­βαι­α, δι­α­χω­ρί­ζον­ται ὅ­λα ἐ­κεῖ­να, τὰ ὁ­ποῖ­α μα­ζεύ­ον­ται ἀ­πὸ τὸν ἀ­γρό. Ἐ­κεῖ­νο δὲ τὸ μά­ζε­μα τῶν ζι­ζα­νί­ων, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­κεῖ πρό­στα­ξε νὰ γί­νῃ, ἐ­δῶ [τὸ] ὀ­νό­μα­σε κα­θά­ρι­σμα τοῦ ἀ­λω­νιοῦ. Τὰ δὲ ζι­ζά­νια ἐ­δῶ [τὰ] ἀ­πε­κά­λε­σε ἄ­χυ­ρο. Δι­ό­τι καὶ τὰ ζι­ζά­νια, κα­θὼς ὡς ἄ­καρ­πα εἶ­ναι ἐ­λα­φρὰ μα­ζὶ μὲ τὸ ἄ­χυ­ρο [τὰ] πα­ρα­σύ­ρει ὁ ἄ­νε­μος. Ἴ­σως δὲ καὶ κά­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐ­δῶ μὲ τὸ ἄ­χυ­ρο ὑ­παι­νίσ­σε­ται, ὅ­τι [δη­λα­δὴ] ὄ­χι μό­νον ἐ­κεῖ­νοι, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­ναι ἐ­πι­βλα­βεῖς ἐν σχέ­σει πρὸς τοὺς ἀ­γα­θούς [τους] γεί­το­νες, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς τὰ ζι­ζά­νια γιὰ ἐ­κεῖ­να [τὰ φυ­τὰ]  μὲ τὰ ὁ­ποῖ­α συμ­πλέ­κον­ται οἱ ρί­ζες [τους], ἀλ­λὰ καὶ ἐ­κεῖ­νοι [οἱ ὁ­ποῖ­οι] δὲν [εἶ­ναι] βλα­βε­ροὶ στοὺς ἄλ­λους, ἀλ­λὰ εὔ­κο­λα με­τα­στρε­φό­με­νοι καὶ ἀ­πο­λύ­τως ἀ­νω­φε­λεῖς ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­καρ­πί­ας καὶ αὐ­τοὶ εἶ­ναι ἄ­ξιοι τοῦ πυ­ρός. Ἐ­κεῖ­νο τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­κεῖ [ὀ­νό­μα­σε] κά­μι­νο τοῦ πυ­ρός, ἐ­δῶ [τὸ] ὀ­νό­μα­σε ἄ­σβε­στο πύρ, γιὰ νὰ φα­νε­ρώ­σῃ ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­τε­λεύ­τη­τη ἡ μελ­λον­τι­κὴ καὶ ἀ­δι­α­σά­λευ­τη ἐ­κεί­νη κό­λα­σι γιὰ ἐ­κεί­νους οἱ ὁ­ποῖ­οι πα­ρο­μοι­ά­σθη­σαν μὲ ἄ­χυ­ρο καὶ ζι­ζά­νια ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἔλ­λει­ψης ἔρ­γων ἀ­ρε­τῆς καὶ τὴν ἐμ­πα­θῆ καὶ ἐ­φά­μαρ­το ζω­ή. ἐ­κεῖ­νο δὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­δῶ ὀ­νό­μα­σε ἀ­πο­θή­κη, ἐ­κεῖ [τὸ] ἐ­ξή­γη­σε βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Δι­ό­τι τό­τε, λέ­γει [Ματθ. 13,43], οἱ δί­και­οι θὰ λάμ­ψουν ἔν­δο­ξοι, ὅ­πως ὁ ἥ­λιος στὴν βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τρός τους. Γιὰ ποι­ὸ λό­γο ὅ­μως δὲν εἶ­πε στὴν βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ στὴν βα­σι­λεί­α τοῦ Πα­τρός τους; Γιὰ νὰ δεί­ξῃ ὅ­τι πρῶ­τα γί­νε­ται ὁ ἄν­θρω­πος υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ καὶ ἄ­ξιος τοῦ νὰ ἀ­πο­κα­λῇ πα­τέ­ρα τὸν Θε­ὸ καὶ  ἔ­πει­τα μ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο δι­καί­ως κα­θί­στα­ται κλη­ρο­νό­μος τῆς βα­σι­λεί­ας Του. Πῶς ὅ­μως γί­νε­ται ὁ ἄν­θρω­πος υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ;  Μὲ τὴν ὁ­μοι­ό­τη­τα τῶν ἔρ­γων του. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ὁ Κύ­ριος πρὸς τοὺς Ἰ­ου­δαί­ους, ὅ­ταν λέ­γουν ὅ­τι εἴ­μα­στε παι­διὰ τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ λέ­ει: Ἐ­ὰν εἶ­στε παιδιὰ τοῦ Ἀ­βρα­άμ, θὰ κά­να­τε τὰ ἔρ­γα τοῦ Ἀ­βρα­άμ. Καὶ ὅ­ταν πά­λι αὐ­τοὶ λέ­γουν: ἐ­μεῖς ἕ­να πα­τέ­ρα ἔ­χο­με, τὸν Θε­ό, εἶ­πε πρὸς αὐ­τούς: Ἐ­ὰν ὁ Θε­ὸς ἦ­ταν ὁ Πα­τέ­ρας σας, θὰ μὲ ἀ­γα­πού­σα­τε. Δι­ό­τι ἐ­γὼ ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ ἔ­χω προ­έλ­θη καὶ ἔ­χω ἔρ­θη [σὲ σᾶς μὲ τὴν ἐ­ναν­θρώ­πη­σί μου]. Ἐ­σεῖς εἶ­στε ἀ­πὸ τὸν πα­τέ­ρα σας τὸν δι­ά­βο­λο καὶ θέ­λε­τε νὰ κά­νε­τε τὶς ἐ­πι­θυ­μί­ες του.

17. Ὁ­ρᾶ­τε πῶς ἐκ τῶν πο­νη­ρῶν ἐ­πι­θυ­μι­ῶν καὶ πρά­ξε­ων υἱ­ο­ποι­εῖ­ται ὁ ἄν­θρω­πος τῷ δι­α­βό­λῳ, καὶ οὕ­τω κλη­ρο­νό­μος γί­νε­ται τοῦ αἰ­ω­νί­ου πυ­ρός; Οὕ­τω καὶ διὰ τῶν ἀ­γα­θῶν ἐ­πι­θυ­μι­ῶν καὶ πρά­ξε­ων ἐ­ξο­μοι­οῦ­ται τῷ Θε­ῷ, καὶ υἱ­ο­ποι­εῖ­ται τού­τῳ, καὶ κλη­ρο­νό­μος γί­νε­ται τῆς βα­σι­λεί­ας αὐ­τοῦ. Καὶ τοῦ­το δει­κνὺς ὁ Κύ­ριος, ὡς ὁ­μοι­ό­της πρὸς τὸν Θε­όν ἐ­στιν ἡ ἀ­ρε­τή· Ἐν­το­λήν, φη­σί, και­νὴν δί­δω­μι ὑ­μῖν, ἵ­να ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους, κα­θὼς ἐ­γὼ ἠ­γά­πη­σα ὑ­μᾶς, ἵ­να καὶ ὑ­μεῖς ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους· καὶ εἰ ἐ­γὼ ἔ­νι­ψα ὑ­μῶν τοὺς πό­δας ὁ Κύ­ριος καὶ δι­δά­σκα­λος, καὶ ὑ­μεῖς ὀ­φεί­λε­τε ἀλ­λή­λων νί­πτειν τοὺς πό­δας· ὑ­πό­δειγ­μα γὰρ δέ­δω­κα ὑ­μῖν, ἵ­να κα­θὼς ἐ­ποί­η­σα ὑ­μῖν, καὶ ὑ­μεῖς ποι­ῆ­τε. Καί, Μά­θε­τε ἀπ᾽ ἐ­μοῦ ὅ­τι πρᾶ­ός εἰ­μι καὶ τα­πει­νὸς τῇ καρ­δί­ᾳ, καὶ εὑ­ρή­σε­τε ἀ­νά­παυ­σιν ταῖς ψυ­χαῖς ὑ­μῶν. Καί, γί­νε­σθε οἰ­κτίρ­μο­νες, κα­θὼς καὶ ὁ Πα­τὴρ ὑ­μῶν οἰκτίρ­μων ἐ­στί. Καί, ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν, καὶ ἀ­γα­θο­ποι­εῖ­τε καὶ δα­νεί­ζε­τε μη­δὲν ἀ­πελ­πί­ζον­τες, καὶ ἔ­σθαι ὁ μι­σθὸς ὑ­μῶν πο­λύς, καὶ ἔ­σε­σθε υἱ­οὶ τοῦ Ὑ­ψί­στου, ὅ­τι αὐ­τὸς χρη­στός ἐ­στιν ἐ­πὶ τοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρούς. Ὁ γοῦν διὰ τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῶν ἄλ­λων ἀ­ρε­τῶν πρὸς τὸν Θε­ὸν ἔ­χων τὴν ὁ­μοι­ό­τη­τα, οὗ­τος πα­τέ­ρα διὰ τῶν ἔρ­γων πλου­τή­σας τὸν Θε­όν, κλη­ρο­νό­μος ἔ­σται τῆς πα­τρι­κῆς βα­σι­λεί­ας· ἧς ὁ ἐ­κ­πε­σὼν οὐχ ἁ­πλῶς ἀ­πο­τυγ­χά­νει ταύ­της, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­φεγ­γεῖ πα­ρα­δί­δο­ται σκό­τει, ἀ­φο­ρή­τως καὶ ἀ­τε­λευ­τή­τως κα­τα­καί­ον­τι. Ὅ­στις οὒν ἐ­θέ­λει ῥυ­σθῆ­ναι τῆς ἀ­λή­κτου κο­λά­σε­ως ἐ­κεί­νης, καὶ τῆς ἀ­ϊ­δί­ου τοῦ Θε­οῦ βα­σι­λεί­ας κλη­ρο­νό­μος γε­νέ­σθαι, μὴ ζι­ζά­νιον ἔ­στω, σπέρ­μα πο­νη­ρὸν καὶ βλα­πτι­κόν, ὡς εἶ­ναι κοι­νὴ λύ­μη σώ­μα­σι τε καὶ ψυ­χαῖς τῶν ἐγ­γι­ζόν­των, πα­ρά­δειγ­μα θε­ο­μι­σὲς προ­κεί­με­νος πο­νη­ρῶν ἔρ­γων τε καὶ λό­γων, μη­δὲ κα­λά­μι καὶ ἄ­χυ­ρον, οὕ­τω μὲν κοῦ­φος ὡς εὐ­ρύ­πι­στος εἶ­ναι ταῖς τοῦ πο­νη­ροῦ πνεύ­μα­τος αὔ­ραις τε καὶ προ­σβο­λαῖς, οὕ­τω δὲ ἀ­χρεῖ­ος, ὡς εἰς βρῶ­σιν πα­θῶν ἀ­λό­γων καὶ δαι­μό­νων προ­κεῖ­σθαι· ἀλ­λὰ σῖ­τος ἔ­στω, πάν­των τῶν ἀ­χρεί­ων καὶ πο­νη­ρῶν ἔρ­γων καὶ λό­γων ἀ­πε­χό­με­νος, καὶ τὰς ἀν­τι­θέ­τους ἀ­ρε­τὰς ἐρ­γα­ζό­με­νος, καὶ φέ­ρων τοὺς τῆς με­τα­νοί­ας καρ­πούς· οὕ­τω γὰρ ἂν εἴ­η τῆς οὐ­ρα­νί­ου ἀ­πο­θή­κης ἄ­ξιος, καὶ υἱ­ὸς κλη­θεί­η τοῦ ἀ­νω­τά­του Πα­τρός, καὶ εἰς τὴν ἐ­κεί­νου βα­σι­λεί­αν ὡς κλη­ρο­νό­μος εἰ­σέλ­θοι χαί­ρων, τῇ θεί­ᾳ δό­ξῃ πε­ρι­λαμ­πό­με­νος· ἧς γέ­νοι­το πάν­τας ἡ­μᾶς ἐ­πι­τυ­χεῖν χά­ρι­τι καὶ φι­λαν­θρω­πί­ᾳ τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ᾧ πρέ­πει δό­ξα σὺν τῷ ἀ­νάρ­χῳ αὐ­τοῦ Πα­τρὶ καὶ τῷ πα­να­γί­ῳ καὶ ἀ­γα­θῷ καὶ ζω­ο­ποι­ῷ Πνεύ­μα­τι νῦν καὶ ἀ­εί, καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

17.   Βλέ­πε­τε, πῶς ἀ­πὸ τὶς πο­νη­ρὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες καὶ πρά­ξεις υἱ­ο­θε­τεῖ­ται ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πὸ τὸν δι­ά­βο­λο καὶ γί­νε­ται μ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο κλη­ρο­νό­μος τοῦ αἰ­ω­νί­ου πυ­ρός; Κα­τὰ τὸν ἴ­διο τρό­πο καὶ μὲ τὶς ἀ­γα­θὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες καὶ πρά­ξεις ἐ­ξο­μοι­ώ­νε­ται μὲ τὸν Θε­ὸ καὶ υἱ­ο­θε­τεῖ­ται ἀπ᾽ αὐ­τὸν καὶ γί­νε­ται κλη­ρο­νό­μος τῆς βα­σι­λεί­ας Του. Καὶ δεί­χνον­τας αὐ­τὸ ὁ Κύ­ριος, ὅ­τι δη­λα­δὴ ὅ­τι ὁ­μοι­ό­τη­τα μὲ τὸν Θε­ὸ εἶ­ναι ἡ ἀ­ρε­τή, λέ­γει: Σᾶς πα­ρα­δί­δω και­νούρ­για ἐν­το­λή: νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λον, ὅ­πως ἐ­γὼ ἀ­γά­πη­σα ἐ­σᾶς, νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε καὶ ἐ­σεῖς ὁ ἕ­νας τὸν ἄλ­λο. Καὶ ἐ­ὰν ἐ­γὼ ἔ­πλυ­να τὰ πό­δια σας, ὁ Κύ­ριος καὶ ὁ δι­δά­σκα­λος καὶ ἐ­σεῖς ὀ­φεί­λε­τε νὰ πλέ­νε­τε τὰ πό­δια ὁ ἕ­νας τοῦ ἄλ­λου. Δι­ό­τι σᾶς ἔ­δω­σα ὑ­πό­δειγ­μα, ὅ­πως ἔ­πρα­ξα σ᾽ ἐ­σᾶς καὶ ἐ­σεῖς νὰ πρά­ξε­τε. Καὶ μά­θε­τε ἀ­πὸ ἐ­μέ­να ὅ­τι εἶ­μαι πρᾶ­ος καὶ τα­πει­νὸς κα­τὰ τὴν καρ­δί­α καὶ θὰ βρῆ­τε ἀ­νά­παυ­σι στὶς ψυ­χές σας. Καὶ νὰ γί­νε­σθε φι­λεύ­σπλα­χνοι, ὅ­πως καὶ ὁ πα­τέ­ρας σας εἶ­ναι φι­λεύ­σπλα­χνος. Καὶ νὰ ἀ­γα­πᾶ­τε τοὺς ἐ­χθρούς σας καὶ νὰ πράτ­τε­τε τὸ ἀ­γα­θὸ καὶ νὰ δα­νεί­ζε­τε χω­ρὶς νὰ ἐλ­πί­ζε­τε τί­πο­τα, [νὰ ἀ­πο­βλέ­πε­τε στὴν ἀ­πό­δο­σι] καὶ θὰ εἶ­ναι ὁ μι­σθός σας πο­λύς καὶ θὰ εἶ­σθε υἱ­οὶ τοῦ Ὑ­ψί­στου, δι­ό­τι Αὐ­τὸς εἶ­ναι ἀ­γα­θὸς στοὺς ἀ­χα­ρί­στους καὶ πο­νη­ρούς. Ἐ­κεῖ­νος, βε­βαί­ως, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­πο­κτᾶ τὴν ὁ­μοι­ό­τη­τα μὲ τὸν Θε­ὸ διὰ τῆς ἀ­γά­πης καὶ τῶν ἄλ­λων ἀ­ρε­τῶν, αὐ­τὸς ἀ­φοῦ ὡς ὑ­περ­πο­λύ­τι­μο θη­σαυ­ρὸ ἀ­πέ­κτη­σε πα­τέ­ρα [του] τὸν Θε­ό, θὰ εἶ­ναι κλη­ρο­νό­μος τῆς πα­τρι­κῆς βα­σι­λεί­ας, ἀ­πὸ τὴν ὁ­ποί­α ἐ­κεῖ­νος ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐκ­δι­ώ­χθη­κε, ὄ­χι ἁ­πλὰ τὴν χά­νει, ἀλ­λὰ καὶ πα­ρα­δί­δε­ται σὲ ἀ­φώ­τι­στο σκο­τά­δι, τὸ ὁ­ποῖ­ο κα­τα­καί­ει ἀ­φό­ρη­τα καὶ ἀ­τε­λεύ­τη­τα.  Ἐ­κεῖ­νος, λοι­πόν, ὁ ὁ­ποῖ­ος θέ­λει νὰ λυ­τρω­θῇ ἀ­πὸ ἐ­κεί­νη τὴν μελ­λον­τι­κὴ κό­λα­σι καὶ νὰ γί­νῃ κλη­ρο­νό­μος τῆς αἰ­ω­νί­ου βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ, ἂς μὴν εἶ­ναι ζι­ζά­νιο, βλα­στὸς πο­νη­ρὸς καὶ ἐ­πι­βλα­βής, ὥ­στε νὰ εἶ­ναι κοι­νὴ βλά­βη καὶ γιὰ τὰ σώ­μα­τα καὶ γιὰ τὶς ψυ­χὲς ἐ­κεί­νων, ποὺ [τὸν] πλη­σιά­ζουν, θε­ο­μί­ση­το πα­ρά­δειγ­μα, πρό­τα­σι γιὰ πο­νη­ρὰ ἔρ­γα καὶ λό­γους, οὔ­τε κα­λά­μι καὶ ἄ­χυ­ρο, κα­τὰ τέ­τοι­ο μὲν τρό­πο ἐ­λα­φρύς, ὥ­στε νὰ εἶ­ναι ἀ­νοι­κτὸς καὶ εὐ­κο­λό­πι­στος καὶ στὶς ἐμπνεύ­σεις καὶ στὶς  προ­σβο­λὲς τοῦ πο­νη­ροῦ πνεύ­μα­τος, κα­τὰ τέ­τοι­ο δὲ τρό­πο ἀ­χρεῖ­ος, ὥ­στε νὰ προ­σφέ­ρε­ται γιὰ τρο­φὴ τῶν ἀ­λό­γων πα­θῶν καὶ τῶν δαι­μό­νων. Ἀλ­λὰ ἂς εἶ­ναι σι­τά­ρι, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐγ­κρα­τεύ­ε­ται ἀπ᾽ ὅ­λα τὰ ἀ­χρεῖ­α καὶ πο­νη­ρὰ ἔρ­γα καὶ  τοὺς λό­γους καὶ ἐρ­γά­ζε­ται τὶς ἀν­τί­θε­τες [πρὸς αὐ­τὰ] ἀ­ρε­τὲς καὶ καρ­πο­φο­ρεῖ τοὺς καρ­ποὺς τῆς με­τα­νοί­ας. Δι­ό­τι κατ᾽ αὐ­τὸν τὸν τρό­πο θὰ εἶ­ναι ἄ­ξιος τῆς οὐ­ρά­νιας ἀ­πο­θή­κης καὶ θὰ ὀ­νο­μα­σθῇ υἱ­ὸς τοῦ ἀ­νω­τά­του Πα­τρὸς καὶ θὰ εἰ­σέλ­θῇ γε­μά­τος χα­ρ­ά, ὡς κλη­ρο­νό­μος στὴν βα­σι­λεί­α ἐ­κεί­νου, ὁ­λό­λαμ­προς ἀ­πὸ τὴν θεί­α δό­ξα, τὴν ὁ­ποί­α μα­κά­ρι νὰ γί­νῃ νὰ ἐ­πι­τύ­χου­με ὅ­λοι ἐ­μεῖς μὲ τὴν Χά­ρι καὶ τὴν φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, στὸν ὁ­ποῖ­ο πρέ­πει ἡ δό­ξα μα­ζὶ μὲ τὸν ἄ­ναρ­χο Αὐ­τοῦ Πα­τέ­ρα καὶ τὸ πα­νά­γιο καὶ ζω­ο­ποι­ὸ Πνεῦ­μα νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.